Category: καλέσματα στήριξης

Στηρίζουμε το κάλεσμα για μικροφωνική συγκέντρωση στην πλατεία ορθοδοξίας την Κυριακή 18/12, στις 12μμ:

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΝΑ ΓIΝΟΥΝ ΟΡΓΗ

Η ΟΡΓΗ ΝΑ ΣΑΡΩΣΕΙ ΚΡΑΤΟΣ-ΚΕΦΑΛΑΙΟ-ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Το τελευταίο διάστημα εξαιτίας των συνεχόμενων εξελίξεων γύρω από το κύκλωμα βιαστών με ενορχηστρωτή τον Ηλία Μίχο, η ευρύτερη περιοχή των Σεπολίων/ Κολωνού είναι σε αναβρασμό. Από τη πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα βλέπουμε κάθε λογής σκουπίδι -μπάτσους, φασίστες, νοικοκυραίους, media- να εκφέρει λόγο γύρω από το περιστατικό σε μία προσπάθεια ηθικής απόσχισής του από την κατάσταση. Είναι αυτοί που, ενώ αναπαράγουν την πατριαρχία και τις σχέσεις και τις θέσεις που δομεί, είναι οι πρώτοι που θα τρέξουν να λιντσάρουν το θύτη για την διατήρηση του status τους, και φυσικά κανείς τους δε λειτουργεί υποστηρικτικά στο επιζών άτομο και τον περίγυρο του.

1.

Ενώ δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε να πυροδοτούνται οι παραπάνω οι αντιδράσεις, στην προκειμένη περίπτωση βλέπουμε μία αναβάθμιση. Βλέπουμε ένα ζήτημα έμφυλης βίας, να ανακατασκευάζεται σε ζήτημα δημόσιας τάξης. Στην κυρίαρχη αφήγηση ο θύτης είναι ένας ακόμη εγκληματίας και το κράτος έρχεται να επιβάλει την τάξη και την “κανονικότητα”, όχι από κάποιο ενδιαφέρον για την προστασία μας, αλλά για τη διαιώνιση του ίδιου και της πατριαρχίας. Κάθε έμφυλη επίθεση –τα παραβιαστικά βλέμματα, τα αγγίγματα χωρίς συναίνεση, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, οι βιασμοί, οι γυναικοκτονίες– αντιμετωπίζονται σαν ξεχωριστά περιστατικά και όχι σαν ένα κομμάτι της πατριαρχικής βίας που δεχόμαστε καθημερινά. Η κρατική διαχείριση των έμφυλων επιθέσεων στρέφεται ανάμεσα στα δίπολα κακοποιός-θύμα, καθώς είναι προορισμένη να συγκαλύπτει όλο το κοινωνικό πολιτικό πλαίσιο των καταπιέσεων που βιώνουμε, και το οποίο η ίδια αναπαράγει. Οι νόμοι τους έχουν να κάνουν με την συνέχιση της επιβολής τους στις ζωές μας και την περίφραξη της όποιας αντίδρασης σε έννομαπλαίσια. Ακόμα και τα προτεινόμενα μέτρα διαχειρίσης της έμφυλης βίας (όπως στον Κολωνό) γίνονται μία προσπάθεια διαιώνισης της πειθάρχησης των από τα κάτω, αυστηροποίησης νόμων, επιμήκυνσης ποινών και καταπάτησης κάθε έννοιας ιδιωτικότητας, ικανοποιώντας τις διαχρονικές επιδιώξεις για τάξη, ασφάλεια και σωφρονισμό (νέος σωφρονιστικός κώδικας). Στο ίδιο πλαίσιο που το κράτος αυτοανακηρύσσεται ως ο μοναδικός διαχειριστής των ζωών και των σωμάτων μας, οποιαδήποτε δράση αυτοπροστασίας, φεμινιστικής αυτοάμυνας και αντιβίας ενάντια στους θύτες μας ποινικοποιείται.

2.

Τα media με υπέρτατο ζήλο να τρέχουν να ”καλύψουν” το ζήτημα. Οι συνεχείς αποκαλύψεις σε συνδυασμό με τον καταιγισμό εικόνων και περιγραφών συνιστούν το πιο ενδιαφέρον αστυνομικό σίριαλ. Όλο και κάτι νέο να σε κρατήσει, ένας ακόμη ύποπτος, μία ακόμη προφυλάκιση, μέχρι να εγκαταλείψουν την υπόθεση και να πάνε σε άλλη σειρά, αυτή της “Κιβωτού του Κόσμου”. Κάθε νέο όνομα, κάθε νέα πληροφορία αποτελεί τροφή για κοινωνικό κανιβαλισμό αλλά και για την ικανοποίηση κάθε αιμοδιψούς μικροαστού για τιμωρία, διαπόμπευση και για την διατήρηση της ηθικής του καθαρότητας. Καθημερινά στιγμιότυπα της ζωής μας, καταστάσεις που έχουν συμβεί σε όλα μας υπερπαράγονται ως προϊόν τηλεθέασης. Έτσι επιδιώκεται σε έναν βαθμό και η αποευαισθητοποίησή μας και η αδρανοποίηση των αντανακλαστικών μας απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις, βλέποντας τες καταιγιστικά στα καθεστωτικά είτε σε ειδήσεις είτε σε σίριαλ, προβαλλόμενες με τους δικούς τους όρους. Έτσι και η δημοσιοποίηση φωτογραφιών και στοιχείων των “δραστών”, παρουσιάστηκε-κατασκευάστηκε σαν δημόσιο αίτημα, σαν ζητούμενο για την προστασία του κοινωνικού συνόλου από τους βιαστές. Μία κίνηση που προστατεύει την ακεραιότητα του ίδιου κοινωνικού συνόλου που βρίθει από καθημερινούς τρανσφοβικούς, ομοφοβικούς, σεξιστές, (παρα)βιαστές.

3.

Το ελληνικό έθνος δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς τις σεξιστικές σχέσεις, που αναπαράγονται με αιχμή το δόγμα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Ο θεσμός της πυρηνικής οικογένειας αποτελεί οργανωτικό πεδίο καταπίεσης μέσα από την επιβολή κοινωνικών ρόλων στα μέλη του, κατατάσσοντάς τα έτσι σε συγκεκριμένες θέσεις ιεραρχίας εντός του. Τα σώματα με μήτρα προορίζονται για το ρόλο της μάνας με σκοπό την γέννηση παιδιών και τη μικροαστική διαπαιδαγώγησή τους σε μια προσπάθεια διαιώνισης και διατήρησης της καθαρότητας του έθνους αλλά και για την ικανοποίηση του “άντρα προστάτη”. Ορίζοντάς τες ως σώματα-επικουρικές οντότητες του έθνους και της οικογένειας, σεξουαλικοποιούνται, και ο βιασμός, η κακοποίηση και η εκμετάλλευση της (οικιακής και απλήρωτης) εργασίας τους δικαιολογούνται συστηματικά. Το παιδί, από την άλλη, αποτελεί το κέντρο της πυρηνικής οικογένειας· την ιδιοκτησία και το διακύβευμά της. Στην διασταύρωση της θηλυκότητας και της παιδικότητας, το κορίτσι είναι και προστατευμένο και σεξουαλικοποιημένο, άλλοτε δέχεται όλη την καταπίεση του φύλου του και άλλοτε η κοινωνία σοκάρεται και ξυπνά με κατακραυγές για την παραβίαση της παιδικής του ιερότητας.

4.

Πάνω σε αυτή την κανονικότητα, πάνω σε αυτό το υπόστρωμα των κοινωνικών σχέσεων στον ελλαδικό χώρο, ακόμα και οι εθνικιστικές ομάδες βρίσκουν έδαφος να κάνουν πολιτική και να καταδικάσουν το “τέρας παιδοβιαστή”. Ψαρεύοντας στα θολά νερά του λαϊκού συντηρητισμού οι φασίστες πατάνε στον κυρίαρχο λόγο που θέτει κάθε τέτοιο περιστατικό ως ανήκουστο, εξωκανονικό, άρρωστο, που μόνο «ανώμαλοι και τρελοί» μπορούν να πραγματοποιήσουν. Έτσι, με την παραγωγή του τέρατος-θύτη, στιγματίζεται η αρρώστια, η τρέλα, μετατοπίζεται η ευθύνη σε πραγματικά υποκείμενα που καμία σχέση δεν έχουν με το γεγονός, γίνεται “τέρας” όλο το περιθώριο (φτωχοί, οροθετικά, χρήστες, μετανάστριες).

5.

Για την αναπαραγωγή της έμφυλης/ ελληνικής κανονικότητας και τη συγκάλυψη της έμφυλης συστημικής καταπίεσης, ο συστημικός, δημόσιος λόγος κατασκευάζει την αφήγησή του σε ένα σχήμα εσχατολογικό: Ο θύτης μεταμορφώνεται σε τέρας. Παράγεται και πολλαπλασιάζεται σε πολλούς (απ)ανθρώπους-“τέρατα”και στη συνέχεια βρίσκει το θηλυκό του ισοδύναμο για να αναπαραχθεί ξανά όλος ο πατριαρχικός οχετός περί παραβίασης της “ιερής αποστολής” της μητρότητας. Και έτσι, η όλη δυσαρέσκεια που δεν βρίσκει το κοινωνικό αντίστοιχό της εστιάζει και περιορίζεται στη “μάνα-τέρας”, που προφυλακίζεται.

Στην πραγματικότητα όμως είναι η πατριαρχία, η συγκάλυψη που διαιωνίζουν τις καταπιέσεις μας. Είναι το έθνος, η οικογένεια, το δίπολο των δυο φύλων που δημιουργεί κοινωνικά καθορισμένους ρόλους που υποχρεούμαστε να επιτελούμε. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά ή ιδιαίτερες περιπτώσεις, πρόκειται για οικογενειάρχες, ευυπόληπτους πολίτες, καθημερινούς ανθρώπους που υπηρετούν τα αξιακά αυτού του έθνους. Γι’ αυτό και εμείς επιλέγουμε να προδίδουμε την εθνική τους ενότητα.

Η τερατολογία δεν είναι δικαίωση. Είναι συγκάλυψη και αυτοπροστασία του κράτους και της πατριαρχίας.

Ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού, να μην είμαστε μόνα, να μην χρειάζεται να είμαστε γενναίες. Να δημιουργήσουμε χώρους και δομές για την διαχείριση (συλλογικών) τραυμάτων από την πατριαρχία.

Απέναντι στο “σφυρί” του δικαστικού συστήματος και τις φυλακές τους να προτάξουμε την φεμινιστική αντεπίθεση/ αντιβία. Απέναντι στον κατασταλτικό λόγο των δογμάτων ασφαλείας και τους μπάτσους τους να αντιτάξουμε την συλλογική φροντίδα και αλληλεγγύη στα επιζώντα έμφυλης βίας.

αναρχικά κουήρ φεμινιστά ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ,
ΚΥΡΙΑΚΗ 18/12, 12μμ | ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (ΔΡΑΜΑΣ ΚΑΙ ΞΑΝΘΙΠΠΗΣ), ΚΟΛΩΝΟΣ

ΠOΙΑ ΣΩΜΑΤΑ ΧΩΡΑΝΕ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ;

«Ο 33χρονος Ζακ Κωστόπουλος έχασε τη ζωή του όταν εισέβαλε σε κοσμηματοπωλείο οπλισμένος με μαχαίρι. Δείτε το βίντεο που ακολουθεί και πείτε την άποψή σας. Συμφωνείτε με την αντίδραση του κοσμηματοπώλη;» (ΜΜΕ λίγες ώρες μετά τη δολοφονία της Zackie oh!)

Στην Ομόνοια, στην οδό Γλάδστωνος, πριν 4 χρόνια, νοικοκυραίοι καταστηματάρχες, ο Ευάγγελος Δημόπουλος και ο Αθανάσιος Χορταριάς, σκότωσαν τον Ζακ , με συνεργούς τις κατασταλτικές αρχές, την πατριαρχική ελληνική κοινωνία που παρακολουθούσε άπραγη, τα ΜΜΕ και την πάντα πρόθυμη δικαστική αρχή να αθωώσει ή να αποφυλακίσει άμεσα μπάτσους, βιαστές, δολοφόνους σεξιστές, την ίδια ώρα που τιμωρητικά βασανίζει αγωνιστά σε απεργία πείνας, όπως πρόσφατα τον Γιάννη Μιχαηλίδη.

Στην Ομόνοια, ανασηκώνεται η μύτη του κάθε νοικοκυραίου. Όχι μόνο επειδή βρωμάει κάτουρο. Τα χείλη του σουφρώνουν περιφρονητικά στη θέα των ”πρεζαίων”, των άστεγων, των καφέ και των μαύρων, των οροθετικών, όλων όσων δεν πληρούν τα κυρίαρχα πρότυπα και στέκονται εμπόδιο στην “εθνική ανάπτυξη”, την “αξιοποίηση” της περιουσίας των νοικοκυραίων. Εμπόδιο, στον “εξευγενισμό” και την “αναβάθμιση” του κέντρου της πόλης. Που δε σημαίνει άλλο από την εκμετάλλευση του ανοιχτού χώρου από μαγαζιά κάθε είδους και καταστροφή των λιγοστών ελεύθερων πλατειών, απλησίαστα ενοίκια και εκτοπισμένα κάτοικα, χώροι αποσυνδεδεμένοι απ’ τους ανθρώπους τους. Παράδοση της πόλης στους τουρίστες και στους μπάτσους. Γιατί, ως γνωστόν, κάποιοι πρέπει να ”προστατεύουν” την πόλη απ’ τους παραβατικούς, απ’ τα ανώμαλα κι απ’ όσες αντιστέκονται στο ζόφο. Να τραμπουκίζει, να παρενοχλεί και να ξυλοκοπεί άτομα με φόντο λαμαρίνες εργοταξίων που φέρνουν την ”ανάπτυξη”. Να καταστέλλει κάθε σώμα που δεν χωραει στην πολη τους.

Το “ιερό δικαίωμα της ιδιοκτησίας”, η πατριαρχία, ο σεξισμός, η κρατική καταστολή, η κουηροφοβία, η ταξική ανισότητα και η τοξικοφοβία δολοφόνησαν τη Zackie Oh!. Μία ακόμη δολοφονία που δεν έγινε σε κενό τόπο και χρόνο, αλλά σε έναν κόσμο όπου ο κλέφτης, η χρήστρια ουσιών, τα άτομα με ψυ, τα κουηρ, τα μεταναστά, τα ανάπηρα, οι άστεγες, τα σεξεργατά, οι οροθετικές ”μολύνουν” τα εθνικά, cis-ετεροκανονικά, καπιταλιστικά πρότυπα και ορίζονται ως ζωές που περισσεύουν. Μιάσματα μιας τέλειας, αποστειρωμένης κοινωνίας που φθείρουν τη μονομορφία και τη λειτουργικότητά της. Ζωές ανάξιες να βιωθούν. Σώματα που απειλούν την κανονικότητά τους. Γι’ αυτό τα δολοφονούν.

Γι΄αυτό μας δολοφονούν. Και δεν κωλώνουν να το κάνουν απροκάλυπτα στα στενά της Αθήνας ή και στους δρόμους του Μύνστερ όπου ο τρανς αδερφός μας Μalte ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου πριν λίγες εβδομάδες στο Pride της Γερμανίας. Και αμέτρητα άλλα τρανς, χρηστά, άστεγα, σεξεργατά, μεταναστά που δολοφονούνται συνεχώς, χωρίς να γίνονται είδηση γιατί πλήρως πια ξεχασμένα από την κανονικότητα καταλήγουν στα αζήτητα. Άλλα πνίγονται στο αιγαίο ή στους τοίχους ενός σπιτιού και γίνονται η επόμενη είδηση εμφυλοκοτονίας για τα κανάλια τους. Κι εμείς, όλα τα υπόλοιπα, ασφυκτιούμε συνεχώς από τις επιθέσεις στα σώματα και τις συνειδήσεις μας. Από τις τραμπούκες, τα ψιτ και τις απειλές στους δρόμους μέχρι και τα κηρύγματα περί αμβλώσεων και ελληνικού σπέρματος από την Ιερά Σύνοδο και κάθε άλλον σις άντρα “ειδικό”. Κουήρια, γυναίκες, περιθωριοποιημένα είμαστε σε κίνδυνο.

Ωστόσο, ο φεμινισμός και το κουήρ δεν είναι πλέον στις σκιές. Είναι θεσμοθετημένα, είναι εμπορεύσιμα, είναι κουλ. Είτε μέσω του ίντερνετ, είτε μέσω ευρωπαϊκών οδηγιών που συνταγογράφησαν δικαιώματα, την τελευταία δεκαετία τα πράγματα έχουν αλλάξει γρήγορα για πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Από τη μεγαλύτερη κοινωνική αναγνώριση και παρουσία στο δρόμο, στο γκέι γάμο και τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Ακόμα, όμως, κι αν αυτή η αφομοίωση κάνει φαινομενικά την ζωή για μερικά απο εμάς πιο υποφερτή αποκλείει εκ νέου τα φτωχότερα, τις τιγκαρισμένες στα ψυ, τα τρανς που δεν έχουν να δώσουν για φυλομετάβαση ή που η μετάβαση που επιθυμούν δεν είναι η “αναμενόμενη”, αυτά που έδιωξαν απ’το σπίτι. Γιατί τα δικαιώματα της δημοκρατίας είναι πάντα για συγκεκριμένα, ενώ παράλληλα δημιουργουν νέες κατηγοριοποιήσεις και τόπους αποκλεισμού. Αυτό είναι και το πρόβλημά της: η αφομοίωση προϋποθέτει ένα σύστημα κανονικότητας που αφομοιώνει στοιχεία που μέχρι πριν ήταν εκτός και ταυτόχρονα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη του όψη, χωρίς το μη-κανονικό, το περιθωριακό, το βρώμικο. Και κάπως έτσι το “γενναιόδωρο” κράτος εδραιώνει τον ρόλο του ως απόλυτου ρυθμιστή των ζωών μας. Για κάθε καινούριο μέλος του μέινστριμ κλαμπ, υπάρχει ένα νέο απόκληρο. Κράτος – cis ετεροπατριαρχία – καπιταλισμός προσπαθούν να αφομοιώσουν τους κουηρ – φεμινιστικούς αγώνες, για να τους καταστήσουν μη επικίνδυνους.

Εμείς, όμως, είμαστε εδώ και δεν έχουμε σκοπό να τους κάνουμε τη χάρη. Ζούμε, ερωτευόμαστε, χορεύουμε, γελάμε δυνατά και φτύνουμε την κανονικότητά τους στα μούτρα. Παίρνουμε πίσω ό,τι μας ανήκει. Αναγγέλουμε τον κόσμο που έχουμε ονειρευτεί. Αυτό έκανε εξάλλου κι ο Ζακ. Γιόρταζοντας την ύπαρξή του και αγωνιζόμενος ενάντια στο στίγμα της οροθετικότητας, μια φωνή για τις ζωές πολλών λοατκια+ ατόμων. Απέναντι, λοιπόν, στους διαχωρισμούς των από τα κάτω προτάσσουμε τη φροντιστικότητα, την αλληλεγγύη και την ενδυνάμωση. Συλλογικοποιούμε και αυτο-οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας για να αντεπιτεθούμε στη φρίκη και τον θάνατο. Γιατί ο φόβος της επανάστασης, της εξέγερσης, της λεηλασίας είναι παλιός φόβος της άρχουσας τάξης. Εμείς, όμως, είμαστε η σάρκα και τα οστά αυτού του φόβου και ερχόμαστε από κάτω από το σιντριβάνι.

ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΑΣΦΥΞΙΑΣ, ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΩΝ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΘΝΗ – ΚΡΑΤΗ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΕΟΥΜΕΝΟΥΣ, ΤΑ ΑΝΩΜΑΛΑ

Ο ΖΑΚ/ Η ZACKIE OH! ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΑΠΟ ΜΑΣ

ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝΕ ΛΗΣΤΗΣ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝΕ ΠΡΕΖΑΚΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ZACKIE

ΠΟΡΕΙΑ – ΤΕΤΑΡΤΗ 21/9/2022 – 7μμ

(προσυγέντρωση οδος Γλάδστωνος – 6μμ)

Αναρχική κουήρ φεμινιστική συνέλευση για τον Ζακ

 

Η οργή μας ξεχειλίζει

Τα περιστατικά βιασμών και κακοποιήσεων δεν είναι μεμονωμένα. Συμβαίνουν κάθε μέρα, είτε τα μαθαίνουμε είτε όχι. Συμβαίνουν από άντρες καθημερινούς, πατεράδες, φίλους, γείτονες συναδέλφους, αφεντικά, συζύγους. Συμβαίνουν γιατί η διάχυτη κουλτούρα του βιασμού τους επιτρέπει να επιβάλλονται στα σώματά μας κάθε μέρα μέσα από ανεπιθύμητα σχόλια, βλέμματα, αγγίγματα.

Η κουλτούρα του βιασμού καταπιέζει και πληγώνει τα σώματα και τις ψυχές μας. Ο βιασμός είναι ένα σύστημα ελέγχου και επιβολής σε μη κυρίαρχες έμφυλες ταυτότητες, σε ταυτότητες που δεν εντάσσονται στο cis ετεροκανονικό πλαίσιο. Το κράτος οι δικαστικές αρχές, η αστυνομία, η εκκλησία και τα μμε συγκαλύπτουν και διαιωνίζουν την πατριαρχική βία που δεχόμαστε, προς όφελός τους.

Εμείς όμως είμαστε εδώ. Απέναντι σε όλους αυτούς που κανονικοποιούν τις έμφυλες καταπιέσεις, ενισχύοντας τον σεξισμό και την πατριαρχική βία. Οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, είναι άντρες καθημερινοί.

Θα μας βρίσκετε απέναντι σας.

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ.

Mικροφωνική και πορεία γειτονιάς Tρίτη 22/6, 6.30μμ Πλατεία Αγ. Αικατερίνης (Κάτω Πετράλωνα)

Φεμινιστά / σύντροφα