Author: diathematiki

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μία απόπειρα να συνδέσουμε τον αγώνα των εργαζομένων στην περίθαλψη κατά της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού με τον αγώνα για την μνήμη της Ζάκι. Επιθυμούμε να αναδείξουμε την άμεση σχέση που μπορεί να έχει ένας (εργασιακός) αγώνας στον τομέα της υγείας με τον αγώνα για την ζωή που αρνείται ή της στερείται η ένταξη στις κανονικότητες του σώματος, της σεξουαλικότητας, του φύλου, της φυλής ή της εθνικότητας.

Παρότι έχουμε μόλις αρχίσει να γρατζουνίζουμε το θέμα ‘ιατρική και πολιτική’, θεωρήσαμε σημαντικό να βγάλουμε τώρα ένα πρώτο κείμενο που μεταξύ άλλων θα αναγνωρίζει στην υπουργοποίηση του Πλεύρη έναν κοινό στόχο ανάμεσα στους παραπάνω αγώνες¹. Επιδιώκουμε αυτή την σύνδεση θεωρώντας την διασταύρωση των αγώνων έναν θεμιτό στόχο που μπορεί να αποφέρει την από-περιθωριοποίηση εκείνων που περιθωριοποιούνται ως τα μη-τυπικά υποκείμενα του κλάδου τους (π.χ. κουιρ εργαζόμενα στην περίθαλψη) και την ενδυνάμωση των αγώνων γενικότερα.

/////////////////////////////////////////////////

Μέσα στο καλοκαίρι (12-13 Ιουλίου) ανακοινώθηκαν τα πρώτα μέτρα υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού. Ο Μητσοτάκης και ο Κικίλιας, όρισαν προθεσμία την 16η Αυγούστου για τα εργαζόμενα σε δομές πρόνοιας ηλικιωμένων και ΑΜΕΑ, και την 1η Σεπτέμβρη για τα εργαζόμενα σε νοσοκομεία και δομές υγείας. Η “άρνηση του εμβολιασμού” όπως τέθηκε εξαρχής, θα επέφερε αναστολή εργασίας (άνευ αποδοχών), ενώ τις επόμενες μέρες στην βουλή κάποιοι υπουργοί της ΝΔ απείλησαν και με ενδεχόμενες απολύσεις.

Ο εμβολιασμός πλέον δεν μπορεί να θεωρηθεί εθελοντικός. Το ΦΕΚ που βγήκε μόλις δυο μέρες πριν την πρώτη προθεσμία, όρισε τους νόμιμους λόγους απαλλαγής από το εμβόλιο: αντιδράσεις στην πρώτη δόση, διαγνωσμένη αλλεργία σε συστατικά του εμβολίου, ή ιστορικό θρομβοπενίας ή μυοκαρδίτιδας. Απουσιάζουν από την λίστα το να
έχεις αυτοάνοσο, να κυοφορείς, ή κάποιο παράθυρο να υποβάλλεις αίτηση για άλλους ιατρικούς λόγους.

Όπως και πέρσι τέτοια εποχή, ουσιαστικά μέτρα εξοπλισμού της δημόσιας υγείας απέναντι σε ένα επόμενο πανδημικό κύμα δεν υπάρχουν. Η φετινή μορφή της πολιτικής της ατομικής ευθύνης δύναται να είναι πιο πειστική και αποτελεσματική από την περσινή. Πριν, τα περισσότερα δεν μπόρεσαν να μην παραβούν κάποια στιγμή
τα μέτρα. Οι ίδιοι οι κανόνες του κράτους για “κατ’εξαίρεση κυκλοφορία” δεν έδιναν περιθώριο για ένα σωρό αναγκαία πράγματα, και φυσικά, η κοινωνική επαφή έξω από την δουλειά και την κατοικία, μετά από σχεδόν μισό χρόνο απαγόρευσης, έγινε δεδομένο πως θα πραγματοποιούταν μέσω της παράβασης. Το πρόγραμμα των εμβολιασμών, με την επονομασία “Ελευθερία” είναι σαν να έχει μια ειρωνική και ξεδιάντροπη επίγνωση πως ο εμβολιασμός δεν θα σε απελευθερώσει μόνο από τον εγκλεισμό, αλλά και από το αναγκαίο άγχος να παραβαίνεις συνεχώς τα μέτρα. Τώρα όντας εμβολιασμένο μπορείς να ταυτιστείς πιο εύκολα με τον “καλό νομοταγή πολίτη” οπότε και να λειτουργήσεις και λιγότερα αλληλέγγυα, ή περισσότερο εχθρικά στον ανεμβολίαστο “κακό”.

Ο τωρινός αγώνας των εργαζομένων στην περίθαλψη τρέχει με βάση την εργατική αλληλεγγύη και ενάντια στον διχασμό εμβολιασμένων-ανεμβολίαστων. Από το καλοκαίρι η ΠΟΕΔΗΝ [Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημοσίων Νοσοκομείων] είχε βγάλει κάλεσμα για αποχή από την κατάθεση πιστοποιητικών εμβολιασμού ή νόσησης από όλα τα εργαζόμενα (εμβολιασμένα ή ανεμβολίαστα). Την ημέρα της προθεσμίας υποχρεωτικού εμβολιασμού για τα εργαζόμενα στο ΕΣΥ (Τετάρτη 1/9/21), οι αναστολές δεν τέθηκαν σε ισχύ, με τις ίδιες τις διοικήσεις να ζητούν από τα ανεμβολίαστα εργαζόμενα να δουλέψουν για να βγουν οι βάρδιες. Με στόχο να εμποδίσουν την έκδοση αναστολόχαρτων, οι κινητοποιήσεις εκείνες τις μέρες αποπειράθηκαν να κάνουν κατάληψη στις διοικήσεις πολλών νοσοκομείων με τον καθεστωτικό συνδικαλισμό να μεσολαβεί αποτρεπτικά². Με τα κενά θέσεων να δημιουργούν έναν καινούργιο
χαμό, δόθηκαν 15 μέρες παράταση στα ψυχιατρεία. Σύμφωνα με το
υπουργείο υγείας, 6,412 εργαζόμενα τέθηκαν σε αναστολή. Οι
κινητοποιήσεις συνεχίζονται.

Η πρώτη μέρα του μέτρου των αναστολών στο ΕΣΥ ήταν και η πρώτη μέρα του Θάνου Πλεύρη ως υπουργός υγείας μετά τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Ο Πλεύρης είναι γνωστός για τις ακροδεξιές του θέσεις, επομένως η επιλογή έχει μια σημασία επικοινωνιακά: είναι μια έμμεση δήλωση για το ποιά σώματα έχουν σημασία.

Τρία χρόνια μετά τη δολοφονία της Ζάκι, και ενώ υπάρχει ιατροδικαστική απόφαση για το δολοφονικό χτύπημα από το γκλομπ του μπάτσου, δεν έχει καταδικαστεί κάνεις. Ο Πλεύρης ο οποίος είναι συνήγορος υπεράσπισης των δολοφόνων, θεώρησε άξια ΕΔΕ τη
διαρροή των ονομάτων των μπάτσων και όχι τη δολοφονία. Άλλωστε, η πρώτη κίνηση που έκαναν σε συνεργασία με τα ΜΜΕ ήταν να πείσουν ότι δεν πρόκειται για δολοφονία, μιας και η απειλούμενη ιδιοκτησία του κοσμηματοπώλη είναι σαφώς μεγαλύτερης αξίας από τη ζωή ενός πρεζάκια και κλέφτη. Βέβαια, ακόμα και μετά τη διάψευση αυτής της αφήγησης, οι μπάτσοι εξακολουθούν να προστατεύονται ενώ
για τους υπαλλήλους της ΕΚΑΒ εκκρεμεί ακόμα η ΕΔΕ τους.

Παρομοίως, για τον Πλεύρη το κύτταρο ενός εμβρύου φαίνεται να έχει μεγαλύτερη αξία από το σώμα μιας γυναίκας που δεν επιθυμεί να γεννήσει. Σύμφωνα με δηλώσεις του αλλά και με την έμμεση συμμετοχή σε σχετικές καμπάνιες, δε τάσσεται ενάντια των εκτρώσεων αλλά είναι σημαντικό για αυτόν να προπαγανδίζεται η σημασία ενός
“αγέννητου παιδιού”. Το παιδί αυτό όμως πρέπει να είναι αποκλειστικά λευκό και έλληνας βέβαια γιατί σκοπός είναι η διατήρηση και συνέχεια του έθνους. Αξέχαστες είναι οι δηλώσεις του νέου υπουργού για τη σωστή πολιτική απέναντι στα μετανάστα, που δεν είναι άλλη από το να τους κάνουν τη ζωή κόλαση ώστε να μη θέλουν να έρθουν. Φυσικά σα σωστός φασίστας δε θα μπορούσε να λείπει από το στόχαστρο του και
ο κόσμος του κινήματος. Εκτός από τις δηλώσεις του για καθαρισμό των Εξαρχείων, υπερασπίζεται τα κεφάλια των μπάτσων στο δικαστήριο της δεύτερης εκκένωσης της Ματρόζου.

Το πλούσιο βιογραφικό του Πλεύρη δε μας προκαλεί κάποια έκπληξη μιας και είναι απαραίτητο για αυτή τη θέση. Μας είναι σημαντική όμως η προτροπή που δίνει σε κάθε σκουπίδι να νιώσει μεγαλύτερη άνεση να εκφράσει τη ρατσιστική, μισογύνικη, ομοφοβική, τρανσφοβική βία του στο χώρο εργασίας, στο δρόμο, στο σπίτι. Τέλος, υποθέτουμε ότι είναι και μια προσπάθεια να μην απογοητεύσει ένα μέρος της δεξιάς που θεωρεί τον εαυτό της παραγκωνισμένο από το κράτος και να διεκδικήσει τη στήριξη του.

Αυτά γράφανε το 2009³ και σε όλα τα παραπάνω σήμερα θα προσθέταμε: καταστέλλεσαι, κακοποιείσαι, δολοφονείσαι, απομονώνεσαι, ενοχοποιείσαι… Και θα τα προσθέταμε όχι γιατί το βίωμα των τελευταίων είναι αυταπόδεικτο μόνο στη τελευταία
δεκαετία και όχι στη προηγούμενη. Δολοφονίες, κακοποιήσεις, καταστολή υπήρχε και πριν. Θα τα προσθέταμε γιατί το (δημόσιο) βίωμα ανακατασκευάζεται συνεχώς, και από τότε πολλά γεγονότα έχουν μεσολαβήσει. Γεγονότα που έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα πάνω στα σώματα και τις εμπειρίες μας, στους κοινωνικούς μας χώρους και στους δρόμους και τα πεζοδρόμια που έχουμε χιλιοπερπατήσει. Από τα πογκρόμ στο κέντρο, τη δολοφονία της Ζάκι στην Ομόνοια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα σύνορα, τις δεκάδες γνωστές και ακόμα περισσότερες άγνωστες γυναικοκτονίες, τις περιφράξεις στα
λεγόμενα κοινά⁴, τους θανάτους στο αιγαίο, την εντατικοποίηση και την υποτίμηση της εργασίας, τις καραντίνες, τις υποχρεωτικές λήψεις DNA και τον 187Α, και αυτά είναι μόνο λίγα από αυτά που θεωρούμε ότι μπορούμε να επισημάνουμε ως γεγονότα που διαμορφώνουν το δημόσιο αλλά και το δικό μας, βίωμα.

Τα παραπάνω γεγονότα θεωρούμε ότι αποτελούν περιβάλλον και απότοκο της αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων στον ελλαδικό χώρο. Η κρίση του ΄08, το ΔΝΤ, η φτωχοποίηση, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι «περιφράξεις» δεν είναι παρά μία μικρή σελίδα στο βιβλίο αυτού που αντιλαμβανόμαστε ως αναδιάρθρωση. Η “οικονομική κρίση” συνοδευόταν από μία “ηθική κρίση”, μία “κρίση αξιών”, λέγανε από το 2010, ενώ στην συνέχεια βαρεθήκανε και οι ίδιοι τις ίδιες τους τις κοινοτυπίες. Κοινοτυπίες όμως που πατάνε στη βάση –και θέλουν να αναπαράγουν– τον διαχωρισμό του οικονομικού από το πολιτικό, του πολιτικού από το κοινωνικό, του δημόσιου από το ιδιωτικό, διαχωρισμοί που συχνά αναπαράγονται και στα κινήματα, ακόμα και αν προσπαθούν να τους υπερβούν.

Ο κοινωνικός ανταγωνισμός δεν αφορά μόνο μία πτυχή της καθημερινότητάς μας. Αντιθέτως, η επίθεση “σε μία πτυχή” της θα ήταν αδύνατη χωρίς την καταμέτωπο επίθεση σε κάθε άλλη, σε κάθε νοητό πεδίο που μπορεί να καταλαμβάνει το κοινωνικό και το ατομικό σώμα. Η επίθεση προς όλες τις κατευθύνσεις μέσω της αναδιάρθρωσης (προγράμματα δομικής προσαρμογής, ΔΝΤ) δεν αφορά μόνο το ύψος των μισθών, ή το ωράριο. Το ζήτημα της αναπαραγωγής δεν είναι μόνο οικονομικό ζήτημα. Από αυτό που λέμε αναδιάρθρωση προκύπτει μια βίαιη επιβολή μιας ολόκληρης αντίληψης για τις σχέσεις, τον εαυτό, την ζωή, η οποία κλίνει όλο και περισσότερο σε περισσότερα πεδία. Για το κράτος-τη πατριαρχία-το κεφάλαιο, η επίθεση στην αναπαραγωγή (υγεία, παιδεία, ασφαλιστικό, στέγαση, ρεύμα, τροφή) οφείλει να εφάπτεται με την όξυνση του μισογυνισμού, της ομοφοβίας, του ρατσισμού, της αποξένωσης και της κοινωνικής απομόνωσης.

Όταν έχεις έναν φασίστα υπουργό υγείας, στον χώρο εργασίας σου δεν θα δουλεύεις απλά παραπάνω, αλλά θα δυσκολέψουν και οι όροι που το κάνεις. Δεν θα μπορείς να είσαι αλληλέγγυο, να φέρεις το σώμα σου ελεύθερα, να εκφράζεις την σεξουαλικότητά σου. Θα δίνεται περισσότερος χώρος να υποτιμώνται οι ζωές των μεταναστών, των χρηστών και των κάθε λογής περισσευούμενων και απειλητικών που έρχονται ως χρήστες των υπηρεσιών υγείας.

Ο χώρος της “υγείας”, στον οποίο θεωρούμε ότι μπορούμε να συμπεριλάβουμε όλο τον χώρο εκείνο που οργανώνεται γύρω από την φροντίδα, είναι κατεξοχήν χώρος παραγωγής νοημάτων. Η ίδια η έννοια της υγείας ορίζεται αρνητικά μέσα από την συνεχή παραγωγή του νοήματος του μιαρού, του ασθενούς, του μολυσματικού και του πλεονάζοντος. Αυτό που δεν χωράει στην περιφρουρημένη έννοια της υγείας οφείλει να διορθωθεί. Το να υπάρχεις ή να επιθυμείς να υπάρχεις διαφορετικά κινδυνεύει πάντα να παθολογικοποιηθεί, δεν μπορεί να είναι αποδεκτό ως μια εν δυνάμει καλή ζωή. Ταυτόχρονα, το σώμα οφείλει να συντηρεί την οικογένεια, το έθνος και την οικονομία. Για αυτό πρέπει να συστρατευθεί εξ ολοκλήρου με τη κίνηση που επιδιώκει την επέκταση της αξίας. Γιατί εκεί είναι που αποκτά αξία το ίδιο.

Το νοσοκομείο ως κατεξοχήν ναός της υγείας, άρα και της ασθένειας, της ζωής άρα και του θανάτου, της επιβίωσης άρα και της εκμετάλλευσης γίνεται συνεπακόλουθα και ο χώρος εκείνος όπου παράγεται η (μη) φροντίδα. Μέσα στην ανεξέλεγκτη κίνηση που δημιουργεί η διατήρηση της εργατικής δύναμης (διατήρηση της αξίας) και η εμπορευματοποίηση της υγείας (επέκταση της αξίας), στο νοσοκομείο μπορεί κάποιο να αντιληφθεί με τον πιο εξόφθαλμο τρόπο την ακραία υποτίμηση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας.

Υποτίμηση που μέσα στην αναδιάρθρωση βαθαίνει δημιουργώντας τα δικά της νοήματα. Μέσα στο πανικό των επειγόντων, μέσα στην καθυστέρηση των εξωτερικών ιατρείων μπορεί το οποιοδήποτε να δει στις αντανακλαστικές αντιδράσεις και αναδράσεις των γιατρών και των χρηστών, μεταξύ τους αλλά και ανάμεσά τους, όλη την ουσία του κοινωνικού ανταγωνισμού διαμεσολαβημένου από την πολιτική κυριαρχία της καπιταλιστικής-πατριαρχικής νοηματοδότησης της ζωής.

Στο εσωτερικό του νοσοκομείου συναντάμε ένα εκρηκτικό περιβάλλον που εμπεριέχει τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής- πατριαρχικής κοινωνίας. Από την μία, η κακοποιητική “αντιμετώπιση” των θηλυκοτήτων (είτε ως χρήστριες υπηρεσιών υγείας είτε ως εργαζόμενες) την δυσανασχετισμένη, μετ’εμποδίων εξυπηρέτηση των μεταναστ(ρι)ών, των φτωχών, των χρηστών, τα σχόλια για τις χοντρές και άλλους που “τα προκαλούν στον εαυτό τους”. Από την άλλη, ο όλο και αυξανόμενος φόρτος απλήρωτης εργασίας που δημιουργεί την συνθήκη εκείνη της καθημερινής, αόρατης υπέρβασης. Καταρακωμένο ΕΣΥ σημαίνει, σύστημα υγείας με κενά που καλύπτονται από τα εργαζόμενα –όταν αυτά (μπορούν και) καλύπτονται. Σημαίνει εντατικοποίηση της επιβεβλημένης κακοποίησης του εργαζόμενου με την συνεχή πίεση του συναισθηματικού εκβιασμού. Όπως επίσης σημαίνει και την αλληλοδιαπλοκή της κοινωνικής απαξίωσης έτσι όπως παράγεται έξω και μέσα στο νοσοκομείο και την ατομική μέχρι στιγμής διαχείρισή της.

Επίθεση στην αναπαραγωγή ενώ υπάρχουν ισχυρές δομές κοινωνικής αλληλεγγύης και εργατικής αυτονομίας δεν υφίσταται. Για αυτό και οι επιθέσεις στις καταλήψεις⁵ και στα κινήματα, για αυτό και οι τρομονόμοι. Από την άλλη η καταστολή και ο έλεγχος ως προϋποθέσεις των περιφράξεων, ως προϋποθέσεις της εμπορευματοποίησης δεν αφορούν ή δεν μένουν μόνο στην εποπτεία της “παραγωγικότητας”. Η σεξουαλικότητα, το σώμα, η λευκότητα — όλα (πρέπει να) ρυθμίζονται και (να) προσαρμόζονται σύμφωνα με την κυρίαρχη εθνική εντύπωση. Η πραγματικότητα είναι ότι πλέον ο κλοιός σφίγγει, τα (υπερεθνικά και ατομικά) κεφάλαια συγκρούονται, η ζωή είναι ο αγώνας για την επιβίωση του ισχυρότερου ή του πιο αποτελεσματικού προς την αξιοποίησή του από το κεφάλαιο και για αυτό (περιμένει ότι) θα ανταμειφθεί. Δεν μένει πια χρόνος για συντρόφους…, δεν μένει πια “κενό” πεδίο -που να μην ελέγχεται.

Οι κοινοί αγώνες εργαζομένων-χρηστών, ντόπιων και μεταναστριών δεν είναι μία στρατηγική για την μαζικότερη και αποτελεσματικότερη απάντηση στην αναδιάρθρωση. Είναι η συλλογική οργάνωση της επιθετικής άρνησης σε αυτήν και τα νοήματα που παράγει, αναγνωρίζοντας ότι ο εχθρός δεν είναι μόνο το κράτος, ο εχθρός εκτός των άλλων είναι και σχέση που επιδρά πάνω μας.

____________________________________

1. Ο Πλεύρης είναι σίγουρα ένας κινούμενο σκουπίδι για πολλά όντα: εργαζόμενα,
   κουήρια, αντιφασιστά, μεταναστά, εξαρχιωτά και άλλα και συνδυαστικά.
   Επικεντρωνόμαστε στους δύο αυτούς αγώνες κυρίως γιατί αυτή την στιγμή, είναι δύο
   αγώνες που λόγω των αναστολών και της ανοιχτής δίκης τρέχουν με μία μαζικότητα
   και έξω από ημερολογιακές επετείους.
2. Αναγνωρίζουμε πως τα συνδικάτα δεν είναι ομογενή πολιτικά σώματα αλλά μία συγκεντρωτική και ιεραρχική πολιτική μορφή διαμεσολάβησης των εργατικών αγώνων.
3. Theorie du Contexte 1, σελ. 19
4. Θεμελιώδης ιστορική στιγμή για την δόμηση του καπιταλισμού θεωρούνται οι κυριολεκτικές περιφράξεις των κοινών γέων (ευρώπη: από τον 16ο, αμερικές: από τον 17ο αιώνας) για την εμπορευματοποίησή τους (Μαρξ 1867 – Κεφάλαιο, τόμος 1, Φεντερίτσι 2004 – Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα). Οι περιφράξεις των κοινών είναι μία διαδικασία πρωταρχικής συσσώρευσης, δηλαδή διαδικασία εμπορευματοποίησης ενός στοιχείου που δεν θεωρούνταν πριν εμπόρευμα. Η πρωταρχική συσσώρευση θεωρείται κάτι που θεμελίωσε τον καπιταλισμό ιστορικά (περιφράξεις γης, δουλεμπόριο) αλλά που υπάρχει και συνεχώς στα πλαίσιά του, καθώς η σφαίρα της οικονομίας συνεχώς “ρουφάει” από αυτό που θεωρείται εξω-οικονομικό (οικιακή και αναπαραγωγική εργασία, φυσικοί πόροι) (Μαρξ 1867, Φεντερίτσι 2004, Tsing 2015 – The Mushroom at the End of the World).
5. Οι καταλήψεις αποτελούν εκτός των άλλων ετεροτοπίες ενδυνάμωσης και ισχυροποίησης αυτού που αποκλείεται από τη δημόσια σφαίρα. Κουηρ, ανώμαλα, αναρχικά, μεταναστά δημιούργουν τα δικά τους απελευθερωμένα εδάφη παράγοντας τα δικά τους ανταγωνιστικά νοήματα, δομώντας τις δικές τους σχέσεις. Τις σχέσεις δηλαδή που προς το παρόν αποτελούν πεδίο κοινωνικής και κρατικής καταστολής από τον εθνικό εσμό.

το κείμενο σε τρίπτυχο -> υγειονομικοι.4.με.κάλεσμα

Η ομάδα δημιουργήθηκε στα τέλη του 2018 μέσα στο πολιτικό και συναισθηματικό κλίμα που είχε προκληθεί από μια σειρά δολοφονικών επιθέσεων.

Στις 21 Σεπτεμβρίου, στην Αθήνα, ο/η Ζακ/Zackie Oh πεθαίνει από ξυλοδαρμό από ιδιοκτήτη κοσμηματοπωλείου, φασίστα μεσίτη και μπάτσους, με άτομα στον δρόμο να παρατηρούν. Στις 10 Οκτωβρίου, δολοφονούνται τρεις ανώνυμες μετανάστριες στον Έβρο με μαχαίρι. Στις 25 Νοεμβρίου, στην Κέρκυρα, ο Petrit πεθαίνει από όπλο χρυσαυγίτη. Στις 28 Νοεμβρίου, στη Ρόδο, η Ελένη σκοτώνεται από τους δυο άντρες που πρώτα την βίασαν. Στις 3 Δεκεμβρίου, στην Θεσσαλονίκη, ο Τάσος επέζησε αφού ξυλοκοπήθηκε με σιδερογροθιά από το πρώην αφεντικό του, επειδή αρνήθηκε να δουλέψει με πυρετό.

Με αφορμή τον θάνατο του Petrit, η νομική στην Αθήνα έγινε κέντρο αγώνα με βάση το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο. Με πρόσφατο το φόνο της Ζάκι, και την επέτειο του Γρηγορόπουλου να πλησιάζει, εκείνες τις μέρες μαθαίναμε για τα υπόλοιπα περιστατικά το ένα μετά το άλλο.

Συμμετέχοντας στο κέντρο αγώνα αναλογιζόμασταν τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά τα περιστατικά συνδέονταν, και συμμετέχοντας στις πορείες παρατηρούσαμε πως τόσο τα περιστατικά, όσο και οι αγώνες, παρά τις διαφοροποιήσεις τους, συνιστούν μια κοινή πραγματικότητα η οποία ίσως να μπορεί να προσεγγιστεί πιο συνολικά. Έτσι η ομάδα δημιουργήθηκε γύρω από την αρχική επιθυμία για μία διαθεματική προσέγγιση· για μία διερεύνηση των τρόπων με τους οποίους μια ανάλυση της περιπλοκότητας και της πολυμορφίας της εξουσίας μπορεί να πιάσει τόπο στην συμμετοχή μας σε υπάρχοντες αγώνες, στον λόγο και τις δράσεις μας, και στις μεταξύ μας σχέσεις.

Αυτά τα περιστατικά, πέντε δολοφονίες και ένας βαρύς ξυλοδαρμός, γνωστοποιήθηκαν σχεδόν μαζί την περίοδο που γνωριστήκαμε. Από τα περιστατικά του τέλους του ‘18 έχουν προηγηθεί άλλα, και άλλα ακόμα τα έχουν ακολουθήσει. Κάποιες δολοφονίες γνωστοποιούνται, κάποιες προβάλλονται, κάποιες γεννούν αντιδράσεις, και κάποιες όχι.

Η συνείδηση πως τέτοιες επιθέσεις δεν είναι μεμονωμένες, πως πολλά παρόμοια συμβαίνουν και παραμένουν αόρατα, ποτίζει το κάθε γνωστοποιημένο περιστατικό. Αντιμέτωπα με την βία της ροής των ειδήσεων, καλούμαστε να ορίσουμε την δική μας επικαιρότητα η οποία διαμορφώνεται μέσα από τα γεγονότα που αναγνωρίζουμε ως σημαντικά με βάση τις ανάγκες μας και τη δική μας ματιά πάνω στα πράγματα (QV5 σελ. 3). Οι δολοφονίες από μπάτσους, αφεντικά, χρυσαυγίτες και άλλους μας υπενθυμίζουν το τι καθίσταται δυνατό μέσα στα συστήματα καταπίεσης που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.

Από τις ανώνυμες μετανάστριες στον Έβρο μέχρι την Ελένη, μας έγινε φανερό πως υπάρχει μια κανονικοποίηση του εξουσιασμού κάποιων σωμάτων, φυσικοποιώντας ακόμα και την αφαίρεση της ζωής. Μία θεμελιώδης στιγμή βίας είναι η κατάταξη ενός σώματος σε κατηγορίες βασισμένες σε χαρακτηριστικά που παρουσιάζονται ως βιολογικά αλλά αποκτούν πραγματικό νόημα και υπόσταση μέσω των κοινωνικών σχέσεων.

Κατηγορίες όπως αυτές του έλληνα πολίτη, του άντρα, του ετεροκανονικού, του υγειούς, συνιστούν κυρίαρχες κανονικότητες, μέσα από διαδικασίες που αορατοποιούν* την ίδια τους την δόμηση. Παράλληλα, σώματα και υποκείμενα που δεν χωράνε σε αυτές τις κατηγορίες αποκτούν το στίγμα της παραταιρότητας, του άλλου, του βρώμικου, του ανώμαλου, με την νομιμοποίηση της καθημερινής βίας που αυτό συνεπάγεται.

Βλέπουμε ταυτότητες όπως ‘άντρας’, ‘έλληνας’, ‘μετανάστρια’, ‘γυναίκα’, ως κοινωνικές κατασκευές και κοινωνικά διακριτές κατηγορίες που αντιπροσωπεύουν συστήματα καταπίεσης με πολύ πραγματικές συνέπειες. Παράλληλα κατανοούμε πως αυτές οι κατηγορίες δεν ειναι στατικές, και η επιτέλεσή τους δεν μπορεί ποτέ να είναι απόλυτη.

Μέσα από τις συζητήσεις μας, ως τώρα, έχει αναπτυχθεί ένα σκεπτικό που συνδέει την αναρχία με την διαθεματικότητα. Θεωρούμε πως παίρνοντας μια θέση ενάντια στην ιεραρχία, παίρνουμε και θέση ενάντια στην ιεράρχηση των καταπιέσεων και των αγώνων εναντίων τους· ενάντια στον ιεραρχικό διαχωρισμό αυτομόρφωσης και δράσης, εσωτερικής διεργασίας και κοινωνικού ανοίγματος.

Αναγνωρίζουμε μέσα στο εύρος των κινημάτων, των λόγων και των πρακτικών που στο παρελθόν και σήμερα προσδιορίζονται ως αναρχικά μια θεμελιώδη αντι-εξουσιαστική ηθική. Μια τέτοια ηθική (με την έννοια της ηθικής τάσης/προσέγγισης, και όχι του συστήματος) έχει ως θεμέλιο και η διαθεματικότητα.

Η αναρχική εναντίωση στο κράτος έχει ως βάση την εναντίωση στην ίδια την εξουσιαστικότητα. Εναντιωνόμαστε στην εξουσία και στην ανάγκη για εξουσία, στα καταπιεστικά συστήματα που εμείς τα ίδια αναπαράγουμε. Το πρόταγμα της διαθεματικότητας ταράζει την ακεραιότητα υπαρκτών κατηγοριών ταυτότητας και καταπίεσης, αναγνωρίζοντας στις διαπλοκές τους την ιδιαιτερότητα του βιώματος αλλά και τα κοινά διαφορετικών βιωμάτων. Βρίσκουμε στον διαθεματικό (και τον κουιρ) φεμινισμό ένα κινηματικό πλαίσιο στο οποίο θεωρητικά εργαλεία μας βοηθούν στην ανάλυση των τρόπων αναπαραγωγής εξουσιαστικών σχέσεων, την δόμηση διαφορετικών μορφών καταπιέσεων και τις κοινές τους βάσεις. Θέλουμε διαφορετικούς χώρους, διαφορετικές σχέσεις, διαφορετικές δομές, διαφορετικές παιδαγωγικές^**.

Από την πρώτη συνάντηση ως τώρα, και με την σύσταση της ομάδας να αλλάζει, οι συνελεύσεις έχουν υπάρξει μια διαδικασία που απαντά στις ανάγκες μας για κοινότητα και πολιτική συλλογικοποίηση στη βάση της διαθεματικότητας και της αναρχίας. Βγάζουμε το αυτοπαρουσιαστικό μας κείμενο μετά από καιρό ζύμωσης, όχι σαν μια παρουσίαση σταθεροποιημένων θέσεων, αλλα σαν ένα άνοιγμα ενός ως τώρα εσωτερικού διαλόγου.

* Το φως παίζει παιχνίδια, το ίδιο και οι λέξεις. Συναντάμε στην αορατότητα και την ορατότητα δύο σημασίες, που καθιστούν κοινωνικές κατηγορίες ταυτόχρονα αόρατες υπο την μία έννοια, και ορατές υπο την άλλη. Με συγκείμενο τον αγώνα για εκπροσώπηση και αναπαράσταση στον δημόσιο λόγο, οι περιθωριοποιημένες κατηγορίες λέγεται πως είναι ‘λιγότερο ορατές’ ή και ‘αόρατες’ — μένουν στο σκοτάδι και εξαιρούνται σιωπηρά από βασικά αγαθά και δικαιωματικές διακυρήξεις. Με συγκείμενο μία ανάλυση της δόμησης των κοινωνικών κατηγοριών και ταυτοτήτων μέσα από σχέσεις εξουσίας, η ορατότητα έχει μια διαφορετική χρυά. Εδώ είναι οι κυρίαρχες θέσεις που είναι αόρατες, ή μάλλον διάφανες, γιατί η διαδικασία της δόμησής τους αορατικοποιείται. Το φύλο, η φυλή, η σεξουαλικότητα, η υγεία, η ικανότητα (και οι διαδικασίες που τα δομούν) είναι κάτι διάφανο για τις κυρίαρχες κατηγορίες, και “φανερώνεται” στις αποκλείσεις και στις παρεκτρωπές των μη-κανονικών. Το φύλο υπάρχει για τα non-binary, τα τρανς και τις γυναίκες, η σεξουαλικότητα υπάρχει για τα γκέι. Ο άνθρωπος είναι άντρας. Ο άντρας είναι λευκός. Ο μαύρος είναι άντρας. Η μαύρη γυναίκα είναι σις και στρέιτ. Παράλληλα με την περιθοριοποίηση και τον αποκλεισμό (την αορατότητα με την πρώτη έννοια), οι αποκλείσεις από την κανονικότητα γίνονται υπερ-ορατές, στιγματίζοντας και στοχοποιόντας υποκείμενα. Μία διαθεματική οπτική, απομακρυνόμενη από έναν διπολισμό καταπιεσμένου-καταπιεζόμενου, θα δοκίμαζε ίσως να κινηθεί στο ημίφως, ανιχνεύοντας πίσω από την αορατότητα, την διαφάνεια και την υπερ-ορατότητα τις διαδικασίες δόμησης κατηγοριών και υποκειμένων.

**Με τον όρο ‘παιδαγωγική’ αναφερόμαστε στις πρακτικές και τις διαδικασίες μάθησης και αναπαραγωγής γνώσης (είτε αυτές είναι συστηματικές είτε όχι). Η παιδαγωγική μπορεί να αναφέρεται σε γραπτό υλικό ή βίντεο, στο περιεχόμενο εκπομπών στην τηλεόραση ή μπλογκ στο ίντερνετ, σε δομημένη ύλη ή σε διάχειτες σχέσεις, στο σχολείο και την οικογένεια, σε ελευθεριακά φεστιβάλ και εκδηλώσεις, σε συνελεύσεις και δράσεις.

                                                                                        δ.   
1/4/2021

τρίπτυχο για εκτύπωση -> diathematiki.pdf

 

Το κείμενο που ακολουθεί μοιράστηκε σε 250 αντίτυπα στη πορεία της 8 Μάρτη του 2021. Έπειτα ανατυπώθηκε και διατίθεται σε στέκια και καταλήψεις.

Βλέπουμε το παρόν γεγονός ως έναν ριζοσπαστικό αναβρασμό μίας κοινωνικής συνείδησης. Της συνείδησης οτι “δεν είναι οκ”. Δεν είναι οκ αυτο που μου συνέβη. Το σκεφτηκα και το ξανασκέφτηκα, κατηγόρησα τον εαυτό μου, δικαιολόγησα τον παραβιαστή μου, αλλα δεν ειναι οκ. Το παρόν γεγονός είναι ριζοσπαστικό γιατί συντελεί μια ευρεία επίθεση στην κουλτούρα του βιασμού στην ελλάδα.

---

Το τελευταίο διάστημα, έχει υπάρξει μία σειρά καταγγελιών βιασμών, κακοποιήσεων και παραβιαστικών συμπεριφορών, που έχει χαρακτηριστεί από τα μίντια ως το “ελληνικό #metoo”. Οι πιο προβεβλημένες καταγγελίες προέρχονται από τον χώρο του αθλητισμού και του θεάτρου, αλλά το γεγονός που εκτυλίσσεται έχει πολλές προεκτάσεις: δημοσιεύσεις στα σόσιαλ μίντια, δικαστικές προσφυγές, διαπομπεύσεις, καταγγελίες ενάντια σε ολόκληρα σχολεία (αρσάκειο), πορείες γειτονιάς με σκοπό την στοχοποίηση κακοποιητών (1/21, μελίσσια, 26/2/21, θεσσαλονίκη).

Αυτό που “ξεκίνησε” με την καταγγελία της Μπεκατώρου για τον Αδαμόπουλο, και “συνεχίστηκε” με τις καταγγελίες ηθοποιών, προεκτείνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, όπως προεκτείνεται και χρονικά σε μια πολυμορφία προηγούμενων φεμινιστικών διεργασιών. Από τον κινηματικό λόγο ως τον ακαδημαϊκό, από το σινεμά και την τέχνη ως άρθρα περιοδικών, από το #metoo του ‘18 ως τον αυθόρμητο συντονισμό που προέκυψε στον απόηχο (αποπειρών) βιασμών σε διάφορα νησία (Ικαρία, Σαμοθράκη) το καλοκαίρι που πέρασε, έχουν δημιουργηθεί φεμινιστικές συνειδήσεις και αντανακλαστικά σε κοινωνικό επίπεδο.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Το τωρινό γεγονός είναι κίνημα από τα κάτω. Ο ρόλος του ίντερνετ σε αυτό έχει υπάρξει κρίσιμος, επηρεάζοντας την προσβασιμότητα και την εξάπλωσή του, αφού εκεί μαθαίνουμε για πολλές απ’ τις καταγγελίες και εκεί λαμβάνει χώρα μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού discourse . Οι δημοσιεύσεις, τα κόμμεντς, οι ονλάιν κοινότητες, έχουν δημιουργήσει έναν διαφορετικό χώρο αγώνα ο οποίος δεν έχει πραγματοποιηθεί μέσα από πολιτική οργάνωση. Αυτό δεν τον καθιστά “χειρότερο” ή “λιγότερο πολιτικό”, αλλά σίγουρα τον καθιστά διαφορετικό, και ίσως, κατά την άποψή μας, πιο ευάλωτο στην αφομoίωση από τον κυρίαρχο ή από άλλους οργανωμένους λόγους ‒ από τα μίντια, το κράτος και τους φασίστες. Ως άτομα που οργανωνόμαστε πολιτικά, μας αφορά το πώς μπορούμε να υπερασπιστούμε ένα τέτοιο κίνημα ενάντια στις πατριαρχικές άμυνες, και να αντισταθούμε στην αφομοίωσή του.

Συχνά πέφτουμε πάνω σε μία ιδέα, που θέτει από την μία την “κοινωνία”, ως το πεδίο της αλλοτρίωσης, ως κάτι που καθορίζεται από τις σάπιες εξουσιαστικές σχέσεις του κράτους και του κεφαλαίου, και από την άλλη τον (αναρχικό/αντιεξουσιαστικό/ανταγωνιστικό) “χώρο”, ως μία προστατευμένη επικράτεια κοινότητας και αλληλεγγύης ‒ τον μόνο αυθεντικό τόπο συνδιαμόρφωσης, ζύμωσης και πολιτικής “από τα κάτω”.

Μία αντίληψη που συνδέεται, και ίσως κατά κάποιο τρόπο αποτελεί ειδική αποτύπωση του παραπάνω διπολισμού, αφορά μια απαξιωτική στάση προς τις κινηματικές μορφές που ξεκινούν και διασπείρονται ονλάιν. Τα internet politics δημιουργούν δυσπιστία – πώς γίνεται να αγωνιστείς “από τον καναπέ”; πώς γίνεται να δημιουργήσεις συντροφικές σχέσεις χωρίς να βρεθείς στο δρόμο; Έτσι βλέπουμε να αναδύονται και κάποιες εύκολες απορρίψεις του παρόντος γεγονότος ως κάτι υπερβολικά μέινστριμ, θεσμικό, αυτομάτως μολυσμένο και εξαρχής καταδικασμένο.

Θα θέλαμε να κινηθούμε πέρα απ’ αυτό το δίπολο, που μία υιοθέτησή του θα οδηγούσε στο κλείσιμο της πόρτας σε αυτό που συμβαίνει τώρα. Γιατί ακριβώς τώρα είναι που χρειάζεται να αντισταθούμε στις δυνάμεις που επιδιώκουν την αποπολιτικοποίηση και την αποριζοσπαστικοποίησή του.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Κρίνουμε σημαντική αυτή τη στιγμή που ανοίχτηκαν στο δημόσιο λόγο παραβιαστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές οι οποίες για πάρα πολλά χρόνια συγκαλύπτονταν, για δύο λόγους: Πρώτον, παρατηρούμε μια ρωγμή στην κανονικότητα σε ευρεία κλίμακα. Στην κανονικότητα που δεν επιτρέπει σε πολλά από μας να μιλήσουμε για την κακοποίηση που έχουμε δεχτεί, γιατί θα αντιμετωπίσουμε τη δυσπιστία και τη συγκάλυψη από όλη την κοινωνία. Από τα πατριαρχικά κλισέ “μήπως προκάλεσες και συ;” μέχρι να απειληθεί η ζωή μας αν το ανοίξουμε παραέξω. Και αυτή η στιγμή είναι εξαιρετικά ενδυναμωτική για όλα μας, αλλά και για τους αγώνες μας. Και δεύτερον, δέχεται ευθεία επίθεση η ίδια η κυβέρνηση, αφού πολλοί από αυτούς που έχουν δεχτεί καταγγελίες είναι βουλευτές ή κατέχουν άλλες κυβερνητικές θέσεις.

Όταν ο Μητσοτάκης λέει πως ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει γιατί “οι πολίτες που μίλησαν και μιλούν σήμερα προφανώς αισθάνονται άνετα να το κάνουν”, όταν το κράτος ιδρύει to ‘metoo.gov.gr’ για την καταπολέμηση της “εξουσιαστικής βίας”, βλέπουμε απόπειρες ένα κίνημα να αφοπλιστεί και να παρουσιαστεί σαν κυβερνητικό επίτευγμα. Αξίζει να τσεκάρει κανείς το παραπάνω λινκ, αν μη τι άλλο λειτουργεί σαν οπτικό λήμμα για τη λέξη “αφομοίωση”. Χρησιμοποιούνται φράσεις που έχουν βγει από τα κινήματα για την έμφυλη βία με μεγάλα γράμματα, αλλά αποσυνδεδέμενες από τα κινήματα αυτά, και με την αναφορά σε μία γενική “εξουσιαστική βία” αντηχούν μία τάση που είχε ήδη σχηματιστεί στο δημόσιο λόγο.

“Ναι, αλλά και οι άντρες κακοποιούνται/οι γυναίκες κακοποιούν”, “Το πρόβλημα είναι η βία/η εξουσία γενικά” είναι φράσεις που ακούμε πολύ, φράσεις που δεν μας βρίσκουν αντίθετα αυτές καθ’ εαυτές, αλλά που μετατοπίζουν την έμφαση με τρόπο που ξεπλένει τον έμφυλο χαρακτήρα του ζητήματος. Αποκρύπτεται δηλαδή ότι οι γυναίκες (και δε οι μετανάστριες) είναι δυσανάλογα περισσότερο οι αποδέκτες της βίας, και επιχειρούνται να μείνουν αόρατοι οι μηχανισμοί που φυσικοποιούν τη βία αυτή, που υποβιβάζουν τη σημασία της, που αφήνουν το θύμα μόνο με τη ντροπή του. Πολλές αναλύσεις αποφεύγουν μια οποιαδήποτε κριτική στην πατριαρχία, εντοπίζοντας τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των καταγγελιών στα “ελεύθερα ήθη” του καλλιτεχνικού χώρου, ή σε μία ανώνυμη, αδιάκριτη, και όπως ενίοτε υπονείται, αναπόφευκτη “εξουσία”.

Επιπλέον, με την υπόθεση Λιγνάδη, χωρίς να υποτιμούμε τη σημασία της, ή το σκουπιδισμό του Λιγνάδη, βλέπουμε να γίνονται κι άλλες μετατοπίσεις, αντιπερισπασμοί, παράξενες ‒ή γνώριμες‒ συνυποδηλώσεις. Ο Λιγνάδης κατηγορείται και ως παιδόφιλος, προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη ομοφωνία στην αποστροφή και στον εξοστρακισμό του. Η παιδοφιλία, σαν απόλυτη απόκλιση, φαίνεται να συσπειρώνει γύρω από έναν συντηρητισμό, και να αποσπά από τις αποσιωπημένες μορφές βίας που συχνά βρίσκονται επώδυνα πολύ πιο κοντά μας. Έτσι, στο πλαίσιο ενός συμβάντος που επιχειρεί ρήξη με κάποια κατεστημένα, βλέπουμε να αναδύεται ξανά η παλιά καλή σύνδεση ομοφυλοφιλίας (κατ’ επάγγελμα ή όχι) και παιδεραστίας (“τι θα νομιμοποιηθεί μετά, η παιδεραστία;” ως αντίδραση στην κατωχύρωση του γκέι γάμου). Παρομοίως, η σύνδεση βιασμού-ψυχασθένειας, σε αντίθεση με αυτό που φέρνουν στην επιφάνεια οι καταγγελίες, υπονοεί ξανά ότι οι θύτες της έμφυλης βίας είναι ακατανόητοι Άλλοι – αλλά οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική…

Αλίμονο όμως αν είναι άντρες καθημερινοί! Έτσι βλέπουμε ακόμα και φασιστικές οργανώσεις να οργανώνουν μαθήματα αυτοάμυνας για γυναίκες – δεδομένου πάντα οτι βιαστές είναι μόνο οι μετανάστες (propatria), ενώ ταυτόχρονα βγαίνουν δημόσια καλέσματα σε “κυνήγια παιδεραστών”.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Βλέπουμε το παρόν γεγονός ως έναν ριζοσπαστικό αναβρασμό μίας κοινωνικής συνείδησης. Της συνείδησης οτι “δεν είναι οκ”. Δεν είναι οκ αυτο που μου συνέβη. Το σκεφτηκα και το ξανασκέφτηκα, κατηγόρησα τον εαυτό μου, δικαιολόγησα τον παραβιαστή μου, αλλα δεν ειναι οκ. Το παρόν γεγονός είναι ριζοσπαστικό γιατί συντελεί μια ευρεία επίθεση στην κουλτούρα του βιασμού στην ελλάδα.

Δεν πιστεύουμε ότι αυτό το κύμα καταγγελιών από μόνο του θα μπορέσει να ξεριζώσει τις βαθιά εντυπωμένες πατριαρχικές αξίες, που καθημερινά αναπαράγονται και εμπεδώνονται μέσα από την εξύμνηση της οικογένειας και του έθνους. Η αγία ελληνική οικογένεια έχει έναν μπαμπά που το ’12 θα φοβηθεί για την υγεία του, όταν θα δει τα πρόσωπα σεξεργατριών στις ειδήσεις. Έχει έναν θείο που συνεχώς χουφτώνει και κάνει σχόλια για “το κορίτσι μας”, έχει μέλη εξορισμένα και ακατανόμαστα γιατί είναι τρανς, γκέι, ή χρήστες. Η αγία ελληνική οικογένεια έχει μέλη εντός της φιμωμένα, αλλά συλλογικά θα σιωπήσει και θα συγκαλύψει τον γνωστό ιερέα-βιαστή του χωριού.

Αποφύγαμε να ονομάσουμε το τωρινό γεγονός “το ελληνικό #metoo”, γιατί ανησυχούμε για το κατα πόσο αυτός ο τίτλος έχει δοθεί από τους φορείς της αφομοίωσής του, για το κατα πόσο συνδέεται με τις απόπειρες να απομονωθούν οι υποθέσεις και να παθολογικοποιηθούν οι θύτες για να διασωθεί η κοινωνία.

Οι κοινωνικά διάσπαρτες πατριαρχικές άμυνες συνεχίζουν να αποτελούν τον κυριάρχο λόγο, που, ενώ συσπειρώνεται στα μίντια και την κυβέρνηση, συναντάται και καθημερινά. Τον συναντάμε γύρω μας, ανάμεσά μας, αλλά και μέσα μας. Οι δομές και οι παιδαγωγικές που μας έχουν όλα διαμορφώσει είναι πατριαρχικές, όπως έιναι και ρατσιστικές, καπιταλιστικές, σπισιστικές και γενικώς πολύμορφα αναπτυγμένες γύρω από την λογική της κυριαρχίας. Οι απαντήσεις μας σε αυτές οφείλουν αντίστοιχα να βρούν τόπο στον εαυτό, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στην πολιτική δράση.

Το παρόν γεγονός έχει αναδείξει τα φεμινιστικά αντανακλαστικά μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Αντανακλαστικά τα οποία πολλές φορές δε συναντάμε ούτε στους ίδιους μας τους αντιεξουσιαστικούς χώρους. Και αυτό είναι ενδεικτικό της δυσκολίας αυτού του αγώνα, που εκτός από το να βρίσκει τους εχθρούς του στους μηχανισμούς της εξουσίας από τα πάνω και να τους πολεμά, χρειάζεται να ασκεί διαρκώς αυτοκριτική και στις σχέσεις μεταξύ μας και να προσπαθεί να διασφαλίζει την οριζοντιότητά τους. Για αυτό είναι σημαντικό να κατανοούμε διαθεματικά τους λεπτούς τρόπους που λειτουργεί η εξουσία χωρίς να ιεραρχούμε τις μάχες μας.

Είναι σημαντικό να εκμεταλλευτούμε αυτή τη στιγμή και να αγωνιστούμε με τα δικά μας χαρακτηριστικά, για να απαντήσουμε σε κάθε προσπάθεια ξεπλύματος και αποπολιτικοποίησης αυτών των γεγονότων.

Εργαλεία φεμινιστικών συλλογικοποίησεων, όπως η φροντιστικότητα, είναι χρήσιμα κάθε φορά που βρισκόμαστε στο δρόμο (ή αλλού) και βοηθούν να χτιστεί το κλίμα συντροφικότητας και εμπιστοσύνης που κρίνουμε απαραίτητο για αυτή τη συνθήκη.

Να δημιουργήσουμε ισχυρούς δεσμούς για να μπορούμε να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες.

Να συντηρήσουμε και να οξύνουμε τα αντανακλαστικά μας στις διάχυτες εξουσιαστικές σχέσεις, και να αντεπιτεθούμε στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς.

Για να δημιουργήσουμε νέες δομές και παιδαγωγικές, για να ορίσουμε διαφορετικά τις σχέσεις μας.

δ
8/3/2021

το κείμενο στημένο σε τρίπτυχο -> 8μάρτη.metoo.pdf