Author: diathematiki

Χωρίς διακρίσεις στο φύλο και τη σεξουαλικότητα η Teleperformance προσφέρει εργασιακή επισφάλεια για όλα:

• Συμβάσεις ορισμένου χρόνου
• Άδειες παραμονής ειδικού σκοπού
• Καθημερινή τρομοκρατία με διαρκείς ελέγχους της παραγωγικότητας
• Κυλιόμενα ωράρια
• Παραπληροφόρηση για το δικαίωμα στην απεργία
• Υποχρεωτικές άδειες
• Εσωτερικές μετακινήσεις ή και μη ανανέωση με μόνο κριτήριο τους υπολογισμούς κέρδους και αναγκών των πελατών-εταιριών
• Περισσότερες ευθύνες στους senior agents χωρίς αύξηση μισθού και χωρίς συμβάσεις αορίστου χρόνου

Και φυσικά η πραγματική διαχείριση των διακρίσεων διαφέρει κατά πολύ από αυτό που διαφημίζει:

• μετακίνηση θύματος βιασμού σε άλλο τμήμα με το βιαστή να παραμένει στη θέση του
• deadnaming
• καθημερινές ομοφοβικές και τρανσφοβικές ρητορικές στις οποίες η απάντηση θεωρείται μη “συναδελφική” συμπεριφορά και επιθετικότητα

το diversity κι αν έγινε γλώσσα των εταιριών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών

σε κάθε επίθεση από τα αφεντικά απαντάμε με αλληλεγγύη και συλλογική ανυπακοή

κατάργηση της παραγωγικότητας, λευτεριά στην τεμπελιά

τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά, καμιά ειρήνη με τα αφεντικά

(δ)ιαθεματική

Κείμενο που μοιράστηκε στο athens pride

Αυτό που λέμε pinkwashing (“ροζ ξέπλυμα”) έχει ως βασικά χαρακτηριστικά την αποπολιτικοποίηση του φεμινισμού και την μετατροπή του σε μία επιφανειακή εικόνα συμπερίληψης. Προκύπτει σε μία εποχή όπου τα φεμινιστικά κινήματα έχουν ήδη μια ιστορία και κάποια κεκτημένα στην μέινστριμ κουλτούρα, και παράλληλα έχουν μερικώς αφομοιωθεί, με αποτέλεσμα η εμφάνιση ενός “φεμινιστικού” ή πιο συχνά απλώς “συμπεριληπτικού” προφίλ να είναι ικανός αντιπερισπασμός για το ξέπλυμα πολλών, πολύ μη-φεμινιστικών πραγμάτων, όπως ο εθνικισμός, ο μιλιταρισμός και ο πόλεμος.

Ένα πρόσφατο και γνώριμο παράδειγμα είναι η eurovision. Ως θεσμός
αποτελεί πεδίο αναπαραγωγής της ευρωπαϊκής ενότητας και του αφηγήματος ελεύθερης ανταλλαγής κουλτούρας μεταξύ ισότιμων λαών. Από την μία, όμως, το τι συνιστά αυτή την «ευρωπαϊκή ενότητα» καθόλου δεδομένο δεν είναι. Το ποιο χωράει μέσα σε αυτή είναι ζήτημα (γεω)πολιτικής, όπως και το ποιο χωράει εντός των συνόρων της ευρώπης. Από την άλλη, η «ελεύθερη ανταλλαγή κουλτούρας» μέσα από τις εθνικές συμμετοχές θέτει τα έθνη-κράτη ως ενιαίες πολιτισμικές κοινότητες, κάτι που ή δεν ισχύει καθόλου, ή στον βαθμό που ισχύει, παράγεται μέσα από την καταπίεση της εσωτερικής διαφοράς.

Η eurovision αυτοπροσδιορίζεται ως ένας αμιγώς καλλιτεχνικός διαγωνισμός στον οποίο δε χωράει η πολιτική. Παρακολουθώντας την όμως βλέπουμε πως το no politica στην πραγματικότητα σημαίνει πως ως πολιτικό ορίζεται ό,τι δε συμφωνεί με τις θέσεις της διοργάνωσης και τη φαντασίωση της προοδευτικής ευρώπης, και αποκλείεται. Διάφορα συμμετέχοντα ανά τα χρόνια έχουν κάνει κάποιου είδους πολιτική δήλωση σε σχέση με πολέμους με τους οποίους εμπλέκονται ευρωπαϊκές χώρες, πολιτικούς αρχηγούς, ευρωπαϊκές πολιτικές, την ομοφοβία ή την τρανσφοβία. Ειδικά λόγω των τελευταίων η eurovision έχει απήχηση σε μεγάλο μέρος της λοατκι+ κοινότητας. Ταυτόχρονα, ο τρόπος που δίνονται τα δωδεκάρια βασίζεται στις γεωπολιτικές σχέσεις συμμαχίας μεταξύ κρατών (βλέπε ελλάδα-κύπρο και πρώην σοβιετικό μπλοκ) και συχνά τιμωρούνται με μη βαθμολόγηση τα κράτη που συμμετέχουν σε πόλεμο (βλέπε ηνωμένο βασίλειο στις αρχές της δεκαετίας του 2000 για τον πόλεμο στο ιρακ), ενώ τόσο στις συμμετοχές όσο και στις επιλογές της κάθε διοργανώτριας χώρας, δε λείπει ποτέ το
“παραδοσιακό στοιχείο” που αναδεικνύει την πολυπολιτισμική και ανοιχτή στη διαφορά δύση. Στο πλαίσιο της φιλελεύθερης αντίληψης πως είναι δυνατόν κάτι να υπάρξει έξω από τη σφαίρα του πολιτικού, όλα τα παραπάνω καταναλώνονται με όρους θεαματικότητας, καθώς ερμηνεύονται μόνο στο αισθητικό κομμάτι ως ριζοσπαστικά, ενώ η αναπαραγωγή της εθνικής υπερηφάνειας παρουσιάζεται ως ουδέτερη και κανονικοποιείται.

Όπως είδαμε φέτος, οι πιο απερίφραστες τοποθετήσεις ενάντια στη
συμμετοχή του ισραήλ αντιμετωπίστηκαν με αποκλεισμό από το διαγωνισμό, ενώ οι αποδοκιμασίες από το κοινό υπέστησαν επεξεργασία στις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις. Είδαμε τις προσπάθειες της διοργάνωσης να αποσιωπηθούν οι εντάσεις, ενώ ταυτόχρονα γίνονταν πρωτοφανείς σε μέγεθος για τη σουηδία συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στην παλαιστίνη μέχρι και έξω από το στάδιο, οι οποίες οδήγησαν και σε συλλήψεις. Η no politica διαχείριση της eurovision των διαφωνιών και των πιθανών ταραχών αντιμετωπίστηκε με τον καθόλου μη-πολιτικό τρόπο της αύξησης της αστυνομικής επιτήρησης και της οργάνωσης της ασφάλειας γύρω από το λόγο περί τρομοκρατίας. Εκτός από τη φύλαξη του σταδίου του μάλμε, πολλά από τα τουριστικά σημεία που στήθηκαν στα πλαίσια της eurovision μεταφέρθηκαν σε “ασφαλέστερα” περίκλειστα και καλά ελεγχόμενα μέρη, ώστε να διαφυλαχτεί η μη πολιτική απόλαυση του μουσικού διαγωνισμού.

Το αποτέλεσμα του διαγωνισμού μπορεί να διαβαστεί ως μια προσπάθεια να περισωθεί η εικόνα της προοδευτικής ευρώπης, που πλέον αγκαλιάζει και τα non-binary άτομα. Γιορτάζοντας τη διαφορετικότητα “εντός των συνόρων”, ξεπλένονται οι αφανισμοί και οι δολοφονίες “εκτός τους”.

Η εμπειρία της φετινής eurovision μας βοηθάει να καταλάβουμε την ευρύτερη εμπειρία της πολεμικής προετοιμασίας που βιώνουμε. Από τη μία έχουμε την παραχώρηση του δικαιώματος του γάμου στα λοατκια+ το οποίο σερβιρίστηκε με τη γνωστή ρητορική περί προόδου και δημοκρατίας, και από την άλλη έχουμε την ενεργή συμμετοχή του ελληνικού κράτους στα μέτωπα πολέμου και την ισχυροποίηση των συνόρων. Οποιαδήποτε προσπάθεια να αντισταθούμε στον αφανισμό και τη γενοκτονία αντιμετωπίζεται με σκληρή καταστολή, ενώ καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με αντιισλαμισμό και αντιαραβισμό. Η ενότητα της ευρώπης και της δύσης ευρύτερα κατασκευάζεται πάνω στο μίσος για τους “άλλους”, τους υποανάπτυκτους και οπισθοδρομικούς. Τα κουήρ και φεμινιστικά κινήματα εργαλειοποιούνται στην προσπάθεια να δημιουργηθεί μια εικόνα ελευθερίας και προόδου στο εσωτερικό της ευρώπης, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα απλό θέαμα. Η καθημερινότητα όπως τη βιώνουμε περιλαμβάνει τη φτωχοποίηση μας, τις συχνές ομοτρανσφοβικές επιθέσεις από φασιστικές γκρούπες, την όλο και δυσκολότερη πρόσβαση σε ορμονοθεραπεία, τη διαρκή αστυνομική παρουσία, τη συνεχή υποτίμηση της εργασίας και την επισφάλεια, την ρατσιστική βία απέναντι σε μεταναστά από μπάτσους και εθνικόπληκτους, τον εξευγενισμό των γειτονιών μας, τη συρρίκνωση των δημόσιων χώρων και τις καθημερινές επιδρομές μπάτσων σε αυτούς, τις γυναικοκτονίες και τις οδηγίες για σωστές γυναικοκτονίες από μπάτσους. Η εικόνα του “ξένου εχθρού” που θα εισβάλει νομιμοποιεί τις αμέτρητες δολοφονίες στα σύνορα με αποκορύφωμα τα 650 άτομα που δολοφονήθηκαν από το ελληνικό κράτος στα ανοιχτά της Πύλου, 14 Ιούνη ένα χρόνο πριν. Ταυτόχρονα, επιτρέπει την περαιτέρω υποτίμηση και εκμετάλλευση όσων βρίσκονται και εργάζονται εδώ υπό τη μόνιμη απειλή της απέλασης ή της φυλάκισης. Στο όνομα του πολιτισμού και της νομιμότητας μπάτσοι δολοφονούν ανήλικα ρομά (Μιχαλόπουλος 2023, Φραγκούλης 2022, Σαμπάνης 2021), και εισβάλλουν στις γειτονιές τους χτυπώντας κόσμο και καταστρέφοντας σπίτια, όπως έγινε πρόσφατα στο νομισματοκοπείο. Στο όνομα της ιδιοκτησίας μπάτσοι και αφεντικά δολοφόνησαν το/τη ζακ/ζάκι στο κέντρο της αθήνας το σεπτέμβρη του 2018.

Είμαστε με όλα αυτά που βιώνουν την καθημερινή αδικία, υποτίμηση,
εκμετάλλευση και βία εντός και εκτός των επιβαλλόμενων συνόρων από τους κυρίαρχους. Δε μας ικανοποιεί κανένα θέαμα “ασφάλειας” και “ενότητας” . Ο δικός μας εχθρός βρίσκεται μέσα από τους φράχτες. Στεκόμαστε αλληλέγγυα σε όσα αγωνίζονται μέσα και έξω από κάθε μορφής κελιά για μια αξιοπρεπή και πραγματικά ελεύθερη ζωή. Παραμένουμε απείθαρχα και ανυπάκουα σε κάθε μορφής έλεγχο της ζωής μας και αρνούμαστε την “αγκαλιά” του ελληνικού έθνους.

Κανένα δεν είναι ελεύθερο, μέχρι να είμαστε όλα.

Το προοδευτικό κράτος προοδευτικά σκοτώνει.

Και για να το καταφέρει στηρίζεται στα θεμέλια της εθνικής συνοχής. Όταν πέρσι τον αύγουστο καίγονταν χιλιάδες στρέμματα άγριων βιότοπων στον Έβρο, ο ελληνικός εθνικισμός βρήκε τρόπο να απαντήσει στα ελλείματα των κρατικών υπηρεσιών πυρόσβεσης: φταίνε οι μετανάστες. Το αποτέλεσμα: δεκάδες μετανάστες κυνηγημένοι στη περιοχή του Έβρου και ένας μετανάστης εργάτης νεκρός από μαχαιριές στο περισσό. Λίγους μήνες νωρίτερα, 14/6/2023, ήταν οι κρατικοί υπάλληλοι του λιμενικού που ρημούλκησαν και βούλιαξαν το καράβι ανοικτά της Πύλου, δολοφονώντας τουλάχιστον 650 άτομα, για να προστατέψουν τα ελληνικά/ευρωπαϊκά σύνορα. Το ναυάγιο της Πύλου έρχεται ως η κορύφωση μίας χρόνιας στρατηγικής του ελληνικού κράτους που έχει αναλάβει την εργολαβία της προστασίας των ευρωπαικών συνόρων με το αζημίωτο φυσικά. Μία στρατηγική όπου το λιμενικό στοχευμένα αρνείται την βοήθεια στα μεταναστά ή ενίοτε τα επαναπροωθεί βίαια έξω από τα ελληνικά σύνορα και μετράει πάνω από 28.000 νεκρά άτομα τη τελευταία δεκαετία.

Οι επικοινωνιακές τακτικές που έχουν χρησιμοποιηθεί για τη δικαιολόγηση αυτής της μεθοδευμένης σφαγής είναι μέσω της εγκληματικοποίησης της μετανάστευσης. Στο παράδειγμα του ναυαγλιου της Πύλου αλλά και σε εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις, το κράτος μεταθέτει το δημόσιο λόγο από την ευθύνη του ελληνικού λιμενικού και την αντιμεταναστευτική του πολιτική, στους ίδιους τους μετανάστες, κατηγορώντας τους ως «διακινητές». Με διαλογή από το σωρό (μία τακτική που πολλές κοινωνικές ομάδες έχουν έρθει σε επαφή) και φαστ τρακ δικαστικές διαδικασίες με τεράστιες ποινές, το κράτος μπορεί να παρουσιάζεται ως εγγυητής της ασφάλειας, τόσο των ελλήνων πολιτών όσο και των… (επιζώντων) μεταναστών. Με την κατηγορία της διακίνησης οι αρχές επαναφέρουν την επιθετικότητα κατά των μεταναστών στο προσκήνιο, ως πρόφαση για την ούτως ή άλλως κατεύθυνση αυστηροποίησης των διαδικασιών ασύλου. Τα υπόλοιπα αφήνονται στον ελληνικό βούρκο, τους συνοριοφύλακες και τις αυτόκλητες, ημιεπίσημες πολιτοφυλακές. Όπως είδαμε και πέρυσι τον Αύγουστο, τα κυνήγια μεταναστών από αυτοοργανωμένες εθνικιστικές γκρούπες που ακολούθησαν τις φωτιές είναι τρανταχτό παράδειγμα της συμπληρωματικότητας λαϊκού και κρατικού εθνικισμού.

Ο λόγος περί δημόσιας τάξης και εθνικής ασφάλειας όμως λειτουργεί συπληρωματικά σε ένα σημείο πολύ δομικό για την αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους. Αποκρύβει το γεγονός ότι από τα κάτεργα της cosco, της teleperfomance μέχρι τα μικρομεσαία αφεντικά στη μητρόπολη και στην ελληνική ύπαιθρο υπάρχουν χιλιάδες χρήσεις, χιλιάδες τρόποι αξιοποίησης του ρατσισμού. Ο λόγος για τα κλειστά σύνορα, ενώ ταίζει την ελληνική κοινωνία με το αίσθημα ασφάλειας τελικώς ρίχνει τους μισθούς καθώς κλείνει το μάτι στα ελληνικά και πολυεθνικά αφεντικά. Με απλό κυνισμό δηλώνει ότι το ελληνικό κράτος είναι ένας μικρός καπιταλιστικός παράδεισος όπου η εξάντληση, οι υπερωρίες, οι εκβιασμοί, η υποτίμηση θα εξασφαλίζονται μέσω της απειλής του εγκλεισμού και της απέλασης. Αυτή η στρατηγική δεν είναι καινούρια, αφού έχει ήδη δοκιμαστεί πάνω στα αλβανά μεταναστά τη δεκαετία των zero, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εξελίσσεται. Αν παλιά “περιορίζονταν” στο να αναγκάζουν τα αλβανά εργατά σε πολλαπλάσιες ώρες δουλειάς για να έχουν το δικαίωμα να παραμείνουν στη χώρα, τώρα η διάσχιση των συνόρων της “πολιτισμένης ευρώπης” σημαίνει φυλάκιση σε camps- ζώνες καταναγκαστικής εργασίας, όπως καταγγέλουν μεταναστά από το camp του σχιστού και της ριτσώνας όπου εξαναγκάζονται σε άθλιες συνθήκες εργασίας στην GL express.

(δ)ιαθεματική

14/6/24

Έτος 2024, και ζούμε το πρώτο athens pride μετά την κατοχύρωση του γκέι γάμου στην ελλάδα.

Τελικά κερδίσαμε από την θεσμοθέτηση του γκέι γάμου; Μπορούμε επιτέλους ελεύθερα να κατρακυλήσουμε αγκαλιά σε ανθόσπαρτους λόφους με τη σύντροφό μας, να εμφανίσουμε τον Τάκη στο οικογενειακό τραπέζι με το σόι, να φασωθούμε μελαγχολικά στο διάλλειμα μεταξύ των μαθημάτων στη σχολή με εκείνο το πρώην που μας εκπούστρευσε, να περπατήσουμε περήφανα από την Αλεξανδρούπολη έως το Γκάζι; Μπορεί να υπερβάλαμε και λίγο. Μπορεί και όχι. Ούτως ή άλλως δεν πάνε όλα στο Γκάζι με τα πόδια. Ούτε πάνε όλα στο Γκάζι.

Για εμάς, το θέμα δεν είναι αν κερδίσαμε και τι κερδίσαμε αλλά το ίδιο το γεγονός ότι καλούμαστε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα. Δεν θέλουμε να μείνουμε στα δράματα περί «ναι/όχι» που κυρίευσαν τον δημόσιο λόγο από την στιγμή της ανακοίνωσης του νέου νόμου.

Δεν θέλουμε να πατρονάρουμε τα κουήρια προηγούμενων γενιών που η ερωτική τους έκφραση υπήρξε κυριολεκτικά στόχος κρατικής δίωξης, ούτε να αμφισβητήσουμε ότι, σε σχέση με αυτό το νωπό παρελθόν, η σημερινή ορατότητα και θεσμοθέτηση συνιστά μία τομή, σε ένα πολύ πραγματικό, υλικό επίπεδο. Ξέρουμε, η καθημερινότητα μπορεί να γίνει πολύ τρομακτική και η αναζήτηση της θαλπωρής, της τρυφερότητας, του “ανήκειν”, του να αισθανόμαστε καλά με αυτό που είμαστε χωρίς το άγχος μιας επίθεσης είναι μια καθόλα κατανοητή ανάγκη. Προσπαθούμε, λοιπόν, να κινηθούμε πέρα από ένα άνωθεν επιβαλλόμενο ψευδοδίλημμα «ναι ή όχι» στο γάμο και αναρωτιόμαστε: τι θυσιάστηκε προκειμένου η ομοφυλοφιλία να γίνει νόμιμη, θεσμικά αναγνωρισμένη, μέχρι και κουλ; Η έξοδος από τη ντουλάπα μήπως σηματοδοτεί και το φτήνεμα όλης της δίκαιης οργής μας, όλης της απωθημένης μας καύλας; Μοιάζει χθες όταν οι γκέι κοινότητες έθαβαν τους νεκρούς τους από την επιδημία του HIV, και σήμερα τα σύμβολα της ομοφυλοφιλίας πωλούνται στα tiger. Η ουσία της καπιταλιστικής αφομοίωσης είναι η αστραπιαία μετατροπή του μέχρι πρότινος περιθωριακού σε εμπόρευμα. Και φυσικά, ο χώρος του περιθωρίου ποτέ δεν μένει κενός –αναμένεται να κατοικηθεί από νέα αφύσικα, ασύμμετρα, φρικιαστικά σώματα.

Θέλοντας να ξεφύγουμε από το κυρίαρχο ψευδοδίλημμα, προσπαθούμε εδώ να αρθρώσουμε αυτό που εμείς θέλουμε γύρω από όλη αυτή την ιστορία:

1. Για να μην ξεχνάμε τα βασικά

Η ανάγκη για ένα πλαίσιο που να αναγνωρίζει τα ομόφυλα ζευγάρια και τις οικογένειές τους προκύπτει εξ αρχής από τον αποκλεισμό τους, όπως κάθε δικαίωμα και κάθε διεκδίκηση ισότητας καθρεφτίζει την πρωταρχική βία του νόμου: τον διαχωρισμό μεταξύ του νόμιμου και του παράνομου από την κρατική εξουσία, της ζωής που αξίζει να βιωθεί και αυτής που ενεργητικά αφήνεται στην φθορά ή και στον θάνατο.

Μέσα από τον γάμο το κράτος ορίζει τι σημαίνει «συγγένεια» σε ένα αυστηρό πλαίσιο με αναγκαία στοιχεία το «αίμα» (την βιολογική καταγωγή και την προγονικότητα) και το (αναπαραγωγικό) ζευγάρι. Αν υπάρχει ένα πλήθος κοντινών σχέσεων και πρακτικών που πραγματεύονται την αναπαραγωγή της ζωής και την φροντίδα, από συγκατοικήσεις και πολυσυντροφικές σχέσεις, ως σχέσεις με άλλα είδη, παρέες και φιλίες, τότε το κράτος τις περιορίζει θέτοντας τον γάμο ως το προνομιακό πεδίο όπου η κοινωνική αναπαραγωγή και η φροντίδα πλαισιώνονται νομικά, αλλά και απαιτούνται, πειθαρχημένα, για την αναπαραγωγή των υπάρχουσων κοινωνικών σχέσεων.

Η οικογένεια ως δομικό συστατικό της πατριαρχίας, επισφραγίζει το διαχωρισμό δημόσιας-ιδιωτικής σφαίρας. Η σεξιστική βία, οι κακοποιήσεις, οι φωνές από το διπλανό σπίτι προσλαμβάνονται ως μια ιδιωτική υπόθεση του ζεύγους και της οικογένειας και όχι ως μια πατριαρχική πραγματικότητα. Ο γάμος και η οικογένεια, διαλεγμένα ως πεδία νομικού προνομίου, πλάθουν και περιχαρακώνουν τις κοινωνικές σχέσεις. Μας μαθαίνουν πώς να επιτελούμε το φύλο μας, πώς να ερωτευόμαστε, πώς να πηδιόμαστε, πώς να σχετιζόμαστε με τρόπους που ταιριάζουν σε έναν παραγωγικό, πειθαρχημένο και εθνικά συνεκτικό πληθυσμό.

Το κουήρ για εμάς είναι μία πρακτική διάρρηξη αυτής ακριβώς της συνεκτικότητας. Είναι η κατάφαση σε ένα άνοιγμα προς εξερεύνηση των αμέτρητων μορφών που μπορεί να πάρει η συγγένεια, η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, η συνύπαρξη.

2. Οι πόλεμοι στην Δύση ξεπλένονται με ροζ

Κατανοούμε κάθε κίνηση θεσμικής αναγνώρισης ως μηχανισμό που ανασυγκροτεί τη λογική του «συνόρου» στο πεδίο της καθημερινής ζωής. Το σύνορο έτσι, πέρα από την υλική του βάση, μπορεί να ιδωθεί ως ένα μετακινούμενο σύστημα πειθάρχησης και επιτήρησης αυτού που τίθεται κάθε φορά στη σκιά της εθνικής κανονικότητας, απειλούμενο από αυτήν ή απειλητικό προς αυτήν. Από τα εθνικά σύνορα που σκορπούν το θάνατο σε ό,τι δεν εντάσσεται στην εθνική περηφάνια και οικονομική εκμετάλλευση, στην χάραξη από έναν εθνικόφρονα μαρκαδόρο της διάκρισης μεταξύ του «εσωτερικού από τον εξωτερικό εχθρό». Από την περιχαράκωση του δημόσιου από τον ιδιωτικό χώρο, με τον περίκλειστο «χώρο» του ζεύγους και της οικογένειας ως τον κατεξοχήν χώρο υποτίμησης, κακοποίησης, ξυλοδαρμών, βιασμών, γυναικοκτονιών. Από τα σύνορα που επιβάλλει η κυρίαρχη ετεροκανονικότητα στα σώματά μας, ενώ αυτά αγωνίζονται να εκφραστούν, να διεκδικήσουν, να ανασάνουν, στα σύνορα που χαράσσονται στα σώματα των πόλεων με νέες περιφράξεις και επεκτεινόμενο εξευγενισμό (gentrification). Για όλα αυτά με τα οποία έρχονται αντιμέτωπα τα φτωχά, τα έγκλειστα, τα τρανς, τα μεταναστά, όσα δεν χωρούν ή δεν θέλουν ή αποτυγχάνουν να χωρέσουν στο εθνικό αφήγημα που προβάλλεται ως συμπεριληπτικό, προοδευτικό ή ειρηνικό.

Ο νόμος περί ισότητας στον γάμο δημοσιεύεται σε μια εποχή πολεμικών συρράξεων γεωγραφικά και γεωπολιτικά κοντά «στο σπίτι». Ο πόλεμος ρωσίας-ουκρανίας συνεχίζει να σκορπά το θάνατο με αμέτρητους νεκρούς και τραυματίες, με τους δύο στρατούς να ανταλλάσσουν συνεχώς στρέμματα αιματοβαμμένης γης και βιομηχανικού τσιμέντου. Το ισραηλινό κράτος συνεχίζει να δολοφονεί, να εκτοπίζει και να εξαθλιώνει τους παλαιστινιακούς πληθυσμούς και κοινότητες. Ενθαρρυνόμαστε να δούμε αυτή την αντιπαραβολή υπό ένα γνώριμο ρατσιστικό πρίσμα: Από τη μία, η «δύση» ως μια χωρίς συγκρούσεις ολότητα, με πυξίδα τον ανθρωπισμό και μόνο καλές προθέσεις (ακόμα και όταν διεξάγει πόλεμο). Και από την άλλη, η, ανεπίδεκτη, στα διδάγματα πολιτισμού της πρώτης, «ανατολή» με τον οπισθοδρομισμό της, υπανάπτυκτη, απολίτιστη, ξένη. Έτσι το ελληνικό κράτος, όπως και κάθε δυτικό, από τη μία κόπτεται να ψηφήσει το νόμο για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών κι από την άλλη κάνει μαθήματα «δυτικού εκπολιτισμού» στέλνοντας φρεγάτες στα παράλια της υεμένης. Από τη μία βοηθά και χορηγεί τη διοργάνωση των prides στο εσωτερικό του διαφημίζοντας την ανεκτικότητα και την συμπερίληψή του στο διαφορετικό, από την άλλη περνάει από κόσκινο τη ΛΟΑΤΚΙplus ταυτότητα κουήρ μεταναστών που αιτούνται άσυλο, με fast-track συνεντεύξεις, σιγοντάρει τα κυνήγια μεταναστών από εθνικιστικές γκρούπες, στοχοποιεί μετανάστες για φωτιές που καίνε χιλιάδες στρέμματα δάσους, δολοφονεί εκατοντάδες μετανάστες στα σύνορα του έβρου και του αιγαίου/ιονίου και συγκαλύπτει την ρατσιστική και πατριαρχική δόμηση της έννομής του τάξης.

Όλες αυτές οι κινήσεις δεν είναι αντιφατικές αλλά συμπληρωματικές. Δεν συγκινούμαστε από τους νόμους που δήθεν θα φέρουν την ισότητα, από τις χορηγίες εταιριών του pride που επιδιώκουν να προβληθούν και να ξεπλυθούν πουλώντας ειρήνη, αλληλεγγύη και ίση μεταχείριση στην εργασία. Μας εξοργίζουν οι εικόνες ισραηλινών στρατιωτών στα πεδία σφαγής που σηκώνουν rainbow σημαίες, νομιμοποιώντας την γενοκτονία των παλαιστινίων “in the name of love”.

Κλείνουμε πονηρά το μάτι σε όσα είναι καχύποπτα με την ευγενική ρητορική του δημοκρατικού κόσμου. Στεκόμαστε αλληλέγγυα στους εκατοντάδες χιλιάδες ανυπότακτους των επιστρατεύσεων της ουκρανίας και ρωσίας που αρνούνται να γίνουν αναλώσιμοι στα πολεμικά παιχνίδια των κυριάρχων. Στους αρνητές στράτευσης και κάθε αντιστεκόμενο εντός του ισραήλ και της παλαιστίνης. Στεκόμαστε αλληλέγγυα στα μεταναστά που δέχονται τη βία των συνόρων, των κρατών, των εθνικισμών, της πατριαρχίας. Μια αλληλεγγύη που μας κάνει συνεχώς να επαναλαμβάνουμε: κανένα δεν είναι πραγματικά ελεύθερο, αν δεν είμαστε όλα μας.

3. Ζώντας για να δουλεύουμε, πεθαίνουμε δουλεύοντας ή αλλιώς justgetreadyforwork, work, work, work, work, work

Οι διεκδικήσεις των κινημάτων των προηγούμενων δεκαετιών έχουν οδηγήσει στην αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας στα δυτικά κράτη. Επειδή όμως, στα ίδια κράτη, όπου η μόνη οργάνωση της ζωής που μπορεί να νοηθεί ως δυνατή είναι αυτή του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς, το κουήρνες ταυτόχρονα κεφαλαιοποιήθηκε. Δημιουργούνται έτσι νέες υποκειμενικότητες, στο πρότυπο της ετεροκανονικότητας, και νέες κατηγορίες καταναλωτών, που φέρουν μεγαλύτερη ποικιλία χαρακτηριστικών φύλου και σεξουαλικότητας, παραμένοντας όμως εντός μίας λογικής κατανάλωσης και ατομικής ανέλιξης που αορατοποιεί τον ταξικό ανταγωνισμό.

Σύμφωνα με το νόμο για την ίση μεταχείριση στην εργασία στο μοντέλο αντίστοιχων παρεμβάσεων ενσωμάτωσης άλλων κρατών της ε.ε., απαγορεύονται οι διακρίσεις, μεταξύ άλλων, για λόγους σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου. Όλα όσα εργαζόμαστε σε αυτό το περιβάλλον γνωρίζουμε πως στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο να αποδείξει κάποιο εργαζόμενο ότι υφίσταται διάκριση, ειδικά σε μια καθημερινότητα διαρκούς επισφάλειας, εντατικοποίησης, ξεχειλωμένων ωραρίων, εργοδοτικής τρομοκρατίας, και, στην περίπτωση των ατόμων που δεν προέρχονται από ευρωπαϊκές χώρες και η παραμονή τους εδώ εξαρτάται από άδειες ειδικού σκοπού, της απειλής της απέλασης. Οι τελευταίες νομοθετικές ρυθμίσεις -ν.5053-2023- έρχονται να επικυρώσουν εκ νέου αυτές τις συνθήκες. Η απόλυση νοείται ως προσωπική αποτυχία, ενώ η απόλυτη ευθυγράμμιση με τα συμφέροντα των αφεντικών είναι η συνταγή επιτυχίας για την ανέλιξη στην εταιρική ιεραρχία.

4. Άθενς Πράηντ AE: Διαφημίσεις, Πλύσεις, Τουριστικές περιηγήσεις, Επενδύσεις

Ο μόνος τρόπος αποφόρτισης από την καθημερινή αυτή πίεση είναι να βρεθούμε στην αγκαλιά μιας άλλης εταιρείας, τώρα ως καταναλωτά. Τα τελευταία χρόνια, και ειδικά κάθε Ιούνιο, οι μεγάλες πολυεθνικές μάς προσκαλούν να τους αφήσουμε όσα λεφτά μας περισσεύουν από το νοίκι και το ρεύμα που διαρκώς αυξάνονται, μιας και τα προϊόντα τους πλέον απευθύνονται και σε μας, όπως δείχνουν οι μεγάλες rainbow σημαίες στις βιτρίνες τους. Παράλληλα, συμμετέχουν κάθε χρόνο στο Athens Pride, διακηρύσσοντας την ανοιχτότητά τους και ξεπλένοντας όλες τις νόμιμες και παράνομες εργασιακές αυθαιρεσίες και πολλές φορές και τη συμμετοχή τους στην πολεμική διαδικασία. Με δυο λόγια, pinkwashing και rainbowcapitalism.

Χαρακτηριστικά, η Google, χρυσός χορηγός του φετινού πράηντ και κύρια υπεύθυνη για τον μετασχηματισμό του ίντερνετ σε μέσο συλλογής εμπορεύσιμων δεδομένων, έχει υπογράψει, μαζί με την Amazon, συμφωνία ύψους 1,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων με το υπουργείο άμυνας και τον στρατό του ισραήλ. Το ίδρυμα ωνάση από την άλλη, επίσης χρυσός χορηγός, έχει αναλάβει την κεφαλαιοποίηση της κουήρ αντικουλτούρας, πουλώντας εναλλακτικότητα στα μεγάλα “κέντρα πολιτισμού” και καταλαμβάνοντας τον διαρκώς συρρικνωμένο δημόσιο χώρο. Ανάμεσα στους υπόλοιπους χορηγούς του φετινού Athens Pride είναι η Teleperformance, τα Lidl και η E-Food, που τα τελευταία χρόνια έχουν διαπρέψει στις απολύσεις, στα χρωστούμενα δεδουλευμένα, στην καθημερινή υποτίμηση και πειθάρχηση και στις διακρίσεις εργατών με βάση την ηλικία, το φύλο, τη φυλή και τη σεξουαλικότητα τους. Τα συμπεριληπτικά αφεντικά, συμπεριληπτικά μας ξεζουμίζουν.

Το Athens Pride δεν θα μπορούσε να λείπει κι από την τουριστική βιομηχανία ή αλλιώς το “εθνικό προϊόν”, καλώντας κυρίως πλούσιους δυτικούς να καταναλώσουν LGBT friendliness σε ξενοδοχεία, μπαρ, καφέ, σάουνες, εστιατόρια στην 365 μέρες το χρόνο ανοιχτή στον τουρισμό Αθήνα και τα νησιά-γκέυ πρωτεύουσες (μύκονος, ερεσσός).

5. Το ένα κορίτσι φιλάει το άλλο και τα δυο κλωτσούν φασίστες

Από τον τρόπο με τον οποίο άνοιξε ο διάλογος γύρω από τα λοατκι δικαιώματα και τον γάμο έγινε ένας πολιτικός επαναπροσδιορισμός, και μία αναζωπύρωση των –ήδη ασταμάτητων και καθημερινών– ομοτρανσφοβικών επιθέσεων. Από τον έλληνα νοικοκυραίο που απειλείται από οποιαδήποτε έκφραση δεν επιβεβαιώνει τη “φυσική” αντρική κυριαρχία, μέχρι τις φασιστικές γκρούπες που οργανώνονται στο δρόμο επιτιθέμενες σε μετανάστες και κουήρια και γεμίζοντας τους τοίχους της πόλης με σβάστιγκες, διακινείται μια συνωμοσιολογική ανάγνωση της πραγματικότητας όπου οι γκέι και η ξενόφερτη “νέα τάξη πραγμάτων” υποκαθιστούν το κράτος και τον καπιταλισμό ως οι πραγματικοί “εχθροί του λαού”. Σύμφωνα με το αφήγημα αυτό, οι γκέηδες κυβερνούν τον κόσμο και απειλούν το ελληνικό έθνος με αφανισμό μέσα από την αποδυνάμωση της οικογένειας και των έμφυλων ρόλων (we wish). Η εικόνα μιας ισχυρής ελίτ που κινεί τα νήματα δεν είναι πρωτότυπη για τον κόσμο αυτό, καθώς προϋπάρχει και σε μία γνωστή αντισημιτική εκδοχή.

6. Τι σημαίνει, τελικά, «κουηρ υπερηφάνεια»;

Ως κουήρια, ζούμε σε μία εποχή ιδιαίτερης αντίφασης: Από την μία παρατηρούμε ένα συντηρητικό ξέσπασμα που μας θέτει ως την μεγάλη απειλή καταστροφής της κοινωνικής τάξης και των θεσμών της, ενώ, από την άλλη, οι πολιτικές της αφομοίωσης μας φέρνουν σε μία απόγνωση – νιώθουμε ότι αδυνατούμε να αποτελέσουμε την μεγάλη καταστροφή της κοινωνικής τάξης και των θεσμών της.

Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση, που για την προστασία των συνόρων της δολοφονεί μεταναστά, είναι σπόνσορας του Athens Pride και του EuroPride που φέτος θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη, αναρωτιόμαστε: μήπως μέσα στις διαδικασίες αφομοίωσης που μετέτρεψαν την εξέγερση του Stonewall σε μία παρέλαση οργανωμένη από δημοτικές αρχές και εταιρίες, έχει αλλάξει και η ίδια η έννοια της «υπερηφάνειας»; Από την στιγμή που τα «LGBTQ δικαιώματα», όπως και τα «γυναικεία δικαιώματα» χρησιμοποιούνται τόσο πολύ για να ξεπλύνουν τις πολεμικές πολιτικές του δυτικού μπλοκ, μήπως καταλήγει και το AthensPride να βρομάει λίγο whitepride; Θα τολμήσουμε να πούμε πως ναι.

Athens Pride, EuroPride, White Pride, LGBTQ Pride. Η υπερηφάνεια δεν είναι ένα ιδιαίτερα άξιο συναίσθημα από μόνη της. Το υπερήφανο «εγώ» είναι μια θέση που συνήθως στέκεται απέναντι σε κάποιον «Άλλο». Πώς διαφέρει λοιπόν η κουήρ υπερηφάνεια; Όπως γράφει η Sarah Ahmed, «η στιγμή της κουήρ υπερηφάνειας είναι η άρνηση να νιώσεις ντροπή όταν αντικρίζεις εκείνον που ντρέπεται για εσένα».

Η υπερηφάνειά μας δεν αποβλέπει στην εδραίωση κάποιων ταυτοτήτων ως κανονικών. Δεν είναι ο δρόμος για την εξασφάλιση καπιταλιστικών ευκαιριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η υπερηφάνειά μας είναι, πολύ απλά, αλλά και πολύ δυνατά, μία παρέμβαση στην περιθωριοποίηση και στη βία που δεχόμαστε. Στην αποστροφή, την αηδία, την θλίψη ή την ντροπή που απαιτείται να νιώσουν οι άλλοι για εμάς αλλά και εμείς για τα εαυτά μας. Αν, παραφράζοντας το σύνθημα, είμαστε υπερήφανα γκέι, τρανς, λεσβίες και ιέρειες του αίσχους, είναι επειδή είμαστε η ντροπή αυτού του έθνους. Ξέρουμε ότι οι εθνικισμοί πάντα πλάθουν ντροπιαστικούς Άλλους. Θα είμαστε πάντα και περήφανα προδότρες τους.

ανώμαλα, φρικιά, φτωχά, αόρατα, μεταναστά, άρρωστα:
Είμαστε (με) αυτά που δεν χωράνε στην κυρίαρχη εθνική κανονικότητα.

ενάντια στην καταπίεση, την εκμετάλλευση, τον εκτοπισμό και τον θάνατο,
αντιστεκόμαστε, αγωνιζόμαστε καθημερινά, φροντίζουμε και χτίζουμε σχέσεις αλληλεγγύης.

Για την καταστροφή κάθε εξουσίας, διπόλου και διαχωρισμού,
κάνουμε ορατό το ακατανόητο
απειθαρχούμε στις συμμορφώσεις της κανονικότητας
ενάντια στα έθνη-κράτη, τον πόλεμο και την ειρήνη τους
ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία

Ενάντια στα σύνορα ενάντια στους νόμους
γκέι τρανς λεσβίες βγαίνουμε στους δρόμους!

Queers against nations, armies and wars
Solidarity to all deserters of the world

Καθετί κουηρ και μη κανονικό
μέσα από εξέγερση θα γίνει ορατό

Είμαστε αδερφές, δεν κάνουμε σκοπιές
Είμαστε και τρανς, δεν μπαίνουμε σε τανκς

Καλούμε σε αναρχoκούηρ πορεία αντι-εθνικής υπερηφάνειας!
παρασκευή 28 ιούνη, 19:00, πλατεία βικτώριας

κουήρ αναρχικά ενάντια στα σύνορα
και την πολεμική πραγματικότητα

Το βράδυ της Δευτέρας 13/5, ανακοινώθηκε κατάληψη των κτηρίων της Νομικής και του Οικονομικού-Πολιτικού στην Αθήνα, καλώντας για την μετατροπή της σχολής σε κέντρο αγώνα στα πλαίσια του διεθνούς αντιπολεμικού κινήματος και ενάντια στην εξόντωση του πληθυσμού της Γάζας που διεκπεραιώνει το κράτος του ισραήλ, με την στήριξη των δυτικών συμμάχων του, συμπεριλαμβανόμενης και της ελλάδας.

Το κείμενο της κατάληψης αναγνώριζε το πανεπιστήμιο ως ένα πεδίο κομβικής σημασίας στους πολέμους που διεξάγονται, δίνοντας ως παράδειγμα τις εταιρίες Intracom Defence και Israel Aerospace Industries που συνεργάζονται με το ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ, και ερευνητικά προγράμματα όπως το ANDROMEDA2020 που εκπονήθηκε στο ΕΜΠ με εμπλεκόμενο μέλος το υπουργείο δημόσιας ασφάλειας του ισραήλ, με στόχο την ανάπτυξη εργαλείων επιτήρησης θαλάσσιων και χερσαίων συνόρων.

Την Τρίτη το πρωί, ματ, οπκε, δέλτα και ασφάλεια περικύκλωσαν την σχολή. Κόσμος συγκεντρώθηκε στη Σόλωνος ενώ οι μπάτσοι μπήκαν μέσα στο προαύλιο και στα κτήρια, και προσήγαγαν 28 άτομα. Αργότερα μάθαμε ότι οι προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις με εντολή του πρύτανη του ΕΚΠΑ Γεράσιμου Σιάσου. Τα συλληφθέντα πέρασαν αυτόφωρο την Τετάρτη 15/5. Εννιά από αυτά είχαν χαρτιά από διαφορετικές χώρες της ευρώπης και μεταφέρθηκαν πρώτα στην Πέτρου Ράλλη και μετά στην Αμυγδαλέζα. Και για τα εννιά δρομολογείται διοικητική απέλαση ως άτομα «επικίνδυνα για την δημόσια τάξη».

>>

Κατά την εκκένωση έγινε εισβολή της αστυνομίας και στο αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο νομικής, όπου σπάστηκαν κάποιες πόρτες και κλάπηκαν κράνη, στυλιάρια με σημαίες, αντιασφυξιογόνες μάσκες, πυροσβεστήρες και μπογιές. Ανάμεσα σε άλλα στα καθεστωτικά μίντια κυκλοφόρησε και η συνήθης εικόνα, αποικιοκρατικής αισθητικής, με παραταγμένα τα «τρόπαια» του κυνηγιού.

Το ότι τα μοντάζ με την δραματική μουσική προσπάθησαν να παράξουν μια απειλητική εικόνα μέσω τέτοιων «ευρημάτων» διακόσμησης και αυτοπροστασίας μας φαίνεται τραγικό, αν και τόσο συνηθισμένο. Πάει πακέτο με το να βρίσκουν ασήμαντο το γεγονός ότι πάνοπλοι άνδρες διαφόρων κρατικών μονάδων είχαν αποκλείσει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και εκκένωσαν τα κτήρια μέσω της πραγματικής απειλής της νόμιμης βίας. Και αυτό συνηθισμένο βέβαια. Μπουρδουκλώθηκαν λίγο στα λόγια τους όταν έπρεπε να παραδεχθούν ότι κατά την εκκένωση κανείς δεν χρησιμοποίησε αυτόν τον «εξοπλισμό», αλλά υποσχέθηκαν περαιτέρω έρευνες.

>>

Το κράτος και τα μίντια προσπαθούν να μας χωρέσουν σε ένα προ-παρασκευασμένο προφίλ. Το προφίλ του «επαναστάτη-τουρίστα», του «εξω-πανεπιστημιακού», του «αναρχικού-αντιεξουσιαστή», αυτού που φαντάζονται και κατασκευάζουν ως το εγκληματικό στοιχείο που ξεχωρίζει από τον φιλειρηνικό πληθυσμό και διαταράσσει την έννομη τάξη. Μόνο που είμαστε ο πληθυσμός. Κι ας προσπαθούν απεγνωσμένα να μας (ανα)παράξουν ως ένα εξω-κοινωνικό σώμα αποκρύβοντας όλα αυτά που και εμείς, δυστυχώς είμαστε: φοιτητά, εργαζόμενα, κάτοικα και πολλά ακόμα – χίλια πρόσωπα από τα οποία προσπαθούν να μας αποκόψουν. Παρά τους χίλιους τρόπους που ως «πληθυσμός» αποτελούμε αντικείμενο προς κυβέρνηση, είμαστε ένα πλήθος δυνάμεων, ροπών, επιθυμιών που προσπαθούν να ανακατασκευάσουν αυτόν τον κόσμο. Και αυτές οι δυνάμεις καμιά φορά συναντιούνται.

Δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο υποκείμενο που έκανε την κατάληψη στην νομική. Ήταν άτομα πολλαπλών ταυτοτήτων που όπως όλα μας ζουν, υποβάλλονται και προσπαθούν να δραπετεύσουν από τον εθνικιστικό, πατριαρχικό, αιμματοβαμμένο καπιταλισμό. Φοιτητά διαφόρων σχολών, εργαζόμενα και άνεργα διαφόρων ειδικοτήτων, ντόπια και ξένα, άτομα διαφορετικά μεταξύ τους ήρθαν μαζί σε μια συλλογική πράξη μέσα από την επίγνωση του τί συμβαίνει αυτή την στιγμή στο ισραήλ/την παλαιστίνη, και ποιά είναι η συμμετοχή του ελληνικού πανεπιστημίου σε αυτό.

Όπως γράφει το κείμενο της ανακοίνωσης της κατάληψης,

Αυτήν την στιγμή στη Γάζα συντελείται ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ. Ο τραγικός απολογισμός των 7 μηνών πολέμου μέχρι στιγμής είναι περίπου 79.000 τραυματισμένοι, περισσότεροι από 35.000 νεκροί Παλαιστίνιοι/ες/α, μεταξύ των οποίων 14.500 νεκρά παιδιά. Για εμάς η σιωπή είναι συνενοχή, γι’ αυτό δεν πρόκειται να συνεχίσουμε τις ζωές μας σύμφωνα με τις επιβαλλόμενες επιταγές της κανονικότητας, του καριερισμού, της ανταγωνιστικότητας. Δεν σταματήσαμε ούτε θα σταματήσουμε να μιλάμε και να φωνάζουμε για την Παλαιστίνη στις σχολές μας, στις καταλήψεις και στους δρόμους. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα κράτος να καταστείλει τη διεθνιστική αλληλεγγύη. Είμαστε με την Παλαιστίνη για όλους τους λόγους του κόσμου, μέχρι να σταματήσει η γενοκτονία, μέχρι ο παλαιστινιακός λαός να είναι πραγματικά ελεύθερος!
[…]
– Άμεση απεμπλοκή του στρατού, μυστικών υπηρεσιών, αστυνομίας από τα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών και την έρευνα
– Καμία διοικητική, διπλωματική, ερευνητική ή άλλη σχέση ελληνικών πανεπιστημίων με τα πανεπιστήμια του Ισραήλ
– Οι πρυτανικές αρχές του ΕΚΠΑ και των υπόλοιπων πανεπιστημίων να πάρουν άμεσα θέση στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ
– Επιστροφή της φρεγάτας “Ύδρα”
– Καμία εμπλοκή της Ελλάδας στα σχέδια ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΙΣΡΑΗΛ-ΕΕ
– Να αποχωρήσουν τα ισραηλινά στρατεύματα από την λωρίδα της Γάζας
– Να σταματήσει η αντιμεταναστευτική πολιτική ελληνικού κράτους και ΕΕ

>>

Από την Τρίτη που εκκενώθηκε η κατάληψη, μέχρι και την Παρασκευή, τα ρολά της ΝΟΠΕ παρέμειναν κλειστά. Το κράτος, οι πρυτανικές αρχές και η αστυνομία φαίνεται να έχουν αναπτύξει τη συνήθεια, ειδικά από την περίοδο της πανδημίας και μετά, να ανοιγο-κλείνουν τις σχολές κατά βούληση. Αγνοούν πλήρως τις ίδιες τις αρχές του δικού τους δημοκρατικού κράτους -τις διαδικασίες που υποτίθεται το κάνουν δημοκρατικό- κάνοντας όλο και πιο εμφανές ότι η καταστολή και ο πόλεμος αποτελούν το βασικό άξονα ρύθμισης της κοινωνικής ζωής.

Η ερώτηση, όπως και σε όλα τα προηγούμενα λοκ-άουτ, παραμένει όμως: Που είναι τα φοιτητά που με τη πρώτη ευκαιρία αγανακτούσαν για την υποβάθμιση των πτυχίων τους που για αυτά προέκυπτε μέσα από την ανταγωνιστική οικειοποίηση των σχολών, με καταλήψεις, αντιμαθήματα, εκδηλώσεις και άλλα; Αφού η νομική έμεινε κλειστή για 4 μέρες με απόφαση της αστυνομίας, ακόμα και μετά την ίδια την αστυνομική επιχείρηση, προκύπτει και ένα άλλο εύλογο ερώτημα: Γιατί η αστυνομία έκανε επέμβαση στην νομική, αφού ο σκοπός της επέμβασης δεν ήταν το «άνοιγμα», η «απελευθέρωση» του κτηρίου και η παράδοσή του πίσω στην εύρυθμη λειτουργία της ΝΟΠΕ;

Το κράτος και τα μήντια, έστησαν άλλη μια παράσταση πάνω στις πλάτες των καταληψιών. Σκοπός της ήταν να δώσει ένα μήνυμα προς κάθε αγωνιζόμενο υποκείμενο. Ο στόχος της επέμβασης απείχε μακριά από το να επιστρέψουμε στην ομαλότητα, γιατί τελευταία η ίδια η ομαλότητα είναι πρόβλημα για τα αστυνομικά-κρατικά επιτελεία. Όσο για τα «αγανακτισμένα» φοιτητά, γίνεται ξεκάθαρο ότι αγανακτούν μόνο όταν οι σχολές κλείνουν από τους αγώνες μας. Δεν μας κάνει εντύπωση. Αν παλιότερα ίσως υπήρχε το ενδεχόμενο η καταστολή να αποτελέσει επιλογή που εμπεριέχει πολιτικό κόστος, σήμερα η καταστολή αποτελεί περιεχόμενο, πολιτική θέση και εμπόρευμα προς κατανάλωση. Μια εικόνα βίας, μια πληροφορία εκκένωσης, μια νέα δικογραφία είναι αυτά που αυτή τη στιγμή το κράτος αναζητάει από τους αγώνες και όχι μια αναγκαία «παράπλευρη» απώλεια. Δεν φαίνεται να υπάρχει ανάγκη για τους παρασυνδικαλιστικούς μηχανισμούς καταστολής που είχαν αναπτυχθεί τις προηγούμενες δεκαετίες, όπως είναι οι κομματικές παρατάξεις, οι «αγανακτισμένοι πολίτες», τα «ανεξάρτητα φοιτητά» και κάθε λογής ρουφιάνος. Τελευταία δεν αναμένεται έγκριση ούτε από τα συμβούλια των καθηγητών για την οποιαδήποτε επέμβαση. Σε αυτό το πλαίσιο, το μήνυμα είναι σαφές: δημοκρατία είναι το μακρύ χέρι της αστυνομίας. Χωρίς προσχήματα, χωρίς υπεκφυγές. Απλή, ωμή, καταστολή. Η κοινή γνώμη θα ακολουθήσει. Και αν δεν ακολουθήσει, τόσο το χειρότερο για την κοινή γνώμη.

Το μέλλον φαίνεται ζοφερότερο από το ήδη ασφυκτικό παρόν. Οι απελάσεις των εννιά ευρωπαίων διαδηλωτών, αποτελούν μία αναβάθμιση ικανή να ανταγωνιστεί, ακόμα και να υπερκεράσει τις διώξεις των αγωνιζόμενων φοιτητών στο Columbia και σε κάθε σχολή σε όλο το κόσμο. Όσο για τα μήντια, αυτά μπορούν να διατηρούν το «αντικειμενικό» τους προσωπείο μόνο όταν αναπαράγουν τις ειδήσεις από το εξωτερικό. Τα ρεπορτάζ για τη φοιτητική ιντιφάντα, την ακραία καταστολή των φοιτητών στο εξωτερικό, έγιναν, εν μία νυκτί, ρεπορτάζ συκοφάντησης της ίδιας δραστηριότητας και του κόσμου που πλαισιώνει τον ίδιο αγώνα στο εσωτερικό. Πραγματικά απορούμε: από πότε έγινε λογικό μία κατάληψη, μία διαμαρτυρία, η παρουσία σε μία συγκέντρωση, η ανάπτυξη ανταγωνιστικού λόγου να μπορεί να σταθεί ως λόγος για ΑΠΕΛΑΣΗ;

Αυτό το καθεστώς έχει ωριμάσει σε βαθμό που η σαπίλα του είναι το μόνο που μπορεί να επιδείξει. Αν η απέλαση, τα λοκ-αουτ και οι πολιορκίες, οι συλλήψεις και οι προφυλακίσεις είναι αυτά που περιμένουν όποιο άτομο αντιδράει, αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που απομένει.

(δ)ιαθεματική