Τρίτη 30 απρίλη, στις 19:00, μαζευόμαστε στον κατειλημμένο εξωστρεφή για να συζητήσουμε το 1ο μέρος του Terror Incognita. Θα ακολουθήσει μπαρ οικονομικής ενίσχυσης για την εκτύπωση μπροσούρας απο την αναρχική ομάδα πρώτων βοηθειών.
//λίγα λόγια για το μεταφραστικό εγχείρημα// Αυτό που παρουσιάζεται αποτελεί ένα coming out μιας εσωτερικής διαδικασίας, ενός μεταφραστικού εγχειρήματος που έχει ξεκινήσει από το καλοκαίρι κι έχει προκαλέσει πολυποίκιλες συζητήσεις. Έχει αναμορφώσει τους συλλογικούς μας τρόπους συζήτησης και διαπραγμάτευσης τόσο καθημερινών σχέσεων –που ξετυλίγονται εντός ενός πολύμορφου φάσματος συντροφικότητας– όσο και διαπλοκών με άλλα πολιτικά πεδία αλλά και με την «επικαιρότητα», όπως αυτή αναδύεται κάθε φορά. Τι στο διάολο εννοούμε όταν λέμε «επιθυμώ» αυτό το άτομο, την τάδε δράση έναντι της Χ διαδικασίας, την δείνα (ίσως με λιγότερα δεινά) ζωή, τι είναι εν τέλει «αληθινή» επιλογή και τι «ψευδής» συνείδηση; Ποιά είναι τα όρια των εργαλείων που έχουν εισάγει τα φεμινιστικά κινήματα εντός του α/α/α χώρου και πώς εκείνος «αναπνέει» υπό το βάρος τους; Γιατί οι πολιτικές μας ώρες-ώρες να είναι τόσο αδιάφορες; Ποια είναι οι “πομποί” και ποια οι “δέκτες” των πολύμορφων δράσεων και στάσεών μας -ή μήπως δεν μπορούμε καν να εγκλωβίσουμε την πραγματικότητα που μοιραζόμαστε σε ένα επικοινωνιακό σχήμα, όντας ή έχοντας υπάρξει σαγηνευτικά ή αποπλανημένα πάντα μέσα σε κάποια σχέση (με πρόσωπα, μέρη, καταστάσεις); Όλα αυτά και άλλα τόσα, αποτελούν κάποιες από τις ερω(τημα)τικές διαδρομές που ακολουθήθηκαν, μεταφράζοντας το terror incognita, ένα κείμενο γραμμένο από την “Experimentation Committee”, στις ηπα.
Εδώ και 75 χρόνια, στην ιστορική περιοχή της Παλαιστίνης (η οποία κατοικείται για αιώνες από κοινότητες διαφόρων κοινωνικών, πολιτισμικών, θρησκευτικών και φυλετικών χαρακτηριστικών) επιβάλλεται ένας κρατικός-καπιταλιστικός σχεδιασμός εξόντωσης, στρατιωτικοποίησης, εκτοπισμών, εγκλεισμού, φτωχοποίησης και εξαθλίωσης. Ένα πείραμα κοινωνικής καθυπόταξης και εκμετάλλευσης, εθνοκρατικών και αποικιοκρατικών «λύσεων», πολεμικών και κατασταλτικών στρατηγικών, καπιταλιστικής ανάπτυξης και λεηλασίας, δογμάτων ασφάλειας, επιτήρησης και ελέγχου.
Η δημιουργία του ισραηλινού κράτους βασίστηκε σε μία μακρά διαδικασία εθνικοποίησης της γης της Παλαιστίνης που προηγήθηκε της ίδρυσής του για τουλάχιστον μισό αιώνα, από τις λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις» της δύσης μέχρι και τον κάθε τοπικό αρχοντίσκο. Το κενό εξουσίας που δημιουργούταν με τη σταδιακή διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας καλυπτόταν με διάφορα σχέδια ίδρυσης νέων εθνών-κρατών, με κυριότερο τη «διακήρυξη Μπάλφουρ» από τη Μ. Βρετανία το 1917, αλλά και με την προώθηση κοινωνικών αυτοματισμών και αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ ντόπιων και έποικων εκείνης της περιόδου. Με την εκμετάλλευση και την καταπίεση των διάφορων κοινοτήτων να περνάει σταδιακά από τους αυτοκρατορικούς φετφάδες στις εθνοκρατικές διακηρύξεις και τους σωβινισμούς τους. Εντωμεταξύ, ο ευρωπαϊκός αντισημιτισμός, με αποκορύφωμα την «τελική λύση» και τα στρατόπεδα εξόντωσης του εθνικοσοσιαλισμού στον Β’ΠΠ, ξεπλύθηκε προωθώντας την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Όπως πάντα η διαδικασία συγκρότησης εθνικού κράτους προϋποθέτει έναν εθνικισμό (στη συγκεκριμένη περίπτωση ονομάζεται σιωνισμός), με βασικά του χαρακτηριστικά την κατασκευή ενός «εθνικού λαού» ως ιδιοκτήτη/πολιτισμένου και ενός «εθνικού εχθρού» ως καταπατητή/βάρβαρου, εποικισμούς εδαφών και κοινωνικός-οικονομικός στραγγαλισμός των «περισσευούμενων», εγκληματοποίηση και ομηρία ολόκληρων κοινωνικών ομάδων, αμείλικτη καταστολή και στρατιωτική ισοπέδωση των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων και εξεγέρσεων.
Το ισραηλινό κράτος, όντας για δεκαετίες σε μόνιμη κατάσταση πολέμου και «έκτακτης ανάγκης», έχει διαμορφώσει έναν αμιγώς μιλιταριστικό χαρακτήρα στο εσωτερικό του. Ο ισραηλινός στρατιωτικός μηχανισμός (IDF) είναι άρρηκτα συνδεδεμένος όχι μόνο με τα πολιτικά και οικονομικά επιτελεία αλλά και με την καθημερινότητα των «από κάτω» που καλούνται σε πλήρη υπακοή στις εθνοκρατικές εντολές. Ο φόβος, η μόνιμη απειλή, το μίσος των εθνικιστικών λόγων και των «εθνικών κινδύνων» διαχέονται σε κάθε επίπεδο. Όχι μόνο μέσω των συνηθισμένων ιδεολογικών και κρατικών μηχανισμών (κυρίαρχα ΜΜΕ, υπουργεία, σχολεία, χώροι εργασίας) αλλά και μέσω της υποχρεωτικής στράτευσης στον ισραηλινό στρατό όλων των ισραηλινών υπηκόων (ιδιαίτερα για αυτούς/ές με εβραϊκό θρήσκευμα, που υποχρεώνονται σε θητεία διάρκειας 32 μηνών για τους άντρες και 24 μηνών για τις γυναίκες, αμέσως μετά τα 18 έτη), ώστε σε κάθε σπίτι να υπάρχει τουλάχιστον ένας/μία στρατιώτης. Μία ζωή διαρκούς διακινδύνευσης και εκπειθάρχησης, μέσα σε ένα πλαίσιο φιλελεύθερης δημοκρατίας, όπου «όλα είναι ελεύθερα» αρκεί να μην διαταράσσονται οι κυρίαρχες ισορροπίες ενός «έθνους σε άμυνα».
Συγχρόνως, η νομική και κοινωνική αορατοποίηση των παλαιστινιακών πληθυσμών (αλλά και η περιθωριοποίηση των ισραηλινών αράβων που διακρίνονται νομικά από τους ισραηλινούς εβραίους) συνθέτει ένα καθεστώς φυλετικού και θρησκευτικού άπαρτχαϊντ. Από τη μεγαλύτερη «ανοιχτή φυλακή» του κόσμου στη Γάζα, στα αμέτρητα στρατιωτικά checkpoints σε κατοικημένες ζώνες και στο τείχος μήκους 708 χιλιομέτρων στη Δυτική Όχθη, η καθημερινότητα των κατοίκων στα παλαιστινιακά εδάφη είναι σε κάθε επίπεδο αβίωτη. Στην απαγορευμένη μετακίνηση, στην αδύνατη εύρεση εργασίας, στην ανύπαρκτη περίθαλψη, στους διαρκείς εξευτελισμούς, τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια από τις ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις. Και πέραν αυτών βέβαια, με τις τοπικές εξουσίες, είτε της Παλαιστινιακής Αρχής είτε της Χαμάς, όχι μόνο να καταστέλλουν τις κοινωνικές-ταξικές ταραχές αλλά και να διασφαλίζουν ότι ποτέ οι αντιστάσεις δεν θα συναντηθούν με εκείνες της απέναντι πλευράς εντός του ισραηλινού κράτους.
Αυτή είναι, εδώ και δεκαετίες, η ειρήνη που «προσφέρεται» στις περιοχές της Παλαιστίνης και του Ισραήλ. Από τις 7 Οκτωβρίου, με αφορμή τις επιθέσεις και τις ομηρίες της Χαμάς στους συνοριακούς εποικισμούς γύρω από τη Γάζα, το ισραηλινό κράτος -υπό τις ευλογίες ή τη βολική ανοχή των δυτικών κρατών- κηρύσσει έναν πόλεμο ολοκληρωτικού τύπου σε ολόκληρη την επικράτεια με επίκεντρο τη Γάζα. Με το πρόσχημα της «πάταξης της τρομοκρατίας», ένας πάνοπλος στρατός ισοπεδώνει σε ζωντανή μετάδοση μία ολόκληρη πυκνοκατοικημένη περιοχή, στα πρότυπα της επιχείρησης «σοκ και δέος» του κράτους των ΗΠΑ στη Βαγδάτη το 2003. Οι δήθεν «χειρουργικές επιχειρήσεις» του IDF εξαναγκάζουν σε εκτοπισμό τα 2,5 εκατομμύρια κατοίκους μίας «ανοιχτής φυλακής» για να οδηγηθούν σε μία άλλου είδους φυλακή προσφύγων. Με όσους/ ες/α παραμένουν εντός της Γάζας να βαφτίζονται ως «συνεργάτες τρομοκρατών» έτσι ώστε να δικαιολογείται η απρόσκοπτη σφαγή τους. Μία ακόμα κρατική θηριωδία βασισμένη στη συλλογική ευθύνη, την εκδίκηση αλλά και τα πρότυπα μίας ακόμα εθνοκάθαρσης προς χάριν της συνεχόμενης «εθνικής ολοκλήρωσης» του ισραηλινού κράτους. Ταυτόχρονα, η Δυτική Όχθη -όπως και τα ισραηλινά εδάφη- μπαίνουν σε μία συνθήκη στρατιωτικής διαχείρισης του «εσωτερικού εχθρού», ώστε να διασφαλιστεί η εθνική συστράτευση, μακριά από κοινωνικές/ταξικές αντιστάσεις, αλλά και από την αλληλεγγύη μεταξύ των «από κάτω» ενάντια σε εθνοθρησκευτικούς διαχωρισμούς.
Το μακελειό στην Παλαιστίνη μπορεί να παρουσιάζεται κυριαρχικά ως «κεραυνός εν αιθρία» αλλά είναι η ωμή εκδήλωση ενός παγκοσμιοποιημένου συστήματος με εναλλασσόμενες κρίσεις και οξείς ενδοκυριαρχικούς ανταγωνισμούς. Ενός συστήματος που βασίζεται στους φυσικοποιημένους μύθους περί γραμμικής ανθρώπινης προόδου, στη χάραξη κατηγοριών που δημιουργούν αποκλεισμούς, αναδεικνύουν τον ανταγωνισμό ως κυρίαρχη κοινωνική αξία, ενώ διαμορφώνουν τους όρους της αξιοβίωτης ζωής και του θανάτου. Ενός συστήματος όπου όλα τα παραπάνω μαθαίνονται, εμπεδώνονται και εκφράζονται με παλιά και νέα πρότυπα ρατσισμού (π.χ. από τον αντι-σημιτισμό έως τον αντι-ισλαμισμό), σεξισμού, κουηρφοβίας (από τον φιλελεύθερο ομοεθνικισμό μέχρι τη πατροπαράδοτη ομοφοβία), σπισισμού και ευρύτερα συστήματα ιεράρχησης της ζωής (στον πόλεμο οξύνονται οι ιεραρχίες και η κλίμακα που μετράει τι αξίζει να ζει και τι όχι *). Ενός συστήματος όπου κάθε είδους πατριωτισμός και εθνικισμός -από την αριστερά ως τη δεξιά, από τον φασισμό και τον ναζισμό ως την alt-right, αναζωπυρώνεται αναπαράγοντας τη φυσικοποίηση των συνόρων, του έθνους, του κράτους, των εθνικών στρατών, του πολέμου. Ενός συστήματος διαρκούς στρατιωτικοποίησης και πολεμικής προετοιμασίας, η οποία νομιμοποιεί τον εαυτό της δημιουργώντας ένα διαρκές κλίμα κινδύνου που σκοπό έχει να θρέφει συνεχώς το φόβο και να παράγει την επιθυμία για ασφάλεια, η οποία δεν είναι ποτέ κάτι άλλο πέρα από περισσότερη καταστολή. Ενός συστήματος του οποίοοι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες καταγράφουν τα τελευταία χρόνια αλλεπάλληλα ιστορικά ρεκόρ, φτάνοντας πέρσι τα 2,25 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ενός σύγχρονου πολέμου των αφεντικών, στον οποίο οι «άμαχοι πληθυσμοί», οι κατοικημένες περιοχές και τα «προσφυγικά/μεταναστευτικά ρεύματα» δεν αποτελούν τις «παράπλευρες απώλειες» ή τις «μεταπολεμικές μοιρασιές» του παρελθόντος αλλά πρωταρχικό στρατιωτικό στόχο.
Στην Παλαιστίνη, το Ισραήλ, στις περιοχές μας και παντού, όπου επιβάλλονται πολεμικά ή ειρηνικά «δόγματα ασφάλειας», η κατασκευή ενός «ασύμμετρου εχθρού» ή ενός «διαρκούς κινδύνου» δεν συνοδεύεται μόνο από ορδές μπάτσων και στρατιωτικών αλλά και από προηγμένα «high-tech» μέσα της πολεμικής βιομηχανίας για τον έλεγχο, την επιτήρηση, την καταστολή και τον θάνατο ολόκληρων κοινωνικών ομάδων. Κρατικά, εταιρικά και ακαδημαϊκά «think tanks», εργοστάσια όπλων, ερευνητικά κέντρα διαμορφώνουν τη ζωή και τον θάνατο των «από κάτω» στις αστυνομοκρατούμενες μητροπόλεις, στα στρατιωτικοποιημένα σύνορα και τα πολεμικά πεδία: «έξυπνα» όπλα, βόμβες, φράχτες, κάμερες, αεροσκάφη, drones, βάσεις δεδομένων από την Αθήνα έως το Τελ-Αβίβ και από το Πεκίνο έως την Ουάσιγκτον. Το ελληνικό κράτος, ο στρατός και η ακαδημαϊκή του κοινότητα αποτελούν ενεργό κομμάτι αυτής της πολεμικής διαδικασίας. Από την αντιμεταναστευτική θανατοπολιτική στα σύνορα και την ενδοχώρα που φτάνει μέχρι και σε ομαδικές δολοφονίες όπως αυτή στα ανοιχτά της Πύλου με εκατοντάδες νεκρούς, μέχρι την έμμεση ή άμεση συμμετοχή σε πολεμικά πεδία, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστίνης. Με τις κοινές πολεμικές ασκήσεις ελληνικού-ισραηλινού στρατού, με τη «στρατηγική συνεργασία» ελληνικούισραηλινού κράτους με αιχμή τις μεσογειακές ΑΟΖ, με την πολιτική στήριξη των ισραηλινών «ειρηνικών επεμβάσεων» με το επίσημο ξέπλυμα της ανθρωποσφαγής ως «αναγκαίου κακού», με την αγορά ισραηλινών εξοπλιστικών συστημάτων και την ισραηλινή εξαγορά ελληνικών εταιρειών της πολεμικής βιομηχανίας.
Ο πόλεμος, παντού, σαμποτάρεται μόνο με «εθνική προδοσία»
Σε πείσμα των εθνικιστικών μονολόγων, των θρησκόληπτων αφηγήσεων και των ρατσιστικών μισαλλοδοξιών, ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών/ταξικών αντιστάσεων και αλληλεγγύης λαμβάνει χώρα στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ, εδώ και δεκαετίες μέχρι και τώρα. Από τις εργατικές απεργίες μέχρι τις κοινωνικές/ταξικές εξεγέρσεις με χαρακτηριστικότερη την Ιντιφάντα στη δεκαετία του ’80. Από τους κοινούς αγώνες και τη συλλογική ζωή των καταπιεζόμενων σε Παλαιστίνη και Ισραήλ μέχρι τις διαδηλώσεις και συγκρούσεις ενάντια στο ισραηλινό τείχος, τους σιωνιστικούς εποικισμούς και τους κοινωνικούς αποκλεισμούς στην Παλαιστίνη. Από τις κοινωνικές/ταξικές αντιστάσεις παλαιστινιακών πληθυσμών ενάντια στις εξουσίες της Παλαιστινιακής Αρχής και της Χαμάς, μέχρι τις αρνήσεις στράτευσης και τις λιποταξίες στον ισραηλινό στρατό. Από τους αγώνες για την αλληλεγγύη και την απελευθέρωση έγκλειστων σε φυλακές και στρατόπεδα μέχρι την εναντίωση στους εποικισμούς και τον εκτοπισμό ντόπιων πληθυσμών. Αυτές και πολλές άλλες πραγματικότητες της καθημερινής ζωής των «από κάτω» ενάντια στον πόλεμο και την ειρήνη κρατών, κεφαλαίου, στρατών, θρησκειών. Ενάντια στην εθνικιστική αφομοίωση των αγώνων τους από κάθε είδους υπαρκτή ή επίδοξη ηγεμονία, κοσμικού ή/και θρησκευτικού τύπου.
Αυτές και πολλές άλλες πραγματικότητες, στις οποίες στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες/α με τις αρνήσεις και την εναντίωσή μας στη «δική μας» εθνική ενότητα και σε κάθε εθνική ενότητα, στον «δικό μας» στρατό και σε κάθε στρατό. Ενάντια στον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό, την πατριαρχία, τον σπισισμό και κάθε σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Σαμποτάροντας τον πόλεμο όχι μόνο εκεί όπου εκδηλώνεται αλλά και εκεί από όπου ξεκινάει: στα στρατόπεδα, τα υπουργεία και τα ΜΜΕ, στην πολεμική βιομηχανία και τα ακαδημαϊκά think tank της, στη μεταφορά όπλων σε σιδηροδρομικές γραμμές, σε λιμάνια και οπουδήποτε αλλού. Με αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη σε όσους/ες/α αντιστέκονται στα εμπόλεμα πεδία και τους στρατούς τους αλλά και σε όσους/ες/α εξωθούνται ή επιλέγουν τη μετανάστευση.
Αλληλεγγύη στους «από κάτω» στη Γάζα και στους εκτοπισμένους/μετανάστριες
Αλληλεγγύη στους λιποτάκτες και τις ανυπότακτες του ισραηλινού στρατού και σε κάθε αντιστεκόμενο στη Δυτική Όχθη
Αυτοοργάνωση-Αντίσταση-Αλληλεγγύη ενάντια στον πόλεμο και την ειρήνη κράτους-κεφαλαίου-πατριαρχίας
* Προφανώς, κατά τα κυρίαρχα, η κατηγορία «ζώο» και ο θάνατος μη ανθρώπινων όντων είναι ανάξια λόγου, από την διαρκή αναπαραγωγή της κατηγορίας “ζώο” ως μορφή ύπαρξης για την οποία η άσκηση βίας δεν χρειάζεται ποτέ δικαιολόγηση μέχρι τον πλήρη έλεγχό της ζωής και του θανάτου των μη-ανθρώπινων πληθυσμών, την αντικειμενοποίηση της γης και του καθετί που βρίσκεται πανό της ή μέσα της ως “πόρους”. Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές του Υπουργού Άμυνας του Ισραήλ («Πολεμάμε με ανθρώπινα ζώα και θα πράττουμε αναλόγως») ο οποίος κατά τη διάρκεια του πολέμου που διεξάγεται αυτή τη στιγμή αποκάλεσε τον πληθυσμό στη Παλαιστίνη «ζώα» για να δώσει ηθικό πλεονέκτημα στον στρατό του κράτους του.
Επίσης τα μη ανθρώπινα ζώα στην πολεμική συνθήκη υπόκεινται σε εκ νέου υποτίμηση. “Η καταστροφή των μέσων παραγωγής” σημαίνει μαζικές δολοφονίες στα εκτροφεία. Στα πλαίσια ερήμωσης του πολέμου, η “εγκατάλειψη του ζωικού κεφαλαίου” στα εκτροφεία ή στους ζωολογικούς κήπους συνεπάγεται έλλειψη τροφής και συνθήκες αργής και βασανιστικής εξόντωσης. Αυτά που φροντίζονται σε σπίτια συχνά εγκαταλείπονται επίσης. Οι βομβαρδισμοί των πόλεων και των αγρών αφήνουν χιλιάδες νεκρά μη ανθρώπινα ζώα. Κατά βάση αποκλείονται από μια κίνηση επιβίωσης που αφορά τα ανθρώπινα όντα, δηλαδή τη μετανάστευση και τον εκτοπισμό. Ακόμα πολλές φορές εργαλειοποιούνται από την πολεμική μηχανή (σκύλοι εκπαιδεύονται για εντοπισμό εκρηκτικών, η ακόμα χειρότερα ζώνονται με εκρηκτικά και στέλνονται στον εχθρό).
Συναντήσεις ενάντια στον πόλεμο και την ειρήνη των κυρίαρχων
Πανό που αναρτήθηκε στη Νομική την πρώτη βδομάδα μαθημάτων από Στέκι Καλιαρντά και (δ)ιαθεματική, ΑΚόΝιτο που στεγάζονται στο ΑΚΝ (Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής).
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΡΙΕΡΑ, ΕΙΝΑΙ Ν’ ΑΝΑΤΙΝΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ.
Μόλις τελείωσε ο μήνας του πράηντ, μήνας που συχνά διχάζει τις αναρχοκουηρ ψυχούλες μας.
Παζαρεύουμε:
– Το θεσμικό πράηντ είναι μία καπιταλιστική αφομοίωση. Είναι χάινεκεν και μπακάρντι, δήμος αθηναίων και ωνάσης, είναι μονοθεματικό, έχει ροζ μπάτσους, και όταν τελειώνει γυρίζουμε στη ντουλάπα μας. – Μα είναι ακόμα ριζοσπαστικό, είναι ακόμα ενδυναμωτικό και πρόστυχο να παρελαύνουν πούστρες και τρανς στην Σταδίου! – Μπορούμε να συμμετέχουμε στο πράηντ αλλά υπονομεύοντάς το, αποπλανώντας το, μολύνοντάς το με τα δικά μας περιεχόμενα.
Ίσως να μας έχουν κουράσει λίγο αυτές οι φάσεις-αντιφάσεις, ίσως να φανερώνουν μια αμηχανία μπροστά σε κάτι που μας ξεπερνάει.
Σε καμία περίπτωση δεν έχουν εκλείψει η ομοφοβία και (ειδικά) η τρανσφοβία, θα ήταν όμως δύσκολο να πούμε ότι τα τελευταία χρόνια τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πολύ.
Έχουν κατοχυρωθεί δικαιώματα, μας βλέπουμε πιο συχνά στους δρόμους και στο νετφλιξ, είναι πια περισσότερο ταμπού οι πιο κραυγαλέες σκουπιδιές στον mainstream λόγο.
Όσο καίγεται ο κώλος μας, παίρνει φωτιά ο αγώνας μας.
Όταν ο Μπακογιάννης μας δίνει τις ευλογίες του, το πασοκ κάνει rebrand τον ήλιο του σε ουράνιο τόξο (true story) και τα lgbt σύμβολα πωλούνται στα tiger, ποια είμαστε; τι φουντώνει τη φωτιά;
Κουήρ!
Τι είναι κουήρ; πονεμένη τσούλα/ λεξούλα και αυτή. Οι μεγάλες μάγισσες του κουήρ θα σου ψιθυρίσουν ότι το κουήρ δεν είναι πολιτική ταυτοτήτων, δεν είναι το άθροισμα του λ, του ο, του α, του τ, του κ, του ι, ούτε μάρκα σε μπλούζες είναι, δεν μπορείς να το φορέσεις. Είναι αυτό το ανώμαλο που πάει κόντρα στη νόρμα, λένε, αυτό που πάντα διαφεύγει, λένε, αυτό που κινείται στο όριο, το ανείπωτο, το αχαρτογράφητο. Χώνεται σε καταλήψεις, μπάχαλα, δημιουργεί ρωγμές στην σισετεροκανονικότητα του αναρχικού χώρου, διαχέεται στα πάρτι, τα αράγματα, τις φιλίες, στο σεξ. Δεν είναι ουσιαστικό, είναι ρήμα: κουηρεύω, δεν “είμαι” κουήρ. Οι αναρχοκουήρ ψυχούλες μας ακόμα λυσσάνε με επιθυμία για ελευθερία, καύλα, κοινότητα που τα στόματά μας δεν μπορούν να αρθρώσουν ακριβώς.
Τι θα κάνουμε με όλα αυτά;
Ε, δεν ξέρουμε. Εμείς πάντως θα κάνουμε αυτό το κουήρ διημεράκι.
Για να γνωριστούμε, να συζητήσουμε, να συναντηθούμε και να περάσουμε καλά, να εξαπλώσουμε την χαρούμενη ατμόσφαιρα των καταλήψεών μας, και να κουηρέψουμε και λίγο την νομική!
Την προηγούμενη Πέμπτη, 6/1/2021, βγήκαν στην εκπομπή τους στην ΕΡΤ ο Κώστας Παπαχλιμίντζος και η Χριστίνα Βίδου και κάλυψαν την εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό στην Θεσσαλονίκη, με τον συνήθη τρόπο: αναπαράγοντας το έτοιμο ρεπορτάζ της αστυνομίας. Δείχνοντας τα πλάνα της εκκένωσης, μιλώντας για ευρήματα “πολεμοφοδίων”, και αναρωτώμενα “ποιοί ήταν αυτοί οι καταληψίες” που είχαν το στέκι στο Βιολογικό για 34 χρόνια; Τί κάνανε; Περνούσε από γενιά σε γενιά; Ήταν αυτοί οι “αιώνιοι φοιτητές”;
Ως επαγγελματίες δημοσιογράφοι της κρατικής τηλεόρασης προφανώς και δεν μπορούν να κάνουν μια έρευνα για να απαντήσουν τα ερωτήματά τους.
Μετά το “ρεπορτάζ” για το στέκι στο Βιολογικό, ο Παπαχλιμίντζος όμως είπε να μοιραστεί μια “ωραία πληροφορία” που ανακάλυψε:
Πως “στην μαγική Αθήνα”, όπως είπε, το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής είναι κατάληψη! Πως είναι ένας χώρος όπου “αυτοδιαχειριζόμενοι στεκίτες […] φτιάχνουν τους καφέδες τους, τους πουλάνε, τσεπώνουν τα λεφτά” και είναι “άρχοντες”. Μια πονηρή επιχείρηση που πήρε τον χώρο από το πανεπιστήμιο και δεν πληρώνει λογαριασμούς!
Τα στέκια και οι καταλήψεις στις σχολές είναι χώροι πολιτικής ζύμωσης και αγώνα, και εμπόδια στην επιχειρηματικοποίηση και την επιτήρηση του πανεπιστημίου, και ως τέτοια μπαίνουν στο στόχαστρο, όπως δείχνει η εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό και ο ευρύτερος μιντιακός λογος.
ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΑΥΡΙΟ 12:00 ΣΤΗΝ ΝΟΜΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΣΤΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠ’ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠ’ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!
Πανό που αναρτήθηκε στη Νομική στις αρχές του Δεκέμβρη:
ΕΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΤΥΝΟΜΙΚΩΝ
ΡΑΤΣΙΣΤΩΝ ΜΙΣΑΝΑΠΗΡΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΥΤΣΕ ΟΚΟΜΠΑ
(δ)ιαθεματική
Το κείμενο της Οργάνωσης Ενωμένων Γυναικών Αφρικής:
«Έχω γίνει σάκος του μποξ για την ελληνική αστυνομία.
I can’t breathe.»
Καταγγελία ρατσιστικής και αναπηροφοβικής επίθεσης από την Ελληνική Αστυνομία στην περιοχή των Εξαρχείων προς τον Ούτσε Οκόμπα
Τι συμβαίνει όταν ο ρατσισμός συναντά την αναπηροφοβία στο πρόσωπο της ΕΛΑΣ;
Σήμερα 17 Νοεμβρίου. Μία μέρα που έχει σημαδευτεί από την αστυνομική βία στην Ελλάδα. Σήμερα δημοσιεύουμε ως Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής μια σειρά περιστατικών αστυνομικής βίας προς άτομο της κοινότητάς μας. Ο Ούτσε Οκόμπα, μουσικός, δεύτερης γενιάς από την Νιγηρία, πατέρας ενός παιδιού, και μόνιμος κάτοικος Αθηνών, είναι ανάπηρος με 10% της όρασής του. Εδώ και καιρό βιώνει συστηματικά επιθέσεις από αστυνομικούς της ΕΛΑΣ: λεκτικές, σωματικές και αφόρητη ψυχολογική βία. Οι επιθέσεις αυτές έχουν χαρακτήρα ρατσιστικό και αναπηροφοβικό, αφού στοχεύουν στον Ούτσε λόγω του χρώματος του δέρματός του και της αναπηρίας του. Bρεθήκαμε μαζί του και μας περιέγραψε μία σειρά από τραυματικές επιθέσεις που έχει δεχτεί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο από αστυνομικούς, σε εβδομαδιαία σχεδόν βάση, κάνοντας την καθημερινότητά του βασανιστική και τον ορισμό του racial profiling. Με τα δικά του λόγια: “Καταλήγω να μην βγαίνω από το σπίτι μου για να μην γίνει χειρότερο το έργο αυτό.”
Τον Ιούλιο του 2021, ενώ περπατούσε ο Ούτσε κοντά στο σπίτι του στα Εξάρχεια, αστυνομικοί, χωρίς καμία εξήγηση, τον ακινητοποίησαν και του έκαναν σωματικό έλεγχο. Παρόλο που τους έδειξε την ταυτότητά του και ήταν όλα σύννομα, τον έβαλαν σε περιπολικό και τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων όπου και τον ξεγυμνωσαν και ξεκίνησαν να τον ψάχνουν. Και ενώ δεν βρήκαν πάλι τίποτα το παράνομο, συνέχισαν να τον κρατάνε, προσπαθώντας να τον πείσουν να υπογράψει κάποιο έγγραφο χωρίς να του λένε τι περιέχει. Τον κράτησαν παράνομα όλο το βράδυ και για περισσότερες από 15 ώρες στο κρατητήριο Εξαρχείων, όπου του ασκούσαν συνεχόμενη κακοποιητική και ταπεινωτική λεκτική βία. Πρόκειται για μια παράνομη απαγωγή και στέρηση κάθε δικαιώματός του Ούτσε από αστυνομικούς. Όπως αφηγείται ο ίδιος:
“Όλο το βράδυ με είχαν εκεί, στους 40 βαθμούς κελσίου χωρίς νερό, χωρίς φαγητό, χωρίς τηλέφωνο, ενώ τους ζητούσα επίμονα να μου πουν τι έχω κάνει και να επικοινωνήσω με τον δικηγόρο και την οικογένειά μου. Το μόνο που έλαβα από την αστυνομία ήταν κοροϊδίες και αναπηροφοβικές βρισιές, ενώ δεν μου επέτρεψαν καν να πάω τουαλέτα, αφήνοντάς με σε άθλιες όπως καταλαβαίνετε συνθήκες.”
Η παράνομη κράτηση του Ούτσε συνέχισε μέχρι την επόμενη μέρα το μεσημέρι, όπου τον μετέφεραν στη Καβάλας για αποτυπώματα και φωτογράφιση. Δυστυχώς αυτή δεν ήταν η πρώτη συνάντηση του Ούτσε με την ελληνική αστυνομία. Βιώνει συστηματική βία και κακοποίηση που ξετυλίγεται απαράλλαχτο στο πέρασμα του χρόνου. Ένα ακόμη περιστατικό:
“Το βράδυ της Παρασκευής 29 Μαϊου 2020, περίπου 11 παρά τέταρτο, περπατώντας κοντά στη Μαυρομιχάλη, ακούω μηχανάκια [αστυνομίας], που ξαφνικά σταματάνε και ρίχνουνε φως προς τα εμένα. Κλείνω το πρόσωπό μου, γιατί δεν φορούσα τα γυαλιά ηλίου μου. Και τι έκαναν αυτοί; Μπαίνουν στον δρόμο ανάποδα, ρίχνοντας φως στα μάτια μου. Λέει [ο ένας] «Ω! Ο μαλάκας είναι που δεν βλέπει ρε!». Ο δεύτερος έρχεται «Α ναι, αυτός είναι! Τι κάνεις εκεί πίσω από τα αυτοκίνητα; Θες να το κλέψεις το αμάξι; Ε μαλάκα!» Και φεύγει. Ο τρίτος έρχεται, δε λέει τίποτα. Και εκεί, όπως περνάει το μηχανάκι, ο συνοδηγός μου δίνει μια μπουνιά στα γεννητικά όργανα και φεύγουνε! Και να έχω σκύψει μέσα στον πόνο! Σηκώνω το κεφάλι μου και ρίχνω μια φωνή, λέγοντας να ‘ρθουνε πίσω να μου πούνε τι τους έχω κάνει. Το συναίσθημα αυτό δεν περιγράφεται. Το να μη βλέπεις και να δέχεσαι χτύπημα! Εδώ σκοντάφτεις και τρέμει όλο σου το σώμα! Φαντάσου τώρα να μη βλέπεις!”
Η παραπάνω επίθεση είναι μία από τις πολλές που έχει δεχτεί ο Ούτσε από αστυνομικούς. Στην συνομιλία μας μαζί του μας περιγράφει και άλλες αντίστοιχες επιθέσεις, πιθανώς από τα ίδια άτομα, τα οποία αναγνωρίζει συνήθως από τις φωνές τους και τις ίδιες υποτιμητικές τους εκφράσεις και συμπεριφορές, όπου συχνά επαναλαμβάνουν ειρωνικά «αυτός το παίζει ότι δεν βλέπει!». Κάποιες φορές ο Ούτσε έχει δεχτεί και δέκα αντίστοιχες επιθέσεις τον μήνα. Υπάρχουν μάρτυρες για τα περιστατικά αυτά και έχει γίνει μήνυση.
Ενδεικτικά, κατά την διάρκεια της πρώτης καραντίνας την άνοιξη 2020, η αστυνομία σταμάτησε μια ακόμη μέρα τον Ούτσε για έλεγχο για τα χαρτιά του. Αφού είδαν ότι τα είχε, συνέχισαν να τον παρενοχλούν κάνοντας λεκτικό bullying και σκορπίζοντας τα πράγματά του, την ταυτότητά του και την τραπεζική του κάρτα, για να μην μπορεί να τα βρει. Επίσης ανήμερα πρωτοχρονιάς 1/1/21, αστυνομικοί τον σταμάτησαν, κατέβηκαν από το μηχανάκι και τον πιάνουν από το χέρι που κρατούσε το μπαστούνι του. Όταν τους είπε ότι “είναι μπαστούνι αναπηρίας” οι αστυνομικοί απάντησαν «και πως θέλεις να ξέρουμε εμείς τι είναι αυτό;!».
Συνεχίζοντας ο Ούτσε τονίζει “Δεν νιώθω ασφαλής. Θέλει πολύ κάποιος να στεναχωρηθεί, ως που να αυτοκτονήσει; […] Ναι, μεν, δεν είμαστε εντελώς τυφλοί, επειδή μπορεί να βλέπουμε κάποια χρώματα. Δε σημαίνει αυτό όμως ότι δεν είμαστε ανάπηροι. Είμαστε οι τυφλοί αυτής της κοινωνίας που δεν αναγνωρίζονται. Το καταπίνω και πάω σπίτι. Εγώ θέλω να ξέρει ο κόσμος ότι αυτό που κάνουν είναι απάνθρωπο. Να περνάς το δρόμο και να βαράς ανθρώπους – έτσι στα καλά καθούμενα – στα γεννητικά όργανα; Αν είναι δυνατόν! Με μισείς εμένα επειδή είμαι Αφρικανός; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να αρχίσεις να βαράς κόσμο έτσι χωρίς λόγο;”
Ο Ούτσε δεν μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει τους αστυνομικούς που τον χτύπησαν, καθώς η φωνητική αναγνώριση δεν είναι τόσο διαδεδομένη και αποδεκτή στην Ελλάδα. Τα ρατσιστικά κίνητρα των αστυνομικών όμως τα γνωρίζει. Ο Ούτσε έχει κάθε δικαίωμα να περπατάει στο δημόσιο χώρο χωρίς να φοβάται αν θα γυρίσει σπίτι στο παιδί του, χωρίς να ανησυχεί αν θα τον δουν οι δικοί του ή γείτονες με χειροπέδες, χωρίς να υπόκειται στις βρισιές και τη λεκτική υποτίμηση. Εκτός των άλλων, όσα βιώνει δείχνουν πόσο εύκολα και γρήγορα μπορεί η ψυχολογική βία, να καταλήξει σε σωματική βία, θέτοντας πολλαπλά ερώτημα νομιμότητας: Πότε θεωρείται εγκληματική αυτή η συμπεριφορά από αστυνομικούς; Όταν θα καταλήξει σε βαρύ τραυματισμό; Όταν θα καταλήξει σε θάνατο; Είναι αυτονόητο ένα αστυνομικό σώμα να λειτουργεί με όρους συμμορίας με ολοφάνερα φασιστικές διαθέσεις; Με λίγα λόγια: ποιο είναι το νόμιμο καθεστώς που καλύπτει τους αστυνομικούς της Δράσης;
Το 2020, οι δολοφονίες των Αφροαμερικανών George Floyd, της Breonna Taylor, του Tony McDade από αστυνομική βία συγκλόνισαν τον πλανήτη. Εκατοντάδες μαζικές πορείες και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εξέφρασαν ξεκάθαρα “φτάνει!”. Στην Ελλάδα η δολοφονία του Νιγηριανού αδελφού μας Ebuka το Φεβρουάριο του 2019 στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας είναι ακόμη νωπή στη μνήμη μας. Mε τον φόβο νέων απωλειών, λόγω της ασύδοτης και παντελώς ατιμώρητης συμπεριφοράς της ΕΛΑΣ, έχουμε υποχρέωση να απαιτήσουμε την τιμωρία των αστυνομικών οι οποίοι επανειλημμένα βάζουν τη ζωή του Ούτσε σε κίνδυνο. Πόσοι ακόμη Ebuka, πόσα ακόμη Ζακ, Αλέξης, Βασίλης χρειάζεται να χάσουν τις ζωές τους για να αποδοθεί δικαιοσύνη;
Η ιστορία του Ούτσε υπενθυμίζει πως οι ανάπηροι και οι ανάπηρες έχουν δικαίωμα στο δημόσιο χώρο και τη δημόσια ζωή. Ως Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής στεκόμαστε ενάντια σε τέτοιες επιθέσεις και με αλληλεγγύη με τα θύματα της αστυνομικής βίας. Καταγγέλουμε την αστυνομία βία και στηρίζουμε τον Ούτσε στον αγώνα του για δικαιοσύνη.
Διεκδικούμε:
– Να διαδοθεί το κείμενο αυτό για να ακουστεί η ιστορία του Ούτσε ευρέως.
– Να ανοίξει συζήτηση για την αστυνομική βία που προκύπτει από την διασταύρωση ρατσισμού και αναπηρίας.
– Να πάρουν δημόσια θέση οργανώσεις, συλλογικότητες, ομάδες και φορείς που μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα σχετικά με το περιστατικό αυτό.
– Να βρεθούν οι αστυνομικοί που ευθύνονται για την κατ’ επανάληψη βία αυτή και να απολυθούν από την υπηρεσία τους.
– Να παρθούν μέτρα από το κράτος ώστε να μην επαναληφθούν τέτοιου είδους επιθέσεις και παρενοχλήσεις.
Αυτή την κυριακή, 7.11.21, στις 6.30μμ, διοργανώνουμε προβολή και μπαρ στο ακν.
Η ταινία Bixa Travesty (2018) ακολουθεί την Linn Da Quebrada, αυτοπροσδιοριζόμενη “πούστρα τραβεστί”, μουσικού και ακτιβίστρια στο Σάο Πάολο. (πορτογαλικά με αγγλικούς υποτίτλους)
*Σε περίπτωση που κάποιο άτομο σας παρενοχλήσει, σας προσβάλλει ή σας κάνει να νιώσετε άβολα μπορείτε να απευθυνθείτε στα άτομα πίσω από το μπαρ.
**Ο χώρος του προαυλίου αλλά και του κυλικείου βρίσκεται σε ισόγειο, είναι προσβάσιμος με ράμπες, και υπάρχει ευρύχωρη, gender-neutral τουαλέτα που διαθέτει βοηθητικά στηρίγματα.
***Το μπαρ θα λειτουργήσει με προτεινόμενη συνεισφορά. Τα έσοδα θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση της ομάδας (δ)ιαθεματική και για δικαστικά έξοδα.
Στις 24.6.21, στις 8μμ, διοργανώνουμε μπαρ οικονομικής ενίσχυσης στο ΑΚΝ, έναν κατειλημμένο, αυτοοργανωμένο πολιτικό χώρο, για να συναντηθούμε, να επικοινωνήσουμε, να χορέψουμε, να φλερτάρουμε, να περάσουμε όμορφα.
Θα θέλαμε η διασκέδαση μας να είναι και μία αντίσταση στην αποστείρωση του κέντρου και το “καθάρισμα” των σχολών.
Θα θέλαμε να δημιουργήσουμε μια ατμόσφαιρα στον χώρο όπου όλα τα σώματα να νιώθουν καλοδεχούμενα, όλα τα φύλα και σεξουαλικότητες να χωρούν και να βολεύονται, κάθε έμφυλη ή έκφυλη έκφραση να βρίσκει τον χώρο της ή να μπορεί να τον φανταστεί.
Γι’αυτό, για να έχουμε μια όμορφη βραδιά χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις, χρειάζεται να μας νοιάζει και να μας αφορά αυτό που συμβαίνει. Δεν θα ανεχτούμε καμία μορφή επιθετικής συμπεριφοράς. Τρανσφοβικές, ομοφοβικές, σεξιστικές, ρατσιστικές, τοξικοφοβικές προσβολές-παρενοχλήσεις-ματσίλες-καβγάδες και λοιπά σχετικά προϊόντα του ρατσιστικού πατριαρχικού καπιταλισμού θα οδηγήσουν αδιαπραγμάτευτα σε απομάκρυνση από τον χώρο.
Αν και έχουμε ακόμα δρόμο μέχρι να πάψουμε να χρειαζόμαστε αυτά τα disclaimers, ας προσπαθήσουμε όλα μαζί να είμαστε μια εικόνα από εκείνο το μέλλον.
Καλά να περάσουμε!
*Σε περίπτωση που κάποιο άτομο σας παρενοχλήσει, σας προσβάλλει ή σας κάνει να νιώσετε άβολα μπορείτε να απευθυνθείτε στα άτομα πίσω από το μπαρ.
**Ο χώρος του προαυλίου αλλά και του κυλικείου βρίσκεται σε ισόγειο, είναι προσβάσιμος με ράμπες, και υπάρχει ευρύχωρη, gender-neutral τουαλέτα που διαθέτει βοηθητικά στηρίγματα.
***Το μπαρ θα λειτουργήσει με προτεινόμενη συνεισφορά. Τα έσοδα θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση των ομάδων (δ)ιαθεματική και ΑΚόΝιτο.
