Τρίτη 30 απρίλη, στις 19:00, μαζευόμαστε στον κατειλημμένο εξωστρεφή για να συζητήσουμε το 1ο μέρος του Terror Incognita. Θα ακολουθήσει μπαρ οικονομικής ενίσχυσης για την εκτύπωση μπροσούρας απο την αναρχική ομάδα πρώτων βοηθειών.
//λίγα λόγια για το μεταφραστικό εγχείρημα// Αυτό που παρουσιάζεται αποτελεί ένα coming out μιας εσωτερικής διαδικασίας, ενός μεταφραστικού εγχειρήματος που έχει ξεκινήσει από το καλοκαίρι κι έχει προκαλέσει πολυποίκιλες συζητήσεις. Έχει αναμορφώσει τους συλλογικούς μας τρόπους συζήτησης και διαπραγμάτευσης τόσο καθημερινών σχέσεων –που ξετυλίγονται εντός ενός πολύμορφου φάσματος συντροφικότητας– όσο και διαπλοκών με άλλα πολιτικά πεδία αλλά και με την «επικαιρότητα», όπως αυτή αναδύεται κάθε φορά. Τι στο διάολο εννοούμε όταν λέμε «επιθυμώ» αυτό το άτομο, την τάδε δράση έναντι της Χ διαδικασίας, την δείνα (ίσως με λιγότερα δεινά) ζωή, τι είναι εν τέλει «αληθινή» επιλογή και τι «ψευδής» συνείδηση; Ποιά είναι τα όρια των εργαλείων που έχουν εισάγει τα φεμινιστικά κινήματα εντός του α/α/α χώρου και πώς εκείνος «αναπνέει» υπό το βάρος τους; Γιατί οι πολιτικές μας ώρες-ώρες να είναι τόσο αδιάφορες; Ποια είναι οι “πομποί” και ποια οι “δέκτες” των πολύμορφων δράσεων και στάσεών μας -ή μήπως δεν μπορούμε καν να εγκλωβίσουμε την πραγματικότητα που μοιραζόμαστε σε ένα επικοινωνιακό σχήμα, όντας ή έχοντας υπάρξει σαγηνευτικά ή αποπλανημένα πάντα μέσα σε κάποια σχέση (με πρόσωπα, μέρη, καταστάσεις); Όλα αυτά και άλλα τόσα, αποτελούν κάποιες από τις ερω(τημα)τικές διαδρομές που ακολουθήθηκαν, μεταφράζοντας το terror incognita, ένα κείμενο γραμμένο από την “Experimentation Committee”, στις ηπα.
Η διαθεματική θεωρία είναι ένα σύνολο αναλύσεων και εργαλείων σχετικά με την ταυτότητα, την καταπίεση και τα κινήματα. Εισάγεται με δύο άρθρα της Kimberle Crenshaw, το 1989 και το 1991, αλλά πατάει σε προηγούμενες αναλύσεις και έννοιες του αφροαμερικάνικου φεμινισμού, όπως πχ αυτές του Combahee River Collective (1974-1980) και του Third World Women’s Alliance (1968-1980). Μαζί με την επιτελεστικότητα της Butler η διαθεματικότητα γίνεται σημαντικό κομμάτι των φεμινισμών παγκοσμίως από τη δεκαετία του ‘90 και μετά. Ταυτόχρονα, γίνεται και μία τρομερά πολυχρησιμοποιημένη λέξη που χάνει το νόημά που είχε στα πλαίσια της θεωρίας της Crenshaw, και την οικειοποιούνται φιλελεύθεροι λόγοι ως ένα συνώνυμο της συμπεριληπτικότητας. Πέρα από ζητήματα συμπερίληψης “νέων” ή “διαθεματικών” ταυτοτήτων, η διαθεματικότητα προσφέρει εργαλεία κριτικής στις υπάρχουσες κατηγορίες ταυτότητας/καταπίεσης, και δίνει κατευθύνσεις για την αποδόμησή τους.
Μέσα από την ανάγνωση του έργου της Crenshaw από την Άννα Καραστάθη, εντοπίζουμε τα παρακάτω στοιχεία της θεωρίας της διαθεματικότητας, ως σημεία που την κάνουν, για εμάς, ένα χρήσιμο αντιεξουσιαστικό εργαλείο:
Η μεταφορά της διασταύρωσης. Φαντάσου τις καταπιέσεις σαν ροές/σχήματα στον χώρο, σαν δρόμους. Ο κάθε δρόμος είναι μία κατηγορία, μία μορφή καταπίεσης – π.χ. η φυλή ή το φύλο. Φαντάσου πως στέκεσαι στη μέση μίας διασταύρωσης με αυτοκίνητα να διέρχονται από όλες τις κατευθύνσεις και ξαφνικά προκαλείται ένα ατύχημα. Όντας στην μέση της διασταύρωσης, δεν μπορείς να καταλάβεις από ποιά ή ποιές κατευθύνσεις ήρθαν τα αυτοκίνητα που σε παρέσυραν.
Η κατανόηση της καταπίεσης –και αντίστοιχα η οργάνωση των αγώνων– μέσα από διακριτές κατηγορίες ταυτότητας, όποιες και αν είναι αυτές, έχει ως επακόλουθο ότι θα υπάρξουν κάποιες θέσεις, κάποια υποκείμενα, που δεν θα χωράνε ποτέ τελείως σε κάποια κατηγορία. Η διασταύρωση είναι μία ξεχωριστή θέση από αυτή του κάθε δρόμου, του κάθε “άξονα” καταπίεσης. Το να είσαι μαύρη γυναίκα, είναι διαφορετικό από το να είσαι μαύρος άντρας, ή λευκή γυναίκα, και δεν είναι ένα άθροισμα των δύο. Παρ’ όλα αυτά η αντίληψη της καταπίεσης και των αγώνων μέσα από ξεχωριστές κατηγορίες (“φύλο”, “φυλή”), κάνει την θέση στην διασταύρωση αόρατη, τόσο νομικά απέναντι στο κράτος όσο και γενικότερα κοινωνικά, συμπεριλαμβανομένων και των κινημάτων. Έτσι οι μερικοί αγώνες χωράνε, αναγκαστικά, μερικά υποκείμενα, και αναγκάζουν εκείνα που βιώνουν την καταπίεση στις διασταυρώσεις των υπαρχουσών κατηγοριών να ψάχνουν να βρουν διαφορετικά μέρη του εαυτού τους σε διαφορετικούς αγώνες, μη βρίσκοντας ποτέ τα εαυτά τους ολόκληρα πουθενά. Να βρίσκεσαι, π.χ., ανάμεσα σε έναν αντρικό αντιρατιστικό αγώνα, και έναν λευκό φεμινιστικό, και ως μαύρη γυναίκα να μην χωράς εντελώς ούτε στον έναν, ούτε στον άλλο.
Η μεταφορά του υπογείου. Φαντάσου τις καταπιέσεις και πάλι στον χώρο, αλλά αυτή τη φορά σαν μία κάθετη διαστρωμάτωση. Υπάρχει ένα υπόγειο όπου κόσμος είναι στοιβαγμένος: “πόδια πατάνε σε ώμους – με εκείνα που είναι στον πάτο να μειονεκτούν συνολικά από κάθε παράγοντα καταπίεσης, και εκείνα στην κορυφή να μειονεκτούν από έναν μοναδικό παράγοντα, και τα κεφάλια τους να ακουμπούν στο ταβάνι”. Στο ταβάνι υπάρχει μία καταπακτή που οδηγεί στον έξω κόσμο. “Στην προσπάθειά τους να διορθώσουν ορισμένες πτυχές της κυριαρχίας”, γράφει η Crenshaw, “εκείνοι που βρίσκονται πάνω από το ταβάνι δέχονται από το υπόγειο μόνο εκείνους που μπορούν να πουν ότι “αν δεν υπήρχε” το ταβάνι, θα βρίσκονταν κι αυτοί στο πάνω δωμάτιο” (1989, 151-152).
Η μεταφορά του υπογείου είναι μία κριτική στις νομικές μεταρρυθμίσεις και τον δικαιωματισμό, αναδεικνύοντας ότι στην καλύτερη μπορούν να απαλύνουν μία κατάσταση, ενώ παράλληλα την αναπαράγουν. Για να γίνεις ίσος, εξηγεί κάπου αλλού η Mary Midgley, πρέπει να εξισωθείς με κάποιον άλλο. Η ισότητα είναι σαν ένας προβολέας. Κάπου φωτίζει, αλλά πάντα υπάρχει ένα εξωτερικό σκοτάδι. Από την καταπακτή του υπογείου βγαίνουν τα “σχεδόν-ίσα” με εκείνα που περπατούν εκτός. Το ζήτημα είναι να γκρεμίσουμε το υπόγειο.
Μερικά χρόνια πριν τα δύο άρθρα της Crenshaw, το Combahee River Collective (1974-1980) έθετε ότι η απελευθέρωση των μαύρων εργατριών ενέχει κάτι το επαναστατικό, γιατί μια επανάσταση που δεν θα αφήνει απέξω τις μαύρες εργάτριες προϋποθέτει ότι θα έχουν ανατραπεί όλα τα συστήματα καταπίεσης. Αν μεταφερόταν αυτή η θέση στους όρους της μεταφοράς του υπογείου, θα έλεγε πως η καταστροφή του υπογείου θα επέλθει μέσα από τους αγώνες που θα βγάλουν από το υπόγειο αυτά τα οποία βρίσκονται στο πάτο, ελευθερώνοντας έτσι και όλα εκείνα που είναι στοιβαγμένα πάνω τους.
Η Creenshaw γράφει το κείμενο σε ένα ακαδημαϊκό, κριτικό πλαίσιο που αμυδρά προσπαθεί να ξεγλιστρήσει, ή τέλος πάντων δεν στρέφει τη προσοχή στο πώς το υπόγειο μπορεί να καταστραφεί. Έτσι, σε αυτό το κενό που αφήνεται μέσα στο κείμενο μπορεί εύκολα να ανασύρεται η αντίληψη του επαναστατικού υποκειμένου ως παρελθούσα πολιτική απάντηση του μαύρου φεμινισμού αλλά και ευρύτερα, η οποία τότε όσο και τώρα δεν φαίνεται να έχει αποτραβηχτεί από τα σκεπτικά και από τους αγώνες μας.
Εμείς δεν θεωρούμε ότι έχει νόημα να δούμε την μεταφορά του υπογείου σαν μία δομική ανάλυση -μία ανάλυση δηλαδή που βλέπει την κάθε θέση στην μεταφορά ως αντίστοιχη με μία πραγματική θέση στην κοινωνία- και να ψάξουμε να βρούμε το πιο καταπιεσμένο υποκείμενο στην λογική ότι η απελευθέρωσή του, η έξοδός του από το υπόγειο, θα συμπαρασύρει και όλα όσα είναι στοιβαγμένα στις πλάτες του. Αν κάποτε αυτή η λογική κινητοποιούσε υποκείμενα και πυροδοτούσε αγώνες, το έκανε ενισχύοντας τις εσωτερικές μυθολογίες της κάθε κατηγορίας, της κάθε ταυτότητας. Για εμάς, αυτό το υποκείμενο δεν υπάρχει, και η λογική αυτής της αναζήτησης δεν βοηθάει στους αγώνες μας. Όπως και με την μεταφορά της διασταύρωσης, βλέπουμε την μεταφορά του υπογείου πιο πολύ σαν ένα εργαλείο κριτικής, παρά σαν μία γενική θεωρία. Το υπόγειο για εμάς είναι μία αλληγορία για το πώς οι νομικές μεταρρυθμίσεις και οι προοδευτικοί δικαιωματισμοί λειτουργούν εντός, και όχι ενάντια στα συστήματα εξουσίας που παράγουν κοινωνικές ιεραρχίες.
Η κατανόηση των ταυτοτήτων ως συμμαχίες αγώνα. Σε αυτό το σημείο η θεωρία της διαθεματικότητας στρέφεται προς την πολιτική οργάνωση. “Η θεώρηση των ταυτοτήτων σαν συμμαχίες αγώνα –σαν εσωτερικά ετερογενείς, περίπλοκες ενώσεις αποτελούμενες από εσωτερικές διαφορές και ασυμφωνίες και από εσωτερικές καθώς και εξωτερικές σχέσεις εξουσίας– μας επιτρέπει να διαμορφώσουμε αποτελεσματικές πολιτικές συμμαχίες που να διαπερνούν τις υπάρχουσες κατηγορίες ταυτότητας, και να επιδιώξουμε μία απελευθερωτική πολιτική της διασύνδεσης” (Carastathis 2016, σελ 165). “Η διαθεματικότητα μπορεί να χρησιμοποιηθεί στρατηγικά για την καταγραφή των διαφορών, τον εντοπισμό πιθανών αντιφάσεων και την αναγνώριση διχασμένων και αντικρουώμενων ταυτοτήτων όχι ως εμπόδια στην αλληλεγγύη, αλλά ως πολύτιμα στοιχεία για τα άλυτα προβλήματα και ως νέες συμμαχίες που πρέπει/μένουν να σχηματιστούν.”
Εδώ και 75 χρόνια, στην ιστορική περιοχή της Παλαιστίνης (η οποία κατοικείται για αιώνες από κοινότητες διαφόρων κοινωνικών, πολιτισμικών, θρησκευτικών και φυλετικών χαρακτηριστικών) επιβάλλεται ένας κρατικός-καπιταλιστικός σχεδιασμός εξόντωσης, στρατιωτικοποίησης, εκτοπισμών, εγκλεισμού, φτωχοποίησης και εξαθλίωσης. Ένα πείραμα κοινωνικής καθυπόταξης και εκμετάλλευσης, εθνοκρατικών και αποικιοκρατικών «λύσεων», πολεμικών και κατασταλτικών στρατηγικών, καπιταλιστικής ανάπτυξης και λεηλασίας, δογμάτων ασφάλειας, επιτήρησης και ελέγχου.
Η δημιουργία του ισραηλινού κράτους βασίστηκε σε μία μακρά διαδικασία εθνικοποίησης της γης της Παλαιστίνης που προηγήθηκε της ίδρυσής του για τουλάχιστον μισό αιώνα, από τις λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις» της δύσης μέχρι και τον κάθε τοπικό αρχοντίσκο. Το κενό εξουσίας που δημιουργούταν με τη σταδιακή διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας καλυπτόταν με διάφορα σχέδια ίδρυσης νέων εθνών-κρατών, με κυριότερο τη «διακήρυξη Μπάλφουρ» από τη Μ. Βρετανία το 1917, αλλά και με την προώθηση κοινωνικών αυτοματισμών και αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ ντόπιων και έποικων εκείνης της περιόδου. Με την εκμετάλλευση και την καταπίεση των διάφορων κοινοτήτων να περνάει σταδιακά από τους αυτοκρατορικούς φετφάδες στις εθνοκρατικές διακηρύξεις και τους σωβινισμούς τους. Εντωμεταξύ, ο ευρωπαϊκός αντισημιτισμός, με αποκορύφωμα την «τελική λύση» και τα στρατόπεδα εξόντωσης του εθνικοσοσιαλισμού στον Β’ΠΠ, ξεπλύθηκε προωθώντας την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Όπως πάντα η διαδικασία συγκρότησης εθνικού κράτους προϋποθέτει έναν εθνικισμό (στη συγκεκριμένη περίπτωση ονομάζεται σιωνισμός), με βασικά του χαρακτηριστικά την κατασκευή ενός «εθνικού λαού» ως ιδιοκτήτη/πολιτισμένου και ενός «εθνικού εχθρού» ως καταπατητή/βάρβαρου, εποικισμούς εδαφών και κοινωνικός-οικονομικός στραγγαλισμός των «περισσευούμενων», εγκληματοποίηση και ομηρία ολόκληρων κοινωνικών ομάδων, αμείλικτη καταστολή και στρατιωτική ισοπέδωση των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων και εξεγέρσεων.
Το ισραηλινό κράτος, όντας για δεκαετίες σε μόνιμη κατάσταση πολέμου και «έκτακτης ανάγκης», έχει διαμορφώσει έναν αμιγώς μιλιταριστικό χαρακτήρα στο εσωτερικό του. Ο ισραηλινός στρατιωτικός μηχανισμός (IDF) είναι άρρηκτα συνδεδεμένος όχι μόνο με τα πολιτικά και οικονομικά επιτελεία αλλά και με την καθημερινότητα των «από κάτω» που καλούνται σε πλήρη υπακοή στις εθνοκρατικές εντολές. Ο φόβος, η μόνιμη απειλή, το μίσος των εθνικιστικών λόγων και των «εθνικών κινδύνων» διαχέονται σε κάθε επίπεδο. Όχι μόνο μέσω των συνηθισμένων ιδεολογικών και κρατικών μηχανισμών (κυρίαρχα ΜΜΕ, υπουργεία, σχολεία, χώροι εργασίας) αλλά και μέσω της υποχρεωτικής στράτευσης στον ισραηλινό στρατό όλων των ισραηλινών υπηκόων (ιδιαίτερα για αυτούς/ές με εβραϊκό θρήσκευμα, που υποχρεώνονται σε θητεία διάρκειας 32 μηνών για τους άντρες και 24 μηνών για τις γυναίκες, αμέσως μετά τα 18 έτη), ώστε σε κάθε σπίτι να υπάρχει τουλάχιστον ένας/μία στρατιώτης. Μία ζωή διαρκούς διακινδύνευσης και εκπειθάρχησης, μέσα σε ένα πλαίσιο φιλελεύθερης δημοκρατίας, όπου «όλα είναι ελεύθερα» αρκεί να μην διαταράσσονται οι κυρίαρχες ισορροπίες ενός «έθνους σε άμυνα».
Συγχρόνως, η νομική και κοινωνική αορατοποίηση των παλαιστινιακών πληθυσμών (αλλά και η περιθωριοποίηση των ισραηλινών αράβων που διακρίνονται νομικά από τους ισραηλινούς εβραίους) συνθέτει ένα καθεστώς φυλετικού και θρησκευτικού άπαρτχαϊντ. Από τη μεγαλύτερη «ανοιχτή φυλακή» του κόσμου στη Γάζα, στα αμέτρητα στρατιωτικά checkpoints σε κατοικημένες ζώνες και στο τείχος μήκους 708 χιλιομέτρων στη Δυτική Όχθη, η καθημερινότητα των κατοίκων στα παλαιστινιακά εδάφη είναι σε κάθε επίπεδο αβίωτη. Στην απαγορευμένη μετακίνηση, στην αδύνατη εύρεση εργασίας, στην ανύπαρκτη περίθαλψη, στους διαρκείς εξευτελισμούς, τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια από τις ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις. Και πέραν αυτών βέβαια, με τις τοπικές εξουσίες, είτε της Παλαιστινιακής Αρχής είτε της Χαμάς, όχι μόνο να καταστέλλουν τις κοινωνικές-ταξικές ταραχές αλλά και να διασφαλίζουν ότι ποτέ οι αντιστάσεις δεν θα συναντηθούν με εκείνες της απέναντι πλευράς εντός του ισραηλινού κράτους.
Αυτή είναι, εδώ και δεκαετίες, η ειρήνη που «προσφέρεται» στις περιοχές της Παλαιστίνης και του Ισραήλ. Από τις 7 Οκτωβρίου, με αφορμή τις επιθέσεις και τις ομηρίες της Χαμάς στους συνοριακούς εποικισμούς γύρω από τη Γάζα, το ισραηλινό κράτος -υπό τις ευλογίες ή τη βολική ανοχή των δυτικών κρατών- κηρύσσει έναν πόλεμο ολοκληρωτικού τύπου σε ολόκληρη την επικράτεια με επίκεντρο τη Γάζα. Με το πρόσχημα της «πάταξης της τρομοκρατίας», ένας πάνοπλος στρατός ισοπεδώνει σε ζωντανή μετάδοση μία ολόκληρη πυκνοκατοικημένη περιοχή, στα πρότυπα της επιχείρησης «σοκ και δέος» του κράτους των ΗΠΑ στη Βαγδάτη το 2003. Οι δήθεν «χειρουργικές επιχειρήσεις» του IDF εξαναγκάζουν σε εκτοπισμό τα 2,5 εκατομμύρια κατοίκους μίας «ανοιχτής φυλακής» για να οδηγηθούν σε μία άλλου είδους φυλακή προσφύγων. Με όσους/ ες/α παραμένουν εντός της Γάζας να βαφτίζονται ως «συνεργάτες τρομοκρατών» έτσι ώστε να δικαιολογείται η απρόσκοπτη σφαγή τους. Μία ακόμα κρατική θηριωδία βασισμένη στη συλλογική ευθύνη, την εκδίκηση αλλά και τα πρότυπα μίας ακόμα εθνοκάθαρσης προς χάριν της συνεχόμενης «εθνικής ολοκλήρωσης» του ισραηλινού κράτους. Ταυτόχρονα, η Δυτική Όχθη -όπως και τα ισραηλινά εδάφη- μπαίνουν σε μία συνθήκη στρατιωτικής διαχείρισης του «εσωτερικού εχθρού», ώστε να διασφαλιστεί η εθνική συστράτευση, μακριά από κοινωνικές/ταξικές αντιστάσεις, αλλά και από την αλληλεγγύη μεταξύ των «από κάτω» ενάντια σε εθνοθρησκευτικούς διαχωρισμούς.
Το μακελειό στην Παλαιστίνη μπορεί να παρουσιάζεται κυριαρχικά ως «κεραυνός εν αιθρία» αλλά είναι η ωμή εκδήλωση ενός παγκοσμιοποιημένου συστήματος με εναλλασσόμενες κρίσεις και οξείς ενδοκυριαρχικούς ανταγωνισμούς. Ενός συστήματος που βασίζεται στους φυσικοποιημένους μύθους περί γραμμικής ανθρώπινης προόδου, στη χάραξη κατηγοριών που δημιουργούν αποκλεισμούς, αναδεικνύουν τον ανταγωνισμό ως κυρίαρχη κοινωνική αξία, ενώ διαμορφώνουν τους όρους της αξιοβίωτης ζωής και του θανάτου. Ενός συστήματος όπου όλα τα παραπάνω μαθαίνονται, εμπεδώνονται και εκφράζονται με παλιά και νέα πρότυπα ρατσισμού (π.χ. από τον αντι-σημιτισμό έως τον αντι-ισλαμισμό), σεξισμού, κουηρφοβίας (από τον φιλελεύθερο ομοεθνικισμό μέχρι τη πατροπαράδοτη ομοφοβία), σπισισμού και ευρύτερα συστήματα ιεράρχησης της ζωής (στον πόλεμο οξύνονται οι ιεραρχίες και η κλίμακα που μετράει τι αξίζει να ζει και τι όχι *). Ενός συστήματος όπου κάθε είδους πατριωτισμός και εθνικισμός -από την αριστερά ως τη δεξιά, από τον φασισμό και τον ναζισμό ως την alt-right, αναζωπυρώνεται αναπαράγοντας τη φυσικοποίηση των συνόρων, του έθνους, του κράτους, των εθνικών στρατών, του πολέμου. Ενός συστήματος διαρκούς στρατιωτικοποίησης και πολεμικής προετοιμασίας, η οποία νομιμοποιεί τον εαυτό της δημιουργώντας ένα διαρκές κλίμα κινδύνου που σκοπό έχει να θρέφει συνεχώς το φόβο και να παράγει την επιθυμία για ασφάλεια, η οποία δεν είναι ποτέ κάτι άλλο πέρα από περισσότερη καταστολή. Ενός συστήματος του οποίοοι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες καταγράφουν τα τελευταία χρόνια αλλεπάλληλα ιστορικά ρεκόρ, φτάνοντας πέρσι τα 2,25 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ενός σύγχρονου πολέμου των αφεντικών, στον οποίο οι «άμαχοι πληθυσμοί», οι κατοικημένες περιοχές και τα «προσφυγικά/μεταναστευτικά ρεύματα» δεν αποτελούν τις «παράπλευρες απώλειες» ή τις «μεταπολεμικές μοιρασιές» του παρελθόντος αλλά πρωταρχικό στρατιωτικό στόχο.
Στην Παλαιστίνη, το Ισραήλ, στις περιοχές μας και παντού, όπου επιβάλλονται πολεμικά ή ειρηνικά «δόγματα ασφάλειας», η κατασκευή ενός «ασύμμετρου εχθρού» ή ενός «διαρκούς κινδύνου» δεν συνοδεύεται μόνο από ορδές μπάτσων και στρατιωτικών αλλά και από προηγμένα «high-tech» μέσα της πολεμικής βιομηχανίας για τον έλεγχο, την επιτήρηση, την καταστολή και τον θάνατο ολόκληρων κοινωνικών ομάδων. Κρατικά, εταιρικά και ακαδημαϊκά «think tanks», εργοστάσια όπλων, ερευνητικά κέντρα διαμορφώνουν τη ζωή και τον θάνατο των «από κάτω» στις αστυνομοκρατούμενες μητροπόλεις, στα στρατιωτικοποιημένα σύνορα και τα πολεμικά πεδία: «έξυπνα» όπλα, βόμβες, φράχτες, κάμερες, αεροσκάφη, drones, βάσεις δεδομένων από την Αθήνα έως το Τελ-Αβίβ και από το Πεκίνο έως την Ουάσιγκτον. Το ελληνικό κράτος, ο στρατός και η ακαδημαϊκή του κοινότητα αποτελούν ενεργό κομμάτι αυτής της πολεμικής διαδικασίας. Από την αντιμεταναστευτική θανατοπολιτική στα σύνορα και την ενδοχώρα που φτάνει μέχρι και σε ομαδικές δολοφονίες όπως αυτή στα ανοιχτά της Πύλου με εκατοντάδες νεκρούς, μέχρι την έμμεση ή άμεση συμμετοχή σε πολεμικά πεδία, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστίνης. Με τις κοινές πολεμικές ασκήσεις ελληνικού-ισραηλινού στρατού, με τη «στρατηγική συνεργασία» ελληνικούισραηλινού κράτους με αιχμή τις μεσογειακές ΑΟΖ, με την πολιτική στήριξη των ισραηλινών «ειρηνικών επεμβάσεων» με το επίσημο ξέπλυμα της ανθρωποσφαγής ως «αναγκαίου κακού», με την αγορά ισραηλινών εξοπλιστικών συστημάτων και την ισραηλινή εξαγορά ελληνικών εταιρειών της πολεμικής βιομηχανίας.
Ο πόλεμος, παντού, σαμποτάρεται μόνο με «εθνική προδοσία»
Σε πείσμα των εθνικιστικών μονολόγων, των θρησκόληπτων αφηγήσεων και των ρατσιστικών μισαλλοδοξιών, ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών/ταξικών αντιστάσεων και αλληλεγγύης λαμβάνει χώρα στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ, εδώ και δεκαετίες μέχρι και τώρα. Από τις εργατικές απεργίες μέχρι τις κοινωνικές/ταξικές εξεγέρσεις με χαρακτηριστικότερη την Ιντιφάντα στη δεκαετία του ’80. Από τους κοινούς αγώνες και τη συλλογική ζωή των καταπιεζόμενων σε Παλαιστίνη και Ισραήλ μέχρι τις διαδηλώσεις και συγκρούσεις ενάντια στο ισραηλινό τείχος, τους σιωνιστικούς εποικισμούς και τους κοινωνικούς αποκλεισμούς στην Παλαιστίνη. Από τις κοινωνικές/ταξικές αντιστάσεις παλαιστινιακών πληθυσμών ενάντια στις εξουσίες της Παλαιστινιακής Αρχής και της Χαμάς, μέχρι τις αρνήσεις στράτευσης και τις λιποταξίες στον ισραηλινό στρατό. Από τους αγώνες για την αλληλεγγύη και την απελευθέρωση έγκλειστων σε φυλακές και στρατόπεδα μέχρι την εναντίωση στους εποικισμούς και τον εκτοπισμό ντόπιων πληθυσμών. Αυτές και πολλές άλλες πραγματικότητες της καθημερινής ζωής των «από κάτω» ενάντια στον πόλεμο και την ειρήνη κρατών, κεφαλαίου, στρατών, θρησκειών. Ενάντια στην εθνικιστική αφομοίωση των αγώνων τους από κάθε είδους υπαρκτή ή επίδοξη ηγεμονία, κοσμικού ή/και θρησκευτικού τύπου.
Αυτές και πολλές άλλες πραγματικότητες, στις οποίες στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες/α με τις αρνήσεις και την εναντίωσή μας στη «δική μας» εθνική ενότητα και σε κάθε εθνική ενότητα, στον «δικό μας» στρατό και σε κάθε στρατό. Ενάντια στον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό, την πατριαρχία, τον σπισισμό και κάθε σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Σαμποτάροντας τον πόλεμο όχι μόνο εκεί όπου εκδηλώνεται αλλά και εκεί από όπου ξεκινάει: στα στρατόπεδα, τα υπουργεία και τα ΜΜΕ, στην πολεμική βιομηχανία και τα ακαδημαϊκά think tank της, στη μεταφορά όπλων σε σιδηροδρομικές γραμμές, σε λιμάνια και οπουδήποτε αλλού. Με αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη σε όσους/ες/α αντιστέκονται στα εμπόλεμα πεδία και τους στρατούς τους αλλά και σε όσους/ες/α εξωθούνται ή επιλέγουν τη μετανάστευση.
Αλληλεγγύη στους «από κάτω» στη Γάζα και στους εκτοπισμένους/μετανάστριες
Αλληλεγγύη στους λιποτάκτες και τις ανυπότακτες του ισραηλινού στρατού και σε κάθε αντιστεκόμενο στη Δυτική Όχθη
Αυτοοργάνωση-Αντίσταση-Αλληλεγγύη ενάντια στον πόλεμο και την ειρήνη κράτους-κεφαλαίου-πατριαρχίας
* Προφανώς, κατά τα κυρίαρχα, η κατηγορία «ζώο» και ο θάνατος μη ανθρώπινων όντων είναι ανάξια λόγου, από την διαρκή αναπαραγωγή της κατηγορίας “ζώο” ως μορφή ύπαρξης για την οποία η άσκηση βίας δεν χρειάζεται ποτέ δικαιολόγηση μέχρι τον πλήρη έλεγχό της ζωής και του θανάτου των μη-ανθρώπινων πληθυσμών, την αντικειμενοποίηση της γης και του καθετί που βρίσκεται πανό της ή μέσα της ως “πόρους”. Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές του Υπουργού Άμυνας του Ισραήλ («Πολεμάμε με ανθρώπινα ζώα και θα πράττουμε αναλόγως») ο οποίος κατά τη διάρκεια του πολέμου που διεξάγεται αυτή τη στιγμή αποκάλεσε τον πληθυσμό στη Παλαιστίνη «ζώα» για να δώσει ηθικό πλεονέκτημα στον στρατό του κράτους του.
Επίσης τα μη ανθρώπινα ζώα στην πολεμική συνθήκη υπόκεινται σε εκ νέου υποτίμηση. “Η καταστροφή των μέσων παραγωγής” σημαίνει μαζικές δολοφονίες στα εκτροφεία. Στα πλαίσια ερήμωσης του πολέμου, η “εγκατάλειψη του ζωικού κεφαλαίου” στα εκτροφεία ή στους ζωολογικούς κήπους συνεπάγεται έλλειψη τροφής και συνθήκες αργής και βασανιστικής εξόντωσης. Αυτά που φροντίζονται σε σπίτια συχνά εγκαταλείπονται επίσης. Οι βομβαρδισμοί των πόλεων και των αγρών αφήνουν χιλιάδες νεκρά μη ανθρώπινα ζώα. Κατά βάση αποκλείονται από μια κίνηση επιβίωσης που αφορά τα ανθρώπινα όντα, δηλαδή τη μετανάστευση και τον εκτοπισμό. Ακόμα πολλές φορές εργαλειοποιούνται από την πολεμική μηχανή (σκύλοι εκπαιδεύονται για εντοπισμό εκρηκτικών, η ακόμα χειρότερα ζώνονται με εκρηκτικά και στέλνονται στον εχθρό).
Συναντήσεις ενάντια στον πόλεμο και την ειρήνη των κυρίαρχων
Στηρίζουμε το κάλεσμα για μικροφωνική συγκέντρωση στην πλατεία ορθοδοξίας την Κυριακή 18/12, στις 12μμ:
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΝΑ ΓIΝΟΥΝ ΟΡΓΗ
Η ΟΡΓΗ ΝΑ ΣΑΡΩΣΕΙ ΚΡΑΤΟΣ-ΚΕΦΑΛΑΙΟ-ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Το τελευταίο διάστημα εξαιτίας των συνεχόμενων εξελίξεων γύρω
από το κύκλωμα βιαστών με ενορχηστρωτή τον Ηλία Μίχο, η ευρύτερη
περιοχή των Σεπολίων/ Κολωνού είναι σε αναβρασμό. Από τη πρώτη στιγμή
μέχρι και σήμερα βλέπουμε κάθε λογής σκουπίδι -μπάτσους, φασίστες,
νοικοκυραίους, media- να εκφέρει λόγο γύρω από το περιστατικό σε μία
προσπάθεια ηθικής απόσχισής του από την κατάσταση. Είναι αυτοί
που, ενώ αναπαράγουν την πατριαρχία και τις σχέσεις και τις θέσεις που
δομεί, είναι οι πρώτοι που θα τρέξουν να λιντσάρουν το θύτη για την
διατήρηση του status τους, και φυσικά κανείς τους δε λειτουργεί
υποστηρικτικά στο επιζών άτομο και τον περίγυρο του.
1.
Ενώ δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε να πυροδοτούνται οι παραπάνω
οι αντιδράσεις, στην προκειμένη περίπτωση βλέπουμε μία αναβάθμιση. Βλέπουμε ένα ζήτημα έμφυλης βίας, να ανακατασκευάζεται σε ζήτημα δημόσιας τάξης.
Στην κυρίαρχη αφήγηση ο θύτης είναι ένας ακόμη εγκληματίας και το
κράτος έρχεται να επιβάλει την τάξη και την “κανονικότητα”, όχι από
κάποιο ενδιαφέρον για την προστασία μας, αλλά για τη διαιώνιση του ίδιου
και της πατριαρχίας. Κάθε έμφυλη επίθεση –τα παραβιαστικά βλέμματα, τα
αγγίγματα χωρίς συναίνεση, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, οι βιασμοί, οι
γυναικοκτονίες– αντιμετωπίζονται σαν ξεχωριστά περιστατικά και όχι σαν
ένα κομμάτι της πατριαρχικής βίας που δεχόμαστε καθημερινά. Η
κρατική διαχείριση των έμφυλων επιθέσεων στρέφεται ανάμεσα στα δίπολα
κακοποιός-θύμα, καθώς είναι προορισμένη να συγκαλύπτει όλο το κοινωνικό
πολιτικό πλαίσιο των καταπιέσεων που βιώνουμε, και το οποίο η ίδια
αναπαράγει. Οι νόμοι τους έχουν να κάνουν με την συνέχιση της
επιβολής τους στις ζωές μας και την περίφραξη της όποιας αντίδρασης σε
έννομαπλαίσια. Ακόμα και τα προτεινόμενα μέτρα διαχειρίσης της έμφυλης
βίας (όπως στον Κολωνό) γίνονται μία προσπάθεια διαιώνισης της
πειθάρχησης των από τα κάτω, αυστηροποίησης νόμων, επιμήκυνσης ποινών
και καταπάτησης κάθε έννοιας ιδιωτικότητας, ικανοποιώντας τις
διαχρονικές επιδιώξεις για τάξη, ασφάλεια και σωφρονισμό (νέος
σωφρονιστικός κώδικας). Στο ίδιο πλαίσιο που το κράτος αυτοανακηρύσσεται
ως ο μοναδικός διαχειριστής των ζωών και των σωμάτων μας, οποιαδήποτε
δράση αυτοπροστασίας, φεμινιστικής αυτοάμυνας και αντιβίας ενάντια στους
θύτες μας ποινικοποιείται.
2.
Τα media με υπέρτατο ζήλο να τρέχουν να ”καλύψουν” το
ζήτημα. Οι συνεχείς αποκαλύψεις σε συνδυασμό με τον καταιγισμό εικόνων
και περιγραφών συνιστούν το πιο ενδιαφέρον αστυνομικό σίριαλ.
Όλο και κάτι νέο να σε κρατήσει, ένας ακόμη ύποπτος, μία ακόμη
προφυλάκιση, μέχρι να εγκαταλείψουν την υπόθεση και να πάνε σε άλλη
σειρά, αυτή της “Κιβωτού του Κόσμου”. Κάθε νέο όνομα, κάθε νέα
πληροφορία αποτελεί τροφή για κοινωνικό κανιβαλισμό αλλά και για την
ικανοποίηση κάθε αιμοδιψούς μικροαστού για τιμωρία, διαπόμπευση και για
την διατήρηση της ηθικής του καθαρότητας. Καθημερινά
στιγμιότυπα της ζωής μας, καταστάσεις που έχουν συμβεί σε όλα μας
υπερπαράγονται ως προϊόν τηλεθέασης. Έτσι επιδιώκεται σε έναν βαθμό και η
αποευαισθητοποίησή μας και η αδρανοποίηση των αντανακλαστικών μας
απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις, βλέποντας τες καταιγιστικά στα
καθεστωτικά είτε σε ειδήσεις είτε σε σίριαλ, προβαλλόμενες με τους
δικούς τους όρους. Έτσι και η δημοσιοποίηση φωτογραφιών και στοιχείων
των “δραστών”, παρουσιάστηκε-κατασκευάστηκε σαν δημόσιο αίτημα, σαν
ζητούμενο για την προστασία του κοινωνικού συνόλου από τους βιαστές. Μία
κίνηση που προστατεύει την ακεραιότητα του ίδιου κοινωνικού συνόλου που
βρίθει από καθημερινούς τρανσφοβικούς, ομοφοβικούς, σεξιστές,
(παρα)βιαστές.
3.
Το ελληνικό έθνος δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς τις σεξιστικές σχέσεις,
που αναπαράγονται με αιχμή το δόγμα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Ο
θεσμός της πυρηνικής οικογένειας αποτελεί οργανωτικό πεδίο καταπίεσης
μέσα από την επιβολή κοινωνικών ρόλων στα μέλη του, κατατάσσοντάς τα
έτσι σε συγκεκριμένες θέσεις ιεραρχίας εντός του. Τα σώματα με
μήτρα προορίζονται για το ρόλο της μάνας με σκοπό την γέννηση παιδιών
και τη μικροαστική διαπαιδαγώγησή τους σε μια προσπάθεια διαιώνισης και
διατήρησης της καθαρότητας του έθνους αλλά και για την ικανοποίηση του
“άντρα προστάτη”. Ορίζοντάς τες ως σώματα-επικουρικές οντότητες του
έθνους και της οικογένειας, σεξουαλικοποιούνται, και ο βιασμός, η
κακοποίηση και η εκμετάλλευση της (οικιακής και απλήρωτης) εργασίας τους
δικαιολογούνται συστηματικά. Το παιδί, από την άλλη, αποτελεί το κέντρο
της πυρηνικής οικογένειας· την ιδιοκτησία και το διακύβευμά της. Στην
διασταύρωση της θηλυκότητας και της παιδικότητας, το κορίτσι είναι και
προστατευμένο και σεξουαλικοποιημένο, άλλοτε δέχεται όλη την καταπίεση
του φύλου του και άλλοτε η κοινωνία σοκάρεται και ξυπνά με κατακραυγές
για την παραβίαση της παιδικής του ιερότητας.
4.
Πάνω σε αυτή την κανονικότητα, πάνω σε αυτό το υπόστρωμα των
κοινωνικών σχέσεων στον ελλαδικό χώρο, ακόμα και οι εθνικιστικές ομάδες
βρίσκουν έδαφος να κάνουν πολιτική και να καταδικάσουν το “τέρας
παιδοβιαστή”. Ψαρεύοντας στα θολά νερά του λαϊκού συντηρητισμού
οι φασίστες πατάνε στον κυρίαρχο λόγο που θέτει κάθε τέτοιο περιστατικό
ως ανήκουστο, εξωκανονικό, άρρωστο, που μόνο «ανώμαλοι και τρελοί»
μπορούν να πραγματοποιήσουν. Έτσι, με την παραγωγή του
τέρατος-θύτη, στιγματίζεται η αρρώστια, η τρέλα, μετατοπίζεται η ευθύνη
σε πραγματικά υποκείμενα που καμία σχέση δεν έχουν με το γεγονός,
γίνεται “τέρας” όλο το περιθώριο (φτωχοί, οροθετικά, χρήστες,
μετανάστριες).
5.
Για την αναπαραγωγή της έμφυλης/ ελληνικής κανονικότητας και τη
συγκάλυψη της έμφυλης συστημικής καταπίεσης, ο συστημικός, δημόσιος
λόγος κατασκευάζει την αφήγησή του σε ένα σχήμα εσχατολογικό: Ο
θύτης μεταμορφώνεται σε τέρας. Παράγεται και πολλαπλασιάζεται σε πολλούς
(απ)ανθρώπους-“τέρατα”και στη συνέχεια βρίσκει το θηλυκό του ισοδύναμο
για να αναπαραχθεί ξανά όλος ο πατριαρχικός οχετός περί παραβίασης της
“ιερής αποστολής” της μητρότητας. Και έτσι, η όλη δυσαρέσκεια που δεν
βρίσκει το κοινωνικό αντίστοιχό της εστιάζει και περιορίζεται στη
“μάνα-τέρας”, που προφυλακίζεται.
Στην πραγματικότητα όμως είναι η πατριαρχία, η συγκάλυψη που διαιωνίζουν τις καταπιέσεις μας.
Είναι το έθνος, η οικογένεια, το δίπολο των δυο φύλων που δημιουργεί
κοινωνικά καθορισμένους ρόλους που υποχρεούμαστε να επιτελούμε. Δεν
πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά ή ιδιαίτερες περιπτώσεις,
πρόκειται για οικογενειάρχες, ευυπόληπτους πολίτες, καθημερινούς
ανθρώπους που υπηρετούν τα αξιακά αυτού του έθνους. Γι’ αυτό και εμείς
επιλέγουμε να προδίδουμε την εθνική τους ενότητα.
Η τερατολογία δεν είναι δικαίωση. Είναι συγκάλυψη και αυτοπροστασία του κράτους και της πατριαρχίας.
Ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού, να μην είμαστε μόνα, να μην
χρειάζεται να είμαστε γενναίες. Να δημιουργήσουμε χώρους και δομές για
την διαχείριση (συλλογικών) τραυμάτων από την πατριαρχία.
Απέναντι στο “σφυρί” του δικαστικού συστήματος και τις φυλακές τους να προτάξουμε την φεμινιστική αντεπίθεση/ αντιβία. Απέναντι στον κατασταλτικό λόγο των δογμάτων ασφαλείας και τους μπάτσους τους να αντιτάξουμε την συλλογική φροντίδα και αλληλεγγύη στα επιζώντα έμφυλης βίας.
αναρχικά κουήρ φεμινιστά ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού
Το ακν είναι ένας κατειλημμένος πολιτικός χώρος που λειτουργεί πάνω στις αρχές της αντι-ιεραρχίας, της αυτοοργάνωσης και ενάντια σε ρατσισμό, εθνικισμό, σεξισμό, ομοφοβία, τρανσφοβία, κράτος και καπιταλισμό.
Αποφάσεις για τον χώρο λαμβάνονται από τη συνδιαχειριστική συνέλευση των συστεγαζόμενων ομάδων. Για περισσότερες πληροφορίες, για εκδηλώσεις/μπαρ/προβολές ή για ανάγκες πολιτικής στέγασης, στείλτε εδώ: akn@riseup.net.
Ο χώρος στεγάζει κινηματική βιβλιοθήκη, χαριστικό παζάρι ρούχων, ανοίγει ως αναγνωστήριο, και μπορείς να ζητήσεις ή να φτιάξεις μόνο σου καφέ ή τσάι με ελεύθερη συνεισφορά – τα όποια έσοδα καλύπτουν μέρος των απαραίτητων εξόδων λειτουργίας του χώρου.
Ακόμα και κατά κύριο λόγο ο χώρος στεγάζει πολλές συνελεύσεις, πολιτικές εκδηλώσεις, μπαρ, προβολές και λιγότερα λάηβ ή πάρτι, για οικονομική ενίσχυση συνελεύσεων/ανέργων/κινηματικών εκδόσεων/δικαστικά έξοδα κλπ.
Ενδεικτικά, τον τελευταίο χρόνο ο χώρος έχει φιλοξενήσει:
τις ομάδες:
(δ)ιαθεματική· συνέλευση ενάντια στην βιοεξουσία και την κλεισούρα· ΑΚοΝιτο, σολάνουμ· αλάνα· συνέλευση εργαζομένων ανέργων από την πλατεία συντάγματος,
συνελεύσεις των:
Πρωτοβουλία δράσης ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό και τα κατασταλτικά μέτρα· Συνέλευση αλληλεγγύης στους Β. Σταθόπουλο/Δ. Χατζηβασιλειάδη· Συντονιστικό φεμινιστικών, queer συλλογικοτήτων & ατομικοτήτων εν όψει 25ης Νοέμβρη· Πρωτοβουλία ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ· Σπίτι των γυναικών για την ενδυνάμωση και την χειραφέτηση· Ανοιχτή συνέλευση ενάντια στον σεξισμό στα μαχητικά αθλήματα· Ανοιχτή αντιπολεμική συνέλευση αναρχικών· Ανοιχτή συνέλευση Νομικής κατά των ελέγχων· Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών-στριών· Αναρχική κουηρ φεμινιστική συνέλευση για τον Ζακ·
τα θεατρικά:
“Δώσ’ μου ένα φιλάκι” από την Ακτιβιστική Ομάδα Θεάτρου του Καταπιεσμένου και το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων
Σάκκο και Βαντσέτι” (2 φορές!) από τις Τσιριτσάντσουλες και την Άπατρις· και από τις Τσιριτσάντσουλες και τους εκδοτικούς οίκους Ελευθεριακή Κουλτούρα, Ουαπίτι, Πανοπτικόν, Στάσει Εκπίπτοντες, Συγχρονικότητα,
μία νύχτα ποίησης, κάποια πάρτι, πολλά μπαρ, μερικά ρεμπέτικα γλέντια,
ένα λάηβ με:
POWERAP girlz (luba luft, lini, karoshi), sci-fi river, 0-100 σειρένε, lunar, bdazzled, και LES ΒΙΑΙΕΣ, από ΑΚόΝιτο·
και πολλές προβολές, συζητήσεις, παρουσιάσεις και εκδηλώσεις, με θεματικές:
τον νέο ποινικό κώδικα· τους αγώνες των γυναικών στη Λατινική Αμερική· την ταινία “Bixa Travesty”· την κατάσταση στη Rojava και το Κουρδιστάν· την (αστική) καλλιέργεια, τις σχέσεις μας με την τροφή και το σχήμα “πόλη-επαρχία” στο οικολογικό· την αναδιάρθρωση της εργασίας, την τηλεργασία και την τηλεκπαίδευση· τις κινητοποιήσεις στη Σαρδηνία ενάντια στον πόλεμο, τον μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλισμό· ζητήματα ηλεκτρονικής/ ψηφιακής ασφάλειας· τις θέσεις του πανελλαδικού δικτύου συλλογικοτήτων για την ενέργεια· τη φαρμακοβιομηχανία και τη βιοτεχνολογία· την υπόθεση του φυλακισμένου συντρόφου Χάρη Μαντζουρίδη· την ατζέντα του Ταμείου Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών/ριών· διώξεις και αγωγές ενάντια σε αγωνιστές και δημοσιογράφους· το “When football banned women” και το γυναικείο ποδόσφαιρο· τις καταλήψεις στέγης ως κομμάτι του αντιεξουσιαστικού αγώνα· τις ακροδεξιές οργανώσεις στη μεταχουντική εποχή· τις συνέπειες της ουκρανικής κρίσης και την ελληνική συμμετοχή σ’ αυτήν· το κίνημα κατά της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού για την ευλογιά στα τέλη του 19ου αιώνα στη βικτωριανή Αγγλία και τη θέση της εργατικής τάξης μέσα σε αυτό· τον συνδικαλισμό βάσης και το νομοσχέδιο Χατζηδάκη· τους αγώνες ενάντια στην κρατική διαχείριση της πανδημίας σε διάφορες χώρες του κόσμου· την κοινωνική αυτοάμυνα, το αντάρτικο και τη στοχοποιηση της κοινωνικής αλληλεγγύης· τον αγώνα ενάντια στην αναδιάρθρωση του ΕΣΥ και την απαλλοτρίωση του σώματος· το βιβλίο “Ιατρική-Πολιτική, μια ανθρωπολογική-φιλοσοφική ματιά στις αντιμαχόμενες θεραπευτικές αντιλήψεις στον σύγχρονο κόσμο”· την εργασία/φοίτηση και το ανταγωνιστικό κίνημα· το ντοκιμαντέρ “Inside Fur”· την ιεροποίηση της επιστήμης· τα pushbacks και τη συνοριακή βία· το ντοκιμαντέρ “Το σχέδιο” και τις πυρκαγιές του 2021 στην Εύβοια.
10 χρόνια τώρα, από τον Οκτώβρη του 2012, το ακν στεγάζει ανάγκες και επιθυμίες συλλογικές, πολιτικές και κοινοτικής συνύπαρξης, και είναι χώρος ανοιχτός προς κινήματα, αγώνες και εγχειρήματα που εναντιώνονται σε ρατσισμό, εθνικισμό, σεξισμό, ομοφοβία, τρανσφοβία, κράτος και καπιταλισμό και οργανώνονται στη βάση της αντιεραρχίας και της αυτοοργάνωσης.
Όταν το πανεπιστήμιο επιχειρηματικοποιείται και περιφράσσεται, όταν ολοένα η οργάνωσή του προσομοιάζει μια εταιρία, και οι χρηματοδοτούμενες έρευνες εξυπηρετούν τον κοινωνικό έλεγχο, το κεφάλαιο, και τον στρατό· όταν η φοίτηση από αόρατη εργασία πάει να μετατραπεί πλήρως σε “υπηρεσία που παρέχεται” με αντίτιμο δίδακτρα· όταν τα φοιτητά χώνονται σε καλούπια μιας γραμμής παραγωγής αποφοίτων, με πειθαρχικά μέτρα παραγωγικότητας όπως ν+2 και διαγραφές· όταν πάνε να καταστείλουν την κάθε αντίσταση βάζοντας κάμερες, τουρνικέ και μπάτσους στις σχολές, τότε, ακόμα περισσότερο, τα στέκια και οι καταλήψεις στις σχολές εδαφικοποιούν τις αντιρρήσεις, τις αντιστάσεις, και τους αγώνες μας και κάνουν το πανεπιστήμιο ανοιχτό με έναν τρόπο που πάντα υποσχόταν, αλλά μάλλον ποτέ δεν προοριζόταν να πραγματοποιήσει.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΝΤΟΥΓΡΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ (ΕΠΑΝΑ)ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ, ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
Θα βρείτε το ακν στο βάθος του προαυλίου της νομικής (είσοδος από Μασσαλίας). Ο χώρος του προαυλίου και του κυλικείου βρίσκονται σε ισόγειο, είναι προσβάσιμοι με ράμπες, και στο κυλικείο υπάρχει ευρύχωρη, gender-neutral τουαλέτα που διαθέτει βοηθητικά στηρίγματα. Οι καφέδες και τα τσάγια είναι με ελεύθερη συνεισφορά.
Πανό που αναρτήθηκε στη Νομική την πρώτη βδομάδα μαθημάτων από Στέκι Καλιαρντά και (δ)ιαθεματική, ΑΚόΝιτο που στεγάζονται στο ΑΚΝ (Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής).
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΡΙΕΡΑ, ΕΙΝΑΙ Ν’ ΑΝΑΤΙΝΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ.
«Ο 33χρονος Ζακ Κωστόπουλος έχασε τη ζωή του όταν εισέβαλε σε κοσμηματοπωλείο οπλισμένος με μαχαίρι. Δείτε το βίντεο που ακολουθεί και πείτε την άποψή σας. Συμφωνείτε με την αντίδραση του κοσμηματοπώλη;» (ΜΜΕ λίγες ώρες μετά τη δολοφονία της Zackie oh!)
Στην Ομόνοια, στην οδό Γλάδστωνος, πριν 4 χρόνια, νοικοκυραίοι καταστηματάρχες, ο Ευάγγελος Δημόπουλος και ο Αθανάσιος Χορταριάς, σκότωσαν τον Ζακ , με συνεργούς τις κατασταλτικές αρχές, την πατριαρχική ελληνική κοινωνία που παρακολουθούσε άπραγη, τα ΜΜΕ και την πάντα πρόθυμη δικαστική αρχή να αθωώσει ή να αποφυλακίσει άμεσα μπάτσους, βιαστές, δολοφόνους σεξιστές, την ίδια ώρα που τιμωρητικά βασανίζει αγωνιστά σε απεργία πείνας, όπως πρόσφατα τον Γιάννη Μιχαηλίδη.
Στην Ομόνοια, ανασηκώνεται η μύτη του κάθε νοικοκυραίου. Όχι μόνο επειδή βρωμάει κάτουρο. Τα χείλη του σουφρώνουν περιφρονητικά στη θέα των ”πρεζαίων”, των άστεγων, των καφέ και των μαύρων, των οροθετικών, όλων όσων δεν πληρούν τα κυρίαρχα πρότυπα και στέκονται εμπόδιο στην “εθνική ανάπτυξη”, την “αξιοποίηση” της περιουσίας των νοικοκυραίων. Εμπόδιο, στον “εξευγενισμό” και την “αναβάθμιση” του κέντρου της πόλης. Που δε σημαίνει άλλο από την εκμετάλλευση του ανοιχτού χώρου από μαγαζιά κάθε είδους και καταστροφή των λιγοστών ελεύθερων πλατειών, απλησίαστα ενοίκια και εκτοπισμένα κάτοικα, χώροι αποσυνδεδεμένοι απ’ τους ανθρώπους τους. Παράδοση της πόλης στους τουρίστες και στους μπάτσους. Γιατί, ως γνωστόν, κάποιοι πρέπει να ”προστατεύουν” την πόλη απ’ τους παραβατικούς, απ’ τα ανώμαλα κι απ’ όσες αντιστέκονται στο ζόφο. Να τραμπουκίζει, να παρενοχλεί και να ξυλοκοπεί άτομα με φόντο λαμαρίνες εργοταξίων που φέρνουν την ”ανάπτυξη”. Να καταστέλλει κάθε σώμα που δεν χωραει στην πολη τους.
Το “ιερό δικαίωμα της ιδιοκτησίας”, η πατριαρχία, ο σεξισμός, η κρατική καταστολή, η κουηροφοβία, η ταξική ανισότητα και η τοξικοφοβία δολοφόνησαν τη Zackie Oh!. Μία ακόμη δολοφονία που δεν έγινε σε κενό τόπο και χρόνο, αλλά σε έναν κόσμο όπου ο κλέφτης, η χρήστρια ουσιών, τα άτομα με ψυ, τα κουηρ, τα μεταναστά, τα ανάπηρα, οι άστεγες, τα σεξεργατά, οι οροθετικές ”μολύνουν” τα εθνικά, cis-ετεροκανονικά, καπιταλιστικά πρότυπα και ορίζονται ως ζωές που περισσεύουν. Μιάσματα μιας τέλειας, αποστειρωμένης κοινωνίας που φθείρουν τη μονομορφία και τη λειτουργικότητά της. Ζωές ανάξιες να βιωθούν. Σώματα που απειλούν την κανονικότητά τους. Γι’ αυτό τα δολοφονούν.
Γι΄αυτό μας δολοφονούν. Και δεν κωλώνουν να το κάνουν απροκάλυπτα στα στενά της Αθήνας ή και στους δρόμους του Μύνστερ όπου ο τρανς αδερφός μας Μalte ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου πριν λίγες εβδομάδες στο Pride της Γερμανίας. Και αμέτρητα άλλα τρανς, χρηστά, άστεγα, σεξεργατά, μεταναστά που δολοφονούνται συνεχώς, χωρίς να γίνονται είδηση γιατί πλήρως πια ξεχασμένα από την κανονικότητα καταλήγουν στα αζήτητα. Άλλα πνίγονται στο αιγαίο ή στους τοίχους ενός σπιτιού και γίνονται η επόμενη είδηση εμφυλοκοτονίας για τα κανάλια τους. Κι εμείς, όλα τα υπόλοιπα, ασφυκτιούμε συνεχώς από τις επιθέσεις στα σώματα και τις συνειδήσεις μας. Από τις τραμπούκες, τα ψιτ και τις απειλές στους δρόμους μέχρι και τα κηρύγματα περί αμβλώσεων και ελληνικού σπέρματος από την Ιερά Σύνοδο και κάθε άλλον σις άντρα “ειδικό”. Κουήρια, γυναίκες, περιθωριοποιημένα είμαστε σε κίνδυνο.
Ωστόσο, ο φεμινισμός και το κουήρ δεν είναι πλέον στις σκιές. Είναι θεσμοθετημένα, είναι εμπορεύσιμα, είναι κουλ. Είτε μέσω του ίντερνετ, είτε μέσω ευρωπαϊκών οδηγιών που συνταγογράφησαν δικαιώματα, την τελευταία δεκαετία τα πράγματα έχουν αλλάξει γρήγορα για πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Από τη μεγαλύτερη κοινωνική αναγνώριση και παρουσία στο δρόμο, στο γκέι γάμο και τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Ακόμα, όμως, κι αν αυτή η αφομοίωση κάνει φαινομενικά την ζωή για μερικά απο εμάς πιο υποφερτή αποκλείει εκ νέου τα φτωχότερα, τις τιγκαρισμένες στα ψυ, τα τρανς που δεν έχουν να δώσουν για φυλομετάβαση ή που η μετάβαση που επιθυμούν δεν είναι η “αναμενόμενη”, αυτά που έδιωξαν απ’το σπίτι. Γιατί τα δικαιώματα της δημοκρατίας είναι πάντα για συγκεκριμένα, ενώ παράλληλα δημιουργουν νέες κατηγοριοποιήσεις και τόπους αποκλεισμού. Αυτό είναι και το πρόβλημά της: η αφομοίωση προϋποθέτει ένα σύστημα κανονικότητας που αφομοιώνει στοιχεία που μέχρι πριν ήταν εκτός και ταυτόχρονα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη του όψη, χωρίς το μη-κανονικό, το περιθωριακό, το βρώμικο. Και κάπως έτσι το “γενναιόδωρο” κράτος εδραιώνει τον ρόλο του ως απόλυτου ρυθμιστή των ζωών μας. Για κάθε καινούριο μέλος του μέινστριμ κλαμπ, υπάρχει ένα νέο απόκληρο. Κράτος – cis ετεροπατριαρχία – καπιταλισμός προσπαθούν να αφομοιώσουν τους κουηρ – φεμινιστικούς αγώνες, για να τους καταστήσουν μη επικίνδυνους.
Εμείς, όμως, είμαστε εδώ και δεν έχουμε σκοπό να τους κάνουμε τη χάρη. Ζούμε, ερωτευόμαστε, χορεύουμε, γελάμε δυνατά και φτύνουμε την κανονικότητά τους στα μούτρα. Παίρνουμε πίσω ό,τι μας ανήκει. Αναγγέλουμε τον κόσμο που έχουμε ονειρευτεί. Αυτό έκανε εξάλλου κι ο Ζακ. Γιόρταζοντας την ύπαρξή του και αγωνιζόμενος ενάντια στο στίγμα της οροθετικότητας, μια φωνή για τις ζωές πολλών λοατκια+ ατόμων. Απέναντι, λοιπόν, στους διαχωρισμούς των από τα κάτω προτάσσουμε τη φροντιστικότητα, την αλληλεγγύη και την ενδυνάμωση. Συλλογικοποιούμε και αυτο-οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας για να αντεπιτεθούμε στη φρίκη και τον θάνατο. Γιατί ο φόβος της επανάστασης, της εξέγερσης, της λεηλασίας είναι παλιός φόβος της άρχουσας τάξης. Εμείς, όμως, είμαστε η σάρκα και τα οστά αυτού του φόβου και ερχόμαστε από κάτω από το σιντριβάνι.
ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΑΣΦΥΞΙΑΣ, ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΘΝΗ – ΚΡΑΤΗ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΕΟΥΜΕΝΟΥΣ, ΤΑ ΑΝΩΜΑΛΑ
Ο ΖΑΚ/ Η ZACKIE OH! ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΑΠΟ ΜΑΣ
ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝΕ ΛΗΣΤΗΣ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝΕ ΠΡΕΖΑΚΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ZACKIE
Μόλις τελείωσε ο μήνας του πράηντ, μήνας που συχνά διχάζει τις αναρχοκουηρ ψυχούλες μας.
Παζαρεύουμε:
– Το θεσμικό πράηντ είναι μία καπιταλιστική αφομοίωση. Είναι χάινεκεν και μπακάρντι, δήμος αθηναίων και ωνάσης, είναι μονοθεματικό, έχει ροζ μπάτσους, και όταν τελειώνει γυρίζουμε στη ντουλάπα μας. – Μα είναι ακόμα ριζοσπαστικό, είναι ακόμα ενδυναμωτικό και πρόστυχο να παρελαύνουν πούστρες και τρανς στην Σταδίου! – Μπορούμε να συμμετέχουμε στο πράηντ αλλά υπονομεύοντάς το, αποπλανώντας το, μολύνοντάς το με τα δικά μας περιεχόμενα.
Ίσως να μας έχουν κουράσει λίγο αυτές οι φάσεις-αντιφάσεις, ίσως να φανερώνουν μια αμηχανία μπροστά σε κάτι που μας ξεπερνάει.
Σε καμία περίπτωση δεν έχουν εκλείψει η ομοφοβία και (ειδικά) η τρανσφοβία, θα ήταν όμως δύσκολο να πούμε ότι τα τελευταία χρόνια τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πολύ.
Έχουν κατοχυρωθεί δικαιώματα, μας βλέπουμε πιο συχνά στους δρόμους και στο νετφλιξ, είναι πια περισσότερο ταμπού οι πιο κραυγαλέες σκουπιδιές στον mainstream λόγο.
Όσο καίγεται ο κώλος μας, παίρνει φωτιά ο αγώνας μας.
Όταν ο Μπακογιάννης μας δίνει τις ευλογίες του, το πασοκ κάνει rebrand τον ήλιο του σε ουράνιο τόξο (true story) και τα lgbt σύμβολα πωλούνται στα tiger, ποια είμαστε; τι φουντώνει τη φωτιά;
Κουήρ!
Τι είναι κουήρ; πονεμένη τσούλα/ λεξούλα και αυτή. Οι μεγάλες μάγισσες του κουήρ θα σου ψιθυρίσουν ότι το κουήρ δεν είναι πολιτική ταυτοτήτων, δεν είναι το άθροισμα του λ, του ο, του α, του τ, του κ, του ι, ούτε μάρκα σε μπλούζες είναι, δεν μπορείς να το φορέσεις. Είναι αυτό το ανώμαλο που πάει κόντρα στη νόρμα, λένε, αυτό που πάντα διαφεύγει, λένε, αυτό που κινείται στο όριο, το ανείπωτο, το αχαρτογράφητο. Χώνεται σε καταλήψεις, μπάχαλα, δημιουργεί ρωγμές στην σισετεροκανονικότητα του αναρχικού χώρου, διαχέεται στα πάρτι, τα αράγματα, τις φιλίες, στο σεξ. Δεν είναι ουσιαστικό, είναι ρήμα: κουηρεύω, δεν “είμαι” κουήρ. Οι αναρχοκουήρ ψυχούλες μας ακόμα λυσσάνε με επιθυμία για ελευθερία, καύλα, κοινότητα που τα στόματά μας δεν μπορούν να αρθρώσουν ακριβώς.
Τι θα κάνουμε με όλα αυτά;
Ε, δεν ξέρουμε. Εμείς πάντως θα κάνουμε αυτό το κουήρ διημεράκι.
Για να γνωριστούμε, να συζητήσουμε, να συναντηθούμε και να περάσουμε καλά, να εξαπλώσουμε την χαρούμενη ατμόσφαιρα των καταλήψεών μας, και να κουηρέψουμε και λίγο την νομική!
Την προηγούμενη Πέμπτη, 6/1/2021, βγήκαν στην εκπομπή τους στην ΕΡΤ ο Κώστας Παπαχλιμίντζος και η Χριστίνα Βίδου και κάλυψαν την εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό στην Θεσσαλονίκη, με τον συνήθη τρόπο: αναπαράγοντας το έτοιμο ρεπορτάζ της αστυνομίας. Δείχνοντας τα πλάνα της εκκένωσης, μιλώντας για ευρήματα “πολεμοφοδίων”, και αναρωτώμενα “ποιοί ήταν αυτοί οι καταληψίες” που είχαν το στέκι στο Βιολογικό για 34 χρόνια; Τί κάνανε; Περνούσε από γενιά σε γενιά; Ήταν αυτοί οι “αιώνιοι φοιτητές”;
Ως επαγγελματίες δημοσιογράφοι της κρατικής τηλεόρασης προφανώς και δεν μπορούν να κάνουν μια έρευνα για να απαντήσουν τα ερωτήματά τους.
Μετά το “ρεπορτάζ” για το στέκι στο Βιολογικό, ο Παπαχλιμίντζος όμως είπε να μοιραστεί μια “ωραία πληροφορία” που ανακάλυψε:
Πως “στην μαγική Αθήνα”, όπως είπε, το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής είναι κατάληψη! Πως είναι ένας χώρος όπου “αυτοδιαχειριζόμενοι στεκίτες […] φτιάχνουν τους καφέδες τους, τους πουλάνε, τσεπώνουν τα λεφτά” και είναι “άρχοντες”. Μια πονηρή επιχείρηση που πήρε τον χώρο από το πανεπιστήμιο και δεν πληρώνει λογαριασμούς!
Τα στέκια και οι καταλήψεις στις σχολές είναι χώροι πολιτικής ζύμωσης και αγώνα, και εμπόδια στην επιχειρηματικοποίηση και την επιτήρηση του πανεπιστημίου, και ως τέτοια μπαίνουν στο στόχαστρο, όπως δείχνει η εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό και ο ευρύτερος μιντιακός λογος.
ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΑΥΡΙΟ 12:00 ΣΤΗΝ ΝΟΜΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΣΤΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠ’ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠ’ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!
Η επίθεση στα στέκια και τις καταλήψεις δικαιολογείται “ως αξιοποίηση του real estate” αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος.Χώροι προς αξιοποίηση υπάρχουν πολλοί: άδεια σπίτια, πολλά από αυτά παλιά και σημαντικά αρχιτεκτονήματα, κενοί πανεπιστημιακοί χώροι, αθλητικές εγκαταστάσεις, εγκαταλελειμμένες βιομηχανίες και εργοστάσια. Για κάποιο λόγο καίγονται να “αξιοποιήσουν” τα κατειλημμένα κτήρια που λειτουργούν ως αυτο-οργανωμένοι πολιτικοί χώροι. Αποφεύγοντας να καταδικάσουν ευθέως την πολιτικοποίηση για να μην φανούν αντι-δημοκρατικοί, εμμένουν στην προάσπιση της “αξιοποίησης των χώρων” – μιας αξιοποίησης όμως που δεν σημαίνει απλώς χρήση ή λειτουργία (μιας και οι καταλήψεις ήδη στεγάζουν διάφορες ανάγκες), αλλά εμπορευματοποίηση.
Φαίνεται πως η εργολαβία συχνά αποφέρει περισσότερο κέρδος από τις ίδιες τις υποδομές που παράγονται. Γι’ αυτό και, ειδικά όταν η οικονομία είναι στα πάνω της, μπορούν να χτίζονται πολλά, άσχετα με το αν αργότερα αξιοποιούνται. Αυτό όμως δείχνει μία αδυναμία, μία έλλειψη αποδοτικότητας του συστήματος. Μια καλο-κουρδισμένη οικονομία θα παρήγαγε, και ό,τι παρήγαγε θα το αξιοποιούσε με λίγα απόβλητα. Όταν εγκαταλελειμμένα κτήρια κάθονται χωρίς να αποφέρουν κάποιο κέρδος, τότε αποδεικνύουν την αναποτελεσματικότητα του συστήματος να παράγει και να αξιοποιεί.
Η ίδια η αναποτελεσματικότητα του συστήματος όμως, δημιουργεί ευκαιρίες και στεγάζει εγχειρήματα και πολιτικούς αγώνες που δρουν αυτο-οργανωμένα και αντι-εμπορευματικά, έξω από επίσημους νομικούς θεσμούς (και χρηματοδοτήσεις). Κανείς εύκολα βρίσκει κτήρια άδεια να μπει και να τα χρησιμοποιήσει και αυτό δύσκολα κάποιο μπορεί να το θεωρήσει κακό. Άλλωστε και ο (παλιός) θεσμός της χρησικτησίας αποτελεί κομμάτι μιας διαδεδομένης κοινής λογικής που αποδίδει εγγενή αξία στηνχρήση των πραγμάτων.
Συχνά, άδεια κτίσματα χωρίς χρήση μπορεί να θεωρούνται ήδη “αξιοποιημένα” καθώς μέσα από αγοραπωλησίες και χρηματοπιστωτικές συναλλαγές μπορεί να συνεχίζουν να παράγουν κέρδος ακόμα και αν ρημάζουν. Στο λονδίνο, “πύργοι-φαντάσματα” με διαμερίσματα πολυτελείας παίζονται στο χρηματιστήριο χωρίς ποτέ να κατοικούνται, ενώ άστεγα πεθαίνουν στον δρόμο. Στην ελλάδα, με το airbnb και την “μετά-κρίσης” αναζωογόνηση των διεθνών επενδύσεων στο real estate, βρισκόμαστε ακόμα σε ένα πιο πρώιμο στάδιο αύξησης των ενοικίων και κυριλοποίησης (gentrification): “αναβάθμισης” δηλαδή των γειτονιών από την συνθήκη χαμηλών ενοικίων και κρατικής παραμέλησης σχετικά ελεύθερων δημόσιων χώρων, στην συνθήκη υψηλών ενοικίων, και περίφραξης, επιτήρησης και εμπορευματοποίησης των δημόσιων χώρων. “Αναβάθμισης” που συμβαδίζει με το πώς γίνεται αντιληπτή η κουλτούρα μιας γειτονιάς, και συχνά αφορά και την παρουσία ή μη διαφορετικών, μη-ελληνικών εθνικοτήτων.
Με τόσα κτήρια άδεια και με την κοινή λογική της χρήσης-ως-αξιοποίηση, η κοινωνική νομιμοποίηση των επιθέσεων στις καταλήψεις δεν είναι κάτι το αυτονόητο, αλλά κάτι που συνεχώς κατασκευάζεται και καλλιεργείται. Για το δεξιό και ακροδεξιό μέρος του κοινού ίσως μπορούν να δικαιολογηθούν ως έχουν, ως πολιτική καταστολή και υπεράσπιση της ιδιοκτησίας. Για ένα ακόμη σημαντικό μέρος του μιντιακού κοινού όμως, η εξαφάνιση της πολιτικής διαφορετικότητας και η υπεράσπιση του παθητικού εισοδήματος χρειάζονται παραπάνω τεχνάσματα για να δικαιολογηθούν. Ηηθική της εργατικότητας –το αμερικάνικο όνειρο κατά κάποιο τρόπο, η ιδέα πως θα δουλέψεις και θα ανταμειφθείς, πως παίρνεις ό,τι αξίζεις, και αξίζεις όσο δουλεύεις– είναι βασικός μύθος που υποκρύπτει τις συνθήκες παραγωγής πλούτου στον καπιταλισμό.
Πιάνονται έτσι λοιπόν με τα ρητορικά εργαλεία:
την μετατροπή της αντι-κρατικής πολιτικής σε “τρομοκρατία”,
της φεμινιστικής-αντιρατσιστικής πολιτικής σε “προδοσία” του έθνους, της οικογένειας, της θρησκείας και γενικότερα των παραδοσιακών αξιών,
της αντι-εμπορευματικής πολιτικής σε “τεμπελιά” και “κλοπή”1.
Έτσι, με το τελευταίο τέχνασμα βγήκε προχθές στην εκπομπή του στην ΕΡΤ ο Κώστας Παπαχλιμίντζος, και, αφού κάλυψε την εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό στην Θεσσαλονίκη, είπε να μοιραστεί την εξής “ωραία πληροφορία” που ανακάλυψε: Πως το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής είναι κατάληψη! Πως είναι ένας χώρος όπου “αυτοδιαχειριζόμενοι στεκίτες […] φτιάχνουν τους καφέδες τους, τους πουλάνε, τσεπώνουν τα λεφτά” και είναι “άρχοντες”. Μια πονηρή επιχείρηση που πήρε τον χώρο από το πανεπιστήμιο και δεν πληρώνει λογαριασμούς!
Η ζηλόφθονη αυτή φαντασίωση για το τι μπορεί να είναι ένας αυτοοργανωμένος χώρος προδίδει τόσο την ευθραυστότητα όσο και την έλλειψη φαντασίας κάποιου σαν τον Παπαχλιμίτζο, αλλά και της κανονικότητας στο πλαίσιο της οποίας κινείται. Ευθραυστότητα γιατί στοιχειώνεται από την υποψία ότι κάποιοι απολαμβάνουν μία περίσσια, επικίνδυνη ελευθερία και την απολαμβάνουν εις βάρος του, γιατί δεν παίζουν με τους όρους του παιχνιδιού απ’ τους οποίους αυτός περιορίζεται. Αλλά και έλλειψη φαντασίας γιατί δεν μπορεί -ή παριστάνει πως δεν μπορεί- να διανοηθεί ότι το Κυλικείο μπορεί να είναι κάτι άλλο από μία επιχείρηση, απλά χωρίς την ενοχλητική φορολογία.
Το ακν είναι ένας κατειλημμένος πολιτικός χώρος που λειτουργεί πάνω στις αρχές της αντι-ιεραρχίας, της αυτοοργάνωσης και ενάντια στον ρατσισμό, εθνικισμό, σεξισμό, ομοφοβία, τρανσφοβία, κράτος και καπιταλισμό. Εκτός από κυλικείο είναι και χώρος εκδηλώσεων, συνελεύσεων, οργάνωσης πολιτικών δράσεων και χώρος όπου γίνονται απόπειρες για την παραγωγή μίας διαφορετικής κουλτούρας από την κυρίαρχη. Προσπαθούμε και στοχεύουμε σε μία κουλτούρα αλληλεγγύης, φροντιστικότητας, που ασχολείται ενεργά με το να μην δημιουργεί αποκλεισμούς.
Το ακν είναι χώρος για πολιτική αμφισβήτηση και πολιτική δράση, όπως συχνά δεν είναι οι αίθουσες των πανεπιστημίων, όπου η γνώση κατακερματίζεται και οι εξετάσεις και το αβέβαιο “μετά” πάντα πιέζουν. Ο χώρος για αυτή την αμφισβήτηση και τη δημιουργικότητα, για τις άλλες υποθετικές ζωές, φαίνεται να συστέλλεται ολοένα και περισσότερο από μία επεκτατική, αδηφάγα κανονικότητα, γεμάτη αποκλεισμούς, όπως φαίνεται και από την επικείμενη άφιξη της πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Τα στέκια και οι καταλήψεις στις σχολές είναι χώροι πολιτικής ζύμωσης και αγώνα, και εμπόδια στην επιχειρηματικοποίηση και την επιτήρηση του πανεπιστημίου, και ως τέτοια μπαίνουν στο στόχαστρο, όπως δείχνει η εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό και ο ευρύτερος μιντιακός λογος.
Νοίκι ΔΕΝ πληρώνουμε, ρεύμα και νερό ΔΕΝ πληρώνουμε, φόρους ΔΕΝ πληρώνουμε.
1Την επανανοηματοδότηση και την αποδόμηση της τρομοκρατίας, της προδοσίας, της τεμπελιάς και της κλοπής μπορούμε να τις πιάσουμε σε άλλο χρόνο, σε κάποιο άλλο κείμενο.
