Το «πιπέρι στο στόμα» τυπώθηκε σε 800 αντίτυπα και κυκλοφόρησε τον Απρίλη-Μάη του 2023 σε καταλήψεις, στέκια, κινηματικούς χώρους και χέρι με χέρι. Επιλέξαμε, τότε, να μην αναρτήσουμε το κείμενο κατευθείαν ονλάιν – να κυκλοφορήσει το έντυπο πρώτα μόνο του και, αργότερα, αφού εξαντληθεί, να αναρτηθεί για αρχειακούς σκοπούς κυρίως, και για να φτάσει και λίγο πιο πέρα.
Αυτή την επιλογή την κάναμε βασισμένα στην αντίληψη ότι το έντυπο αποτελεί μια τεχνολογία, δηλαδή μία υλικά διαμεσολαβημένη σχέση, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η διακίνηση ενός εντύπου γίνεται μέσα από προσωπικές και πολιτικές συνδέσεις – με ομάδες, με χώρους, με πρόσωπα – και με τις ταχύτητες σωμάτων και οχημάτων. Παρ’ ότι δίκτυα επαφών υπάρχουν και ονλάιν, οι πλατφόρμες που κυριαρχούν στο ψηφιακό πεδίο προωθούν τα ανέπαφα δίκτυα. Και αυτό, θεωρούμε, έχει μία ιδιαίτερη σημασία για την αποτελεσματικότητα των κειμένων εσωστρεφούς κινηματικής κριτικής που σκοπό δεν έχουν την ενημέρωση ή την ανακοίνωση μιας θέσης, αλλά μια πιο αργή ζύμωση με τα περιεχόμενά τους.
>>
Έναν χρόνο μετά την έκδοση της μπροσούρας έχουμε πλέον μάθει ότι η Στ. Μπ. έχει αποφυλακιστεί. Είχε καταδικαστεί πρωτόδικα σε 12 χρόνια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και σε 4 μήνες για οπλοκατοχή. Μετά από 2μισι χρόνια στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού το εφετείο μετέτρεψε την ποινή της σε 5 μήνες για βαριά, μη-σκοπούμενη σωματική βλάβη, με ομόφωνο (από ενόρκους και δικαστές) το ελαφρυντικό της άδικης επίθεσης εναντίων της. Με άλλα λόγια το εφετείο θεώρησε ότι η σωματική βλάβη που προκάλεσε η Στ. Μπ. δεν θα είχε προκληθεί αν δεν είχε προηγουμένως δεχθεί η ίδια επίθεση. Αυτή η αναγνώριση, έστω με έναν έμμεσο τρόπο, της κατάστασης της αυτοάμυνας, συμβαίνει δύσκολα στα ελληνικά δικαστήρια, ειδικά σε θέματα ενδοοικογενειακής ή γενικότερα έμφυλης βίας. Η μόνη άλλη υπόθεση που γνωρίζουμε είναι αυτή της Ν., το 2017 στη Σύρο.
Από την άλλη, η καταδίκη σε «ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση» είναι σχεδόν σαν δικαστικό πρωτόκολλο σε υποθέσεις όπου τόσο η πρόθεση όσο και η ψυχική ηρεμία καθόλου δεδομένες δεν είναι. Συνέβη με την Τ., μετανάστρια από την Ρωσία, το 2016 στην Αθήνα, συνέβη και με την υπόθεση Π., που υπερασπίστηκε στο δρόμο μια φίλη από έναν τύπο που της επιτέθηκε και την παρενόχλησε, το 2016 στην Κόρινθο, και είμαστε σίγουρα ότι έχει συμβεί και άλλες φορές, και θα ξανασυμβεί. Ο αυτοματισμός αυτός, όπως και η αντίσταση στον όρο «γυναικοκτονία» είναι μία επικύρωση της πατριαρχικής βίας μέσα από την άρνησή της. Το γεγονός ότι ζούμε σε έναν κόσμο που χαράζει το φύλο ως πεδίο άσκησης και αναπαραγωγής εξουσίας γίνεται κάτι αδιανόητο, η ίδια η κατάθεση γίνεται κακόβουλο ψέμα, οι θέσεις τρίτων γίνονται ανεπαρκή στοιχεία, και έτσι ο Νόμος (δηλαδή το κράτος) κάνει την δουλειά της διατήρησης και της ενίσχυσης άλλου ενός συστήματος καταπίεσης, για την καλή συμβίωση και των δύο.
Όπως λέμε και στο κείμενο, δεν είμασταν εκεί, και πέρα από τα λόγια της ίδιας της Στ.Μπ, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς έγινε την ημέρα θανάτου του Λ.Κ.. Ξέρουμε όμως τι έγινε μετά – τι λόγος βγήκε από κάποιον κόσμο, τι αποφάσισε το δικαστήριο – και ξέρουμε τον πατριαρχικό κόσμο που ζούμε. Σε κάτι μετράει και αυτό.
Τα υπόλοιπα στο κείμενο.
Στ., καλή λευτεριά.
