Το βράδυ της Δευτέρας 13/5, ανακοινώθηκε κατάληψη των κτηρίων της Νομικής και του Οικονομικού-Πολιτικού στην Αθήνα, καλώντας για την μετατροπή της σχολής σε κέντρο αγώνα στα πλαίσια του διεθνούς αντιπολεμικού κινήματος και ενάντια στην εξόντωση του πληθυσμού της Γάζας που διεκπεραιώνει το κράτος του ισραήλ, με την στήριξη των δυτικών συμμάχων του, συμπεριλαμβανόμενης και της ελλάδας.
Το κείμενο της κατάληψης αναγνώριζε το πανεπιστήμιο ως ένα πεδίο κομβικής σημασίας στους πολέμους που διεξάγονται, δίνοντας ως παράδειγμα τις εταιρίες Intracom Defence και Israel Aerospace Industries που συνεργάζονται με το ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ, και ερευνητικά προγράμματα όπως το ANDROMEDA2020 που εκπονήθηκε στο ΕΜΠ με εμπλεκόμενο μέλος το υπουργείο δημόσιας ασφάλειας του ισραήλ, με στόχο την ανάπτυξη εργαλείων επιτήρησης θαλάσσιων και χερσαίων συνόρων.
Την Τρίτη το πρωί, ματ, οπκε, δέλτα και ασφάλεια περικύκλωσαν την σχολή. Κόσμος συγκεντρώθηκε στη Σόλωνος ενώ οι μπάτσοι μπήκαν μέσα στο προαύλιο και στα κτήρια, και προσήγαγαν 28 άτομα. Αργότερα μάθαμε ότι οι προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις με εντολή του πρύτανη του ΕΚΠΑ Γεράσιμου Σιάσου. Τα συλληφθέντα πέρασαν αυτόφωρο την Τετάρτη 15/5. Εννιά από αυτά είχαν χαρτιά από διαφορετικές χώρες της ευρώπης και μεταφέρθηκαν πρώτα στην Πέτρου Ράλλη και μετά στην Αμυγδαλέζα. Και για τα εννιά δρομολογείται διοικητική απέλαση ως άτομα «επικίνδυνα για την δημόσια τάξη».
>>
Κατά την εκκένωση έγινε εισβολή της αστυνομίας και στο αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο νομικής, όπου σπάστηκαν κάποιες πόρτες και κλάπηκαν κράνη, στυλιάρια με σημαίες, αντιασφυξιογόνες μάσκες, πυροσβεστήρες και μπογιές. Ανάμεσα σε άλλα στα καθεστωτικά μίντια κυκλοφόρησε και η συνήθης εικόνα, αποικιοκρατικής αισθητικής, με παραταγμένα τα «τρόπαια» του κυνηγιού.
Το ότι τα μοντάζ με την δραματική μουσική προσπάθησαν να παράξουν μια απειλητική εικόνα μέσω τέτοιων «ευρημάτων» διακόσμησης και αυτοπροστασίας μας φαίνεται τραγικό, αν και τόσο συνηθισμένο. Πάει πακέτο με το να βρίσκουν ασήμαντο το γεγονός ότι πάνοπλοι άνδρες διαφόρων κρατικών μονάδων είχαν αποκλείσει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και εκκένωσαν τα κτήρια μέσω της πραγματικής απειλής της νόμιμης βίας. Και αυτό συνηθισμένο βέβαια. Μπουρδουκλώθηκαν λίγο στα λόγια τους όταν έπρεπε να παραδεχθούν ότι κατά την εκκένωση κανείς δεν χρησιμοποίησε αυτόν τον «εξοπλισμό», αλλά υποσχέθηκαν περαιτέρω έρευνες.
>>
Το κράτος και τα μίντια προσπαθούν να μας χωρέσουν σε ένα προ-παρασκευασμένο προφίλ. Το προφίλ του «επαναστάτη-τουρίστα», του «εξω-πανεπιστημιακού», του «αναρχικού-αντιεξουσιαστή», αυτού που φαντάζονται και κατασκευάζουν ως το εγκληματικό στοιχείο που ξεχωρίζει από τον φιλειρηνικό πληθυσμό και διαταράσσει την έννομη τάξη. Μόνο που είμαστε ο πληθυσμός. Κι ας προσπαθούν απεγνωσμένα να μας (ανα)παράξουν ως ένα εξω-κοινωνικό σώμα αποκρύβοντας όλα αυτά που και εμείς, δυστυχώς είμαστε: φοιτητά, εργαζόμενα, κάτοικα και πολλά ακόμα – χίλια πρόσωπα από τα οποία προσπαθούν να μας αποκόψουν. Παρά τους χίλιους τρόπους που ως «πληθυσμός» αποτελούμε αντικείμενο προς κυβέρνηση, είμαστε ένα πλήθος δυνάμεων, ροπών, επιθυμιών που προσπαθούν να ανακατασκευάσουν αυτόν τον κόσμο. Και αυτές οι δυνάμεις καμιά φορά συναντιούνται.
Δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο υποκείμενο που έκανε την κατάληψη στην νομική. Ήταν άτομα πολλαπλών ταυτοτήτων που όπως όλα μας ζουν, υποβάλλονται και προσπαθούν να δραπετεύσουν από τον εθνικιστικό, πατριαρχικό, αιμματοβαμμένο καπιταλισμό. Φοιτητά διαφόρων σχολών, εργαζόμενα και άνεργα διαφόρων ειδικοτήτων, ντόπια και ξένα, άτομα διαφορετικά μεταξύ τους ήρθαν μαζί σε μια συλλογική πράξη μέσα από την επίγνωση του τί συμβαίνει αυτή την στιγμή στο ισραήλ/την παλαιστίνη, και ποιά είναι η συμμετοχή του ελληνικού πανεπιστημίου σε αυτό.
Όπως γράφει το κείμενο της ανακοίνωσης της κατάληψης,
Αυτήν την στιγμή στη Γάζα συντελείται ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ. Ο τραγικός απολογισμός των 7 μηνών πολέμου μέχρι στιγμής είναι περίπου 79.000 τραυματισμένοι, περισσότεροι από 35.000 νεκροί Παλαιστίνιοι/ες/α, μεταξύ των οποίων 14.500 νεκρά παιδιά. Για εμάς η σιωπή είναι συνενοχή, γι’ αυτό δεν πρόκειται να συνεχίσουμε τις ζωές μας σύμφωνα με τις επιβαλλόμενες επιταγές της κανονικότητας, του καριερισμού, της ανταγωνιστικότητας. Δεν σταματήσαμε ούτε θα σταματήσουμε να μιλάμε και να φωνάζουμε για την Παλαιστίνη στις σχολές μας, στις καταλήψεις και στους δρόμους. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα κράτος να καταστείλει τη διεθνιστική αλληλεγγύη. Είμαστε με την Παλαιστίνη για όλους τους λόγους του κόσμου, μέχρι να σταματήσει η γενοκτονία, μέχρι ο παλαιστινιακός λαός να είναι πραγματικά ελεύθερος!
[…]
– Άμεση απεμπλοκή του στρατού, μυστικών υπηρεσιών, αστυνομίας από τα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών και την έρευνα
– Καμία διοικητική, διπλωματική, ερευνητική ή άλλη σχέση ελληνικών πανεπιστημίων με τα πανεπιστήμια του Ισραήλ
– Οι πρυτανικές αρχές του ΕΚΠΑ και των υπόλοιπων πανεπιστημίων να πάρουν άμεσα θέση στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ
– Επιστροφή της φρεγάτας “Ύδρα”
– Καμία εμπλοκή της Ελλάδας στα σχέδια ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΙΣΡΑΗΛ-ΕΕ
– Να αποχωρήσουν τα ισραηλινά στρατεύματα από την λωρίδα της Γάζας
– Να σταματήσει η αντιμεταναστευτική πολιτική ελληνικού κράτους και ΕΕ
>>
Από την Τρίτη που εκκενώθηκε η κατάληψη, μέχρι και την Παρασκευή, τα ρολά της ΝΟΠΕ παρέμειναν κλειστά. Το κράτος, οι πρυτανικές αρχές και η αστυνομία φαίνεται να έχουν αναπτύξει τη συνήθεια, ειδικά από την περίοδο της πανδημίας και μετά, να ανοιγο-κλείνουν τις σχολές κατά βούληση. Αγνοούν πλήρως τις ίδιες τις αρχές του δικού τους δημοκρατικού κράτους -τις διαδικασίες που υποτίθεται το κάνουν δημοκρατικό- κάνοντας όλο και πιο εμφανές ότι η καταστολή και ο πόλεμος αποτελούν το βασικό άξονα ρύθμισης της κοινωνικής ζωής.
Η ερώτηση, όπως και σε όλα τα προηγούμενα λοκ-άουτ, παραμένει όμως: Που είναι τα φοιτητά που με τη πρώτη ευκαιρία αγανακτούσαν για την υποβάθμιση των πτυχίων τους που για αυτά προέκυπτε μέσα από την ανταγωνιστική οικειοποίηση των σχολών, με καταλήψεις, αντιμαθήματα, εκδηλώσεις και άλλα; Αφού η νομική έμεινε κλειστή για 4 μέρες με απόφαση της αστυνομίας, ακόμα και μετά την ίδια την αστυνομική επιχείρηση, προκύπτει και ένα άλλο εύλογο ερώτημα: Γιατί η αστυνομία έκανε επέμβαση στην νομική, αφού ο σκοπός της επέμβασης δεν ήταν το «άνοιγμα», η «απελευθέρωση» του κτηρίου και η παράδοσή του πίσω στην εύρυθμη λειτουργία της ΝΟΠΕ;
Το κράτος και τα μήντια, έστησαν άλλη μια παράσταση πάνω στις πλάτες των καταληψιών. Σκοπός της ήταν να δώσει ένα μήνυμα προς κάθε αγωνιζόμενο υποκείμενο. Ο στόχος της επέμβασης απείχε μακριά από το να επιστρέψουμε στην ομαλότητα, γιατί τελευταία η ίδια η ομαλότητα είναι πρόβλημα για τα αστυνομικά-κρατικά επιτελεία. Όσο για τα «αγανακτισμένα» φοιτητά, γίνεται ξεκάθαρο ότι αγανακτούν μόνο όταν οι σχολές κλείνουν από τους αγώνες μας. Δεν μας κάνει εντύπωση. Αν παλιότερα ίσως υπήρχε το ενδεχόμενο η καταστολή να αποτελέσει επιλογή που εμπεριέχει πολιτικό κόστος, σήμερα η καταστολή αποτελεί περιεχόμενο, πολιτική θέση και εμπόρευμα προς κατανάλωση. Μια εικόνα βίας, μια πληροφορία εκκένωσης, μια νέα δικογραφία είναι αυτά που αυτή τη στιγμή το κράτος αναζητάει από τους αγώνες και όχι μια αναγκαία «παράπλευρη» απώλεια. Δεν φαίνεται να υπάρχει ανάγκη για τους παρασυνδικαλιστικούς μηχανισμούς καταστολής που είχαν αναπτυχθεί τις προηγούμενες δεκαετίες, όπως είναι οι κομματικές παρατάξεις, οι «αγανακτισμένοι πολίτες», τα «ανεξάρτητα φοιτητά» και κάθε λογής ρουφιάνος. Τελευταία δεν αναμένεται έγκριση ούτε από τα συμβούλια των καθηγητών για την οποιαδήποτε επέμβαση. Σε αυτό το πλαίσιο, το μήνυμα είναι σαφές: δημοκρατία είναι το μακρύ χέρι της αστυνομίας. Χωρίς προσχήματα, χωρίς υπεκφυγές. Απλή, ωμή, καταστολή. Η κοινή γνώμη θα ακολουθήσει. Και αν δεν ακολουθήσει, τόσο το χειρότερο για την κοινή γνώμη.
Το μέλλον φαίνεται ζοφερότερο από το ήδη ασφυκτικό παρόν. Οι απελάσεις των εννιά ευρωπαίων διαδηλωτών, αποτελούν μία αναβάθμιση ικανή να ανταγωνιστεί, ακόμα και να υπερκεράσει τις διώξεις των αγωνιζόμενων φοιτητών στο Columbia και σε κάθε σχολή σε όλο το κόσμο. Όσο για τα μήντια, αυτά μπορούν να διατηρούν το «αντικειμενικό» τους προσωπείο μόνο όταν αναπαράγουν τις ειδήσεις από το εξωτερικό. Τα ρεπορτάζ για τη φοιτητική ιντιφάντα, την ακραία καταστολή των φοιτητών στο εξωτερικό, έγιναν, εν μία νυκτί, ρεπορτάζ συκοφάντησης της ίδιας δραστηριότητας και του κόσμου που πλαισιώνει τον ίδιο αγώνα στο εσωτερικό. Πραγματικά απορούμε: από πότε έγινε λογικό μία κατάληψη, μία διαμαρτυρία, η παρουσία σε μία συγκέντρωση, η ανάπτυξη ανταγωνιστικού λόγου να μπορεί να σταθεί ως λόγος για ΑΠΕΛΑΣΗ;
Αυτό το καθεστώς έχει ωριμάσει σε βαθμό που η σαπίλα του είναι το μόνο που μπορεί να επιδείξει. Αν η απέλαση, τα λοκ-αουτ και οι πολιορκίες, οι συλλήψεις και οι προφυλακίσεις είναι αυτά που περιμένουν όποιο άτομο αντιδράει, αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που απομένει.
(δ)ιαθεματική
