Category: κείμενα

Χωρίς διακρίσεις στο φύλο και τη σεξουαλικότητα η Teleperformance προσφέρει εργασιακή επισφάλεια για όλα:

• Συμβάσεις ορισμένου χρόνου
• Άδειες παραμονής ειδικού σκοπού
• Καθημερινή τρομοκρατία με διαρκείς ελέγχους της παραγωγικότητας
• Κυλιόμενα ωράρια
• Παραπληροφόρηση για το δικαίωμα στην απεργία
• Υποχρεωτικές άδειες
• Εσωτερικές μετακινήσεις ή και μη ανανέωση με μόνο κριτήριο τους υπολογισμούς κέρδους και αναγκών των πελατών-εταιριών
• Περισσότερες ευθύνες στους senior agents χωρίς αύξηση μισθού και χωρίς συμβάσεις αορίστου χρόνου

Και φυσικά η πραγματική διαχείριση των διακρίσεων διαφέρει κατά πολύ από αυτό που διαφημίζει:

• μετακίνηση θύματος βιασμού σε άλλο τμήμα με το βιαστή να παραμένει στη θέση του
• deadnaming
• καθημερινές ομοφοβικές και τρανσφοβικές ρητορικές στις οποίες η απάντηση θεωρείται μη “συναδελφική” συμπεριφορά και επιθετικότητα

το diversity κι αν έγινε γλώσσα των εταιριών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών

σε κάθε επίθεση από τα αφεντικά απαντάμε με αλληλεγγύη και συλλογική ανυπακοή

κατάργηση της παραγωγικότητας, λευτεριά στην τεμπελιά

τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά, καμιά ειρήνη με τα αφεντικά

(δ)ιαθεματική

Κείμενο που μοιράστηκε στο athens pride

Αυτό που λέμε pinkwashing (“ροζ ξέπλυμα”) έχει ως βασικά χαρακτηριστικά την αποπολιτικοποίηση του φεμινισμού και την μετατροπή του σε μία επιφανειακή εικόνα συμπερίληψης. Προκύπτει σε μία εποχή όπου τα φεμινιστικά κινήματα έχουν ήδη μια ιστορία και κάποια κεκτημένα στην μέινστριμ κουλτούρα, και παράλληλα έχουν μερικώς αφομοιωθεί, με αποτέλεσμα η εμφάνιση ενός “φεμινιστικού” ή πιο συχνά απλώς “συμπεριληπτικού” προφίλ να είναι ικανός αντιπερισπασμός για το ξέπλυμα πολλών, πολύ μη-φεμινιστικών πραγμάτων, όπως ο εθνικισμός, ο μιλιταρισμός και ο πόλεμος.

Ένα πρόσφατο και γνώριμο παράδειγμα είναι η eurovision. Ως θεσμός
αποτελεί πεδίο αναπαραγωγής της ευρωπαϊκής ενότητας και του αφηγήματος ελεύθερης ανταλλαγής κουλτούρας μεταξύ ισότιμων λαών. Από την μία, όμως, το τι συνιστά αυτή την «ευρωπαϊκή ενότητα» καθόλου δεδομένο δεν είναι. Το ποιο χωράει μέσα σε αυτή είναι ζήτημα (γεω)πολιτικής, όπως και το ποιο χωράει εντός των συνόρων της ευρώπης. Από την άλλη, η «ελεύθερη ανταλλαγή κουλτούρας» μέσα από τις εθνικές συμμετοχές θέτει τα έθνη-κράτη ως ενιαίες πολιτισμικές κοινότητες, κάτι που ή δεν ισχύει καθόλου, ή στον βαθμό που ισχύει, παράγεται μέσα από την καταπίεση της εσωτερικής διαφοράς.

Η eurovision αυτοπροσδιορίζεται ως ένας αμιγώς καλλιτεχνικός διαγωνισμός στον οποίο δε χωράει η πολιτική. Παρακολουθώντας την όμως βλέπουμε πως το no politica στην πραγματικότητα σημαίνει πως ως πολιτικό ορίζεται ό,τι δε συμφωνεί με τις θέσεις της διοργάνωσης και τη φαντασίωση της προοδευτικής ευρώπης, και αποκλείεται. Διάφορα συμμετέχοντα ανά τα χρόνια έχουν κάνει κάποιου είδους πολιτική δήλωση σε σχέση με πολέμους με τους οποίους εμπλέκονται ευρωπαϊκές χώρες, πολιτικούς αρχηγούς, ευρωπαϊκές πολιτικές, την ομοφοβία ή την τρανσφοβία. Ειδικά λόγω των τελευταίων η eurovision έχει απήχηση σε μεγάλο μέρος της λοατκι+ κοινότητας. Ταυτόχρονα, ο τρόπος που δίνονται τα δωδεκάρια βασίζεται στις γεωπολιτικές σχέσεις συμμαχίας μεταξύ κρατών (βλέπε ελλάδα-κύπρο και πρώην σοβιετικό μπλοκ) και συχνά τιμωρούνται με μη βαθμολόγηση τα κράτη που συμμετέχουν σε πόλεμο (βλέπε ηνωμένο βασίλειο στις αρχές της δεκαετίας του 2000 για τον πόλεμο στο ιρακ), ενώ τόσο στις συμμετοχές όσο και στις επιλογές της κάθε διοργανώτριας χώρας, δε λείπει ποτέ το
“παραδοσιακό στοιχείο” που αναδεικνύει την πολυπολιτισμική και ανοιχτή στη διαφορά δύση. Στο πλαίσιο της φιλελεύθερης αντίληψης πως είναι δυνατόν κάτι να υπάρξει έξω από τη σφαίρα του πολιτικού, όλα τα παραπάνω καταναλώνονται με όρους θεαματικότητας, καθώς ερμηνεύονται μόνο στο αισθητικό κομμάτι ως ριζοσπαστικά, ενώ η αναπαραγωγή της εθνικής υπερηφάνειας παρουσιάζεται ως ουδέτερη και κανονικοποιείται.

Όπως είδαμε φέτος, οι πιο απερίφραστες τοποθετήσεις ενάντια στη
συμμετοχή του ισραήλ αντιμετωπίστηκαν με αποκλεισμό από το διαγωνισμό, ενώ οι αποδοκιμασίες από το κοινό υπέστησαν επεξεργασία στις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις. Είδαμε τις προσπάθειες της διοργάνωσης να αποσιωπηθούν οι εντάσεις, ενώ ταυτόχρονα γίνονταν πρωτοφανείς σε μέγεθος για τη σουηδία συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στην παλαιστίνη μέχρι και έξω από το στάδιο, οι οποίες οδήγησαν και σε συλλήψεις. Η no politica διαχείριση της eurovision των διαφωνιών και των πιθανών ταραχών αντιμετωπίστηκε με τον καθόλου μη-πολιτικό τρόπο της αύξησης της αστυνομικής επιτήρησης και της οργάνωσης της ασφάλειας γύρω από το λόγο περί τρομοκρατίας. Εκτός από τη φύλαξη του σταδίου του μάλμε, πολλά από τα τουριστικά σημεία που στήθηκαν στα πλαίσια της eurovision μεταφέρθηκαν σε “ασφαλέστερα” περίκλειστα και καλά ελεγχόμενα μέρη, ώστε να διαφυλαχτεί η μη πολιτική απόλαυση του μουσικού διαγωνισμού.

Το αποτέλεσμα του διαγωνισμού μπορεί να διαβαστεί ως μια προσπάθεια να περισωθεί η εικόνα της προοδευτικής ευρώπης, που πλέον αγκαλιάζει και τα non-binary άτομα. Γιορτάζοντας τη διαφορετικότητα “εντός των συνόρων”, ξεπλένονται οι αφανισμοί και οι δολοφονίες “εκτός τους”.

Η εμπειρία της φετινής eurovision μας βοηθάει να καταλάβουμε την ευρύτερη εμπειρία της πολεμικής προετοιμασίας που βιώνουμε. Από τη μία έχουμε την παραχώρηση του δικαιώματος του γάμου στα λοατκια+ το οποίο σερβιρίστηκε με τη γνωστή ρητορική περί προόδου και δημοκρατίας, και από την άλλη έχουμε την ενεργή συμμετοχή του ελληνικού κράτους στα μέτωπα πολέμου και την ισχυροποίηση των συνόρων. Οποιαδήποτε προσπάθεια να αντισταθούμε στον αφανισμό και τη γενοκτονία αντιμετωπίζεται με σκληρή καταστολή, ενώ καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με αντιισλαμισμό και αντιαραβισμό. Η ενότητα της ευρώπης και της δύσης ευρύτερα κατασκευάζεται πάνω στο μίσος για τους “άλλους”, τους υποανάπτυκτους και οπισθοδρομικούς. Τα κουήρ και φεμινιστικά κινήματα εργαλειοποιούνται στην προσπάθεια να δημιουργηθεί μια εικόνα ελευθερίας και προόδου στο εσωτερικό της ευρώπης, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα απλό θέαμα. Η καθημερινότητα όπως τη βιώνουμε περιλαμβάνει τη φτωχοποίηση μας, τις συχνές ομοτρανσφοβικές επιθέσεις από φασιστικές γκρούπες, την όλο και δυσκολότερη πρόσβαση σε ορμονοθεραπεία, τη διαρκή αστυνομική παρουσία, τη συνεχή υποτίμηση της εργασίας και την επισφάλεια, την ρατσιστική βία απέναντι σε μεταναστά από μπάτσους και εθνικόπληκτους, τον εξευγενισμό των γειτονιών μας, τη συρρίκνωση των δημόσιων χώρων και τις καθημερινές επιδρομές μπάτσων σε αυτούς, τις γυναικοκτονίες και τις οδηγίες για σωστές γυναικοκτονίες από μπάτσους. Η εικόνα του “ξένου εχθρού” που θα εισβάλει νομιμοποιεί τις αμέτρητες δολοφονίες στα σύνορα με αποκορύφωμα τα 650 άτομα που δολοφονήθηκαν από το ελληνικό κράτος στα ανοιχτά της Πύλου, 14 Ιούνη ένα χρόνο πριν. Ταυτόχρονα, επιτρέπει την περαιτέρω υποτίμηση και εκμετάλλευση όσων βρίσκονται και εργάζονται εδώ υπό τη μόνιμη απειλή της απέλασης ή της φυλάκισης. Στο όνομα του πολιτισμού και της νομιμότητας μπάτσοι δολοφονούν ανήλικα ρομά (Μιχαλόπουλος 2023, Φραγκούλης 2022, Σαμπάνης 2021), και εισβάλλουν στις γειτονιές τους χτυπώντας κόσμο και καταστρέφοντας σπίτια, όπως έγινε πρόσφατα στο νομισματοκοπείο. Στο όνομα της ιδιοκτησίας μπάτσοι και αφεντικά δολοφόνησαν το/τη ζακ/ζάκι στο κέντρο της αθήνας το σεπτέμβρη του 2018.

Είμαστε με όλα αυτά που βιώνουν την καθημερινή αδικία, υποτίμηση,
εκμετάλλευση και βία εντός και εκτός των επιβαλλόμενων συνόρων από τους κυρίαρχους. Δε μας ικανοποιεί κανένα θέαμα “ασφάλειας” και “ενότητας” . Ο δικός μας εχθρός βρίσκεται μέσα από τους φράχτες. Στεκόμαστε αλληλέγγυα σε όσα αγωνίζονται μέσα και έξω από κάθε μορφής κελιά για μια αξιοπρεπή και πραγματικά ελεύθερη ζωή. Παραμένουμε απείθαρχα και ανυπάκουα σε κάθε μορφής έλεγχο της ζωής μας και αρνούμαστε την “αγκαλιά” του ελληνικού έθνους.

Κανένα δεν είναι ελεύθερο, μέχρι να είμαστε όλα.

Το προοδευτικό κράτος προοδευτικά σκοτώνει.

Και για να το καταφέρει στηρίζεται στα θεμέλια της εθνικής συνοχής. Όταν πέρσι τον αύγουστο καίγονταν χιλιάδες στρέμματα άγριων βιότοπων στον Έβρο, ο ελληνικός εθνικισμός βρήκε τρόπο να απαντήσει στα ελλείματα των κρατικών υπηρεσιών πυρόσβεσης: φταίνε οι μετανάστες. Το αποτέλεσμα: δεκάδες μετανάστες κυνηγημένοι στη περιοχή του Έβρου και ένας μετανάστης εργάτης νεκρός από μαχαιριές στο περισσό. Λίγους μήνες νωρίτερα, 14/6/2023, ήταν οι κρατικοί υπάλληλοι του λιμενικού που ρημούλκησαν και βούλιαξαν το καράβι ανοικτά της Πύλου, δολοφονώντας τουλάχιστον 650 άτομα, για να προστατέψουν τα ελληνικά/ευρωπαϊκά σύνορα. Το ναυάγιο της Πύλου έρχεται ως η κορύφωση μίας χρόνιας στρατηγικής του ελληνικού κράτους που έχει αναλάβει την εργολαβία της προστασίας των ευρωπαικών συνόρων με το αζημίωτο φυσικά. Μία στρατηγική όπου το λιμενικό στοχευμένα αρνείται την βοήθεια στα μεταναστά ή ενίοτε τα επαναπροωθεί βίαια έξω από τα ελληνικά σύνορα και μετράει πάνω από 28.000 νεκρά άτομα τη τελευταία δεκαετία.

Οι επικοινωνιακές τακτικές που έχουν χρησιμοποιηθεί για τη δικαιολόγηση αυτής της μεθοδευμένης σφαγής είναι μέσω της εγκληματικοποίησης της μετανάστευσης. Στο παράδειγμα του ναυαγλιου της Πύλου αλλά και σε εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις, το κράτος μεταθέτει το δημόσιο λόγο από την ευθύνη του ελληνικού λιμενικού και την αντιμεταναστευτική του πολιτική, στους ίδιους τους μετανάστες, κατηγορώντας τους ως «διακινητές». Με διαλογή από το σωρό (μία τακτική που πολλές κοινωνικές ομάδες έχουν έρθει σε επαφή) και φαστ τρακ δικαστικές διαδικασίες με τεράστιες ποινές, το κράτος μπορεί να παρουσιάζεται ως εγγυητής της ασφάλειας, τόσο των ελλήνων πολιτών όσο και των… (επιζώντων) μεταναστών. Με την κατηγορία της διακίνησης οι αρχές επαναφέρουν την επιθετικότητα κατά των μεταναστών στο προσκήνιο, ως πρόφαση για την ούτως ή άλλως κατεύθυνση αυστηροποίησης των διαδικασιών ασύλου. Τα υπόλοιπα αφήνονται στον ελληνικό βούρκο, τους συνοριοφύλακες και τις αυτόκλητες, ημιεπίσημες πολιτοφυλακές. Όπως είδαμε και πέρυσι τον Αύγουστο, τα κυνήγια μεταναστών από αυτοοργανωμένες εθνικιστικές γκρούπες που ακολούθησαν τις φωτιές είναι τρανταχτό παράδειγμα της συμπληρωματικότητας λαϊκού και κρατικού εθνικισμού.

Ο λόγος περί δημόσιας τάξης και εθνικής ασφάλειας όμως λειτουργεί συπληρωματικά σε ένα σημείο πολύ δομικό για την αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους. Αποκρύβει το γεγονός ότι από τα κάτεργα της cosco, της teleperfomance μέχρι τα μικρομεσαία αφεντικά στη μητρόπολη και στην ελληνική ύπαιθρο υπάρχουν χιλιάδες χρήσεις, χιλιάδες τρόποι αξιοποίησης του ρατσισμού. Ο λόγος για τα κλειστά σύνορα, ενώ ταίζει την ελληνική κοινωνία με το αίσθημα ασφάλειας τελικώς ρίχνει τους μισθούς καθώς κλείνει το μάτι στα ελληνικά και πολυεθνικά αφεντικά. Με απλό κυνισμό δηλώνει ότι το ελληνικό κράτος είναι ένας μικρός καπιταλιστικός παράδεισος όπου η εξάντληση, οι υπερωρίες, οι εκβιασμοί, η υποτίμηση θα εξασφαλίζονται μέσω της απειλής του εγκλεισμού και της απέλασης. Αυτή η στρατηγική δεν είναι καινούρια, αφού έχει ήδη δοκιμαστεί πάνω στα αλβανά μεταναστά τη δεκαετία των zero, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εξελίσσεται. Αν παλιά “περιορίζονταν” στο να αναγκάζουν τα αλβανά εργατά σε πολλαπλάσιες ώρες δουλειάς για να έχουν το δικαίωμα να παραμείνουν στη χώρα, τώρα η διάσχιση των συνόρων της “πολιτισμένης ευρώπης” σημαίνει φυλάκιση σε camps- ζώνες καταναγκαστικής εργασίας, όπως καταγγέλουν μεταναστά από το camp του σχιστού και της ριτσώνας όπου εξαναγκάζονται σε άθλιες συνθήκες εργασίας στην GL express.

(δ)ιαθεματική

14/6/24

Έτος 2024, και ζούμε το πρώτο athens pride μετά την κατοχύρωση του γκέι γάμου στην ελλάδα.

Τελικά κερδίσαμε από την θεσμοθέτηση του γκέι γάμου; Μπορούμε επιτέλους ελεύθερα να κατρακυλήσουμε αγκαλιά σε ανθόσπαρτους λόφους με τη σύντροφό μας, να εμφανίσουμε τον Τάκη στο οικογενειακό τραπέζι με το σόι, να φασωθούμε μελαγχολικά στο διάλλειμα μεταξύ των μαθημάτων στη σχολή με εκείνο το πρώην που μας εκπούστρευσε, να περπατήσουμε περήφανα από την Αλεξανδρούπολη έως το Γκάζι; Μπορεί να υπερβάλαμε και λίγο. Μπορεί και όχι. Ούτως ή άλλως δεν πάνε όλα στο Γκάζι με τα πόδια. Ούτε πάνε όλα στο Γκάζι.

Για εμάς, το θέμα δεν είναι αν κερδίσαμε και τι κερδίσαμε αλλά το ίδιο το γεγονός ότι καλούμαστε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα. Δεν θέλουμε να μείνουμε στα δράματα περί «ναι/όχι» που κυρίευσαν τον δημόσιο λόγο από την στιγμή της ανακοίνωσης του νέου νόμου.

Δεν θέλουμε να πατρονάρουμε τα κουήρια προηγούμενων γενιών που η ερωτική τους έκφραση υπήρξε κυριολεκτικά στόχος κρατικής δίωξης, ούτε να αμφισβητήσουμε ότι, σε σχέση με αυτό το νωπό παρελθόν, η σημερινή ορατότητα και θεσμοθέτηση συνιστά μία τομή, σε ένα πολύ πραγματικό, υλικό επίπεδο. Ξέρουμε, η καθημερινότητα μπορεί να γίνει πολύ τρομακτική και η αναζήτηση της θαλπωρής, της τρυφερότητας, του “ανήκειν”, του να αισθανόμαστε καλά με αυτό που είμαστε χωρίς το άγχος μιας επίθεσης είναι μια καθόλα κατανοητή ανάγκη. Προσπαθούμε, λοιπόν, να κινηθούμε πέρα από ένα άνωθεν επιβαλλόμενο ψευδοδίλημμα «ναι ή όχι» στο γάμο και αναρωτιόμαστε: τι θυσιάστηκε προκειμένου η ομοφυλοφιλία να γίνει νόμιμη, θεσμικά αναγνωρισμένη, μέχρι και κουλ; Η έξοδος από τη ντουλάπα μήπως σηματοδοτεί και το φτήνεμα όλης της δίκαιης οργής μας, όλης της απωθημένης μας καύλας; Μοιάζει χθες όταν οι γκέι κοινότητες έθαβαν τους νεκρούς τους από την επιδημία του HIV, και σήμερα τα σύμβολα της ομοφυλοφιλίας πωλούνται στα tiger. Η ουσία της καπιταλιστικής αφομοίωσης είναι η αστραπιαία μετατροπή του μέχρι πρότινος περιθωριακού σε εμπόρευμα. Και φυσικά, ο χώρος του περιθωρίου ποτέ δεν μένει κενός –αναμένεται να κατοικηθεί από νέα αφύσικα, ασύμμετρα, φρικιαστικά σώματα.

Θέλοντας να ξεφύγουμε από το κυρίαρχο ψευδοδίλημμα, προσπαθούμε εδώ να αρθρώσουμε αυτό που εμείς θέλουμε γύρω από όλη αυτή την ιστορία:

1. Για να μην ξεχνάμε τα βασικά

Η ανάγκη για ένα πλαίσιο που να αναγνωρίζει τα ομόφυλα ζευγάρια και τις οικογένειές τους προκύπτει εξ αρχής από τον αποκλεισμό τους, όπως κάθε δικαίωμα και κάθε διεκδίκηση ισότητας καθρεφτίζει την πρωταρχική βία του νόμου: τον διαχωρισμό μεταξύ του νόμιμου και του παράνομου από την κρατική εξουσία, της ζωής που αξίζει να βιωθεί και αυτής που ενεργητικά αφήνεται στην φθορά ή και στον θάνατο.

Μέσα από τον γάμο το κράτος ορίζει τι σημαίνει «συγγένεια» σε ένα αυστηρό πλαίσιο με αναγκαία στοιχεία το «αίμα» (την βιολογική καταγωγή και την προγονικότητα) και το (αναπαραγωγικό) ζευγάρι. Αν υπάρχει ένα πλήθος κοντινών σχέσεων και πρακτικών που πραγματεύονται την αναπαραγωγή της ζωής και την φροντίδα, από συγκατοικήσεις και πολυσυντροφικές σχέσεις, ως σχέσεις με άλλα είδη, παρέες και φιλίες, τότε το κράτος τις περιορίζει θέτοντας τον γάμο ως το προνομιακό πεδίο όπου η κοινωνική αναπαραγωγή και η φροντίδα πλαισιώνονται νομικά, αλλά και απαιτούνται, πειθαρχημένα, για την αναπαραγωγή των υπάρχουσων κοινωνικών σχέσεων.

Η οικογένεια ως δομικό συστατικό της πατριαρχίας, επισφραγίζει το διαχωρισμό δημόσιας-ιδιωτικής σφαίρας. Η σεξιστική βία, οι κακοποιήσεις, οι φωνές από το διπλανό σπίτι προσλαμβάνονται ως μια ιδιωτική υπόθεση του ζεύγους και της οικογένειας και όχι ως μια πατριαρχική πραγματικότητα. Ο γάμος και η οικογένεια, διαλεγμένα ως πεδία νομικού προνομίου, πλάθουν και περιχαρακώνουν τις κοινωνικές σχέσεις. Μας μαθαίνουν πώς να επιτελούμε το φύλο μας, πώς να ερωτευόμαστε, πώς να πηδιόμαστε, πώς να σχετιζόμαστε με τρόπους που ταιριάζουν σε έναν παραγωγικό, πειθαρχημένο και εθνικά συνεκτικό πληθυσμό.

Το κουήρ για εμάς είναι μία πρακτική διάρρηξη αυτής ακριβώς της συνεκτικότητας. Είναι η κατάφαση σε ένα άνοιγμα προς εξερεύνηση των αμέτρητων μορφών που μπορεί να πάρει η συγγένεια, η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, η συνύπαρξη.

2. Οι πόλεμοι στην Δύση ξεπλένονται με ροζ

Κατανοούμε κάθε κίνηση θεσμικής αναγνώρισης ως μηχανισμό που ανασυγκροτεί τη λογική του «συνόρου» στο πεδίο της καθημερινής ζωής. Το σύνορο έτσι, πέρα από την υλική του βάση, μπορεί να ιδωθεί ως ένα μετακινούμενο σύστημα πειθάρχησης και επιτήρησης αυτού που τίθεται κάθε φορά στη σκιά της εθνικής κανονικότητας, απειλούμενο από αυτήν ή απειλητικό προς αυτήν. Από τα εθνικά σύνορα που σκορπούν το θάνατο σε ό,τι δεν εντάσσεται στην εθνική περηφάνια και οικονομική εκμετάλλευση, στην χάραξη από έναν εθνικόφρονα μαρκαδόρο της διάκρισης μεταξύ του «εσωτερικού από τον εξωτερικό εχθρό». Από την περιχαράκωση του δημόσιου από τον ιδιωτικό χώρο, με τον περίκλειστο «χώρο» του ζεύγους και της οικογένειας ως τον κατεξοχήν χώρο υποτίμησης, κακοποίησης, ξυλοδαρμών, βιασμών, γυναικοκτονιών. Από τα σύνορα που επιβάλλει η κυρίαρχη ετεροκανονικότητα στα σώματά μας, ενώ αυτά αγωνίζονται να εκφραστούν, να διεκδικήσουν, να ανασάνουν, στα σύνορα που χαράσσονται στα σώματα των πόλεων με νέες περιφράξεις και επεκτεινόμενο εξευγενισμό (gentrification). Για όλα αυτά με τα οποία έρχονται αντιμέτωπα τα φτωχά, τα έγκλειστα, τα τρανς, τα μεταναστά, όσα δεν χωρούν ή δεν θέλουν ή αποτυγχάνουν να χωρέσουν στο εθνικό αφήγημα που προβάλλεται ως συμπεριληπτικό, προοδευτικό ή ειρηνικό.

Ο νόμος περί ισότητας στον γάμο δημοσιεύεται σε μια εποχή πολεμικών συρράξεων γεωγραφικά και γεωπολιτικά κοντά «στο σπίτι». Ο πόλεμος ρωσίας-ουκρανίας συνεχίζει να σκορπά το θάνατο με αμέτρητους νεκρούς και τραυματίες, με τους δύο στρατούς να ανταλλάσσουν συνεχώς στρέμματα αιματοβαμμένης γης και βιομηχανικού τσιμέντου. Το ισραηλινό κράτος συνεχίζει να δολοφονεί, να εκτοπίζει και να εξαθλιώνει τους παλαιστινιακούς πληθυσμούς και κοινότητες. Ενθαρρυνόμαστε να δούμε αυτή την αντιπαραβολή υπό ένα γνώριμο ρατσιστικό πρίσμα: Από τη μία, η «δύση» ως μια χωρίς συγκρούσεις ολότητα, με πυξίδα τον ανθρωπισμό και μόνο καλές προθέσεις (ακόμα και όταν διεξάγει πόλεμο). Και από την άλλη, η, ανεπίδεκτη, στα διδάγματα πολιτισμού της πρώτης, «ανατολή» με τον οπισθοδρομισμό της, υπανάπτυκτη, απολίτιστη, ξένη. Έτσι το ελληνικό κράτος, όπως και κάθε δυτικό, από τη μία κόπτεται να ψηφήσει το νόμο για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών κι από την άλλη κάνει μαθήματα «δυτικού εκπολιτισμού» στέλνοντας φρεγάτες στα παράλια της υεμένης. Από τη μία βοηθά και χορηγεί τη διοργάνωση των prides στο εσωτερικό του διαφημίζοντας την ανεκτικότητα και την συμπερίληψή του στο διαφορετικό, από την άλλη περνάει από κόσκινο τη ΛΟΑΤΚΙplus ταυτότητα κουήρ μεταναστών που αιτούνται άσυλο, με fast-track συνεντεύξεις, σιγοντάρει τα κυνήγια μεταναστών από εθνικιστικές γκρούπες, στοχοποιεί μετανάστες για φωτιές που καίνε χιλιάδες στρέμματα δάσους, δολοφονεί εκατοντάδες μετανάστες στα σύνορα του έβρου και του αιγαίου/ιονίου και συγκαλύπτει την ρατσιστική και πατριαρχική δόμηση της έννομής του τάξης.

Όλες αυτές οι κινήσεις δεν είναι αντιφατικές αλλά συμπληρωματικές. Δεν συγκινούμαστε από τους νόμους που δήθεν θα φέρουν την ισότητα, από τις χορηγίες εταιριών του pride που επιδιώκουν να προβληθούν και να ξεπλυθούν πουλώντας ειρήνη, αλληλεγγύη και ίση μεταχείριση στην εργασία. Μας εξοργίζουν οι εικόνες ισραηλινών στρατιωτών στα πεδία σφαγής που σηκώνουν rainbow σημαίες, νομιμοποιώντας την γενοκτονία των παλαιστινίων “in the name of love”.

Κλείνουμε πονηρά το μάτι σε όσα είναι καχύποπτα με την ευγενική ρητορική του δημοκρατικού κόσμου. Στεκόμαστε αλληλέγγυα στους εκατοντάδες χιλιάδες ανυπότακτους των επιστρατεύσεων της ουκρανίας και ρωσίας που αρνούνται να γίνουν αναλώσιμοι στα πολεμικά παιχνίδια των κυριάρχων. Στους αρνητές στράτευσης και κάθε αντιστεκόμενο εντός του ισραήλ και της παλαιστίνης. Στεκόμαστε αλληλέγγυα στα μεταναστά που δέχονται τη βία των συνόρων, των κρατών, των εθνικισμών, της πατριαρχίας. Μια αλληλεγγύη που μας κάνει συνεχώς να επαναλαμβάνουμε: κανένα δεν είναι πραγματικά ελεύθερο, αν δεν είμαστε όλα μας.

3. Ζώντας για να δουλεύουμε, πεθαίνουμε δουλεύοντας ή αλλιώς justgetreadyforwork, work, work, work, work, work

Οι διεκδικήσεις των κινημάτων των προηγούμενων δεκαετιών έχουν οδηγήσει στην αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας στα δυτικά κράτη. Επειδή όμως, στα ίδια κράτη, όπου η μόνη οργάνωση της ζωής που μπορεί να νοηθεί ως δυνατή είναι αυτή του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς, το κουήρνες ταυτόχρονα κεφαλαιοποιήθηκε. Δημιουργούνται έτσι νέες υποκειμενικότητες, στο πρότυπο της ετεροκανονικότητας, και νέες κατηγορίες καταναλωτών, που φέρουν μεγαλύτερη ποικιλία χαρακτηριστικών φύλου και σεξουαλικότητας, παραμένοντας όμως εντός μίας λογικής κατανάλωσης και ατομικής ανέλιξης που αορατοποιεί τον ταξικό ανταγωνισμό.

Σύμφωνα με το νόμο για την ίση μεταχείριση στην εργασία στο μοντέλο αντίστοιχων παρεμβάσεων ενσωμάτωσης άλλων κρατών της ε.ε., απαγορεύονται οι διακρίσεις, μεταξύ άλλων, για λόγους σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου. Όλα όσα εργαζόμαστε σε αυτό το περιβάλλον γνωρίζουμε πως στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο να αποδείξει κάποιο εργαζόμενο ότι υφίσταται διάκριση, ειδικά σε μια καθημερινότητα διαρκούς επισφάλειας, εντατικοποίησης, ξεχειλωμένων ωραρίων, εργοδοτικής τρομοκρατίας, και, στην περίπτωση των ατόμων που δεν προέρχονται από ευρωπαϊκές χώρες και η παραμονή τους εδώ εξαρτάται από άδειες ειδικού σκοπού, της απειλής της απέλασης. Οι τελευταίες νομοθετικές ρυθμίσεις -ν.5053-2023- έρχονται να επικυρώσουν εκ νέου αυτές τις συνθήκες. Η απόλυση νοείται ως προσωπική αποτυχία, ενώ η απόλυτη ευθυγράμμιση με τα συμφέροντα των αφεντικών είναι η συνταγή επιτυχίας για την ανέλιξη στην εταιρική ιεραρχία.

4. Άθενς Πράηντ AE: Διαφημίσεις, Πλύσεις, Τουριστικές περιηγήσεις, Επενδύσεις

Ο μόνος τρόπος αποφόρτισης από την καθημερινή αυτή πίεση είναι να βρεθούμε στην αγκαλιά μιας άλλης εταιρείας, τώρα ως καταναλωτά. Τα τελευταία χρόνια, και ειδικά κάθε Ιούνιο, οι μεγάλες πολυεθνικές μάς προσκαλούν να τους αφήσουμε όσα λεφτά μας περισσεύουν από το νοίκι και το ρεύμα που διαρκώς αυξάνονται, μιας και τα προϊόντα τους πλέον απευθύνονται και σε μας, όπως δείχνουν οι μεγάλες rainbow σημαίες στις βιτρίνες τους. Παράλληλα, συμμετέχουν κάθε χρόνο στο Athens Pride, διακηρύσσοντας την ανοιχτότητά τους και ξεπλένοντας όλες τις νόμιμες και παράνομες εργασιακές αυθαιρεσίες και πολλές φορές και τη συμμετοχή τους στην πολεμική διαδικασία. Με δυο λόγια, pinkwashing και rainbowcapitalism.

Χαρακτηριστικά, η Google, χρυσός χορηγός του φετινού πράηντ και κύρια υπεύθυνη για τον μετασχηματισμό του ίντερνετ σε μέσο συλλογής εμπορεύσιμων δεδομένων, έχει υπογράψει, μαζί με την Amazon, συμφωνία ύψους 1,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων με το υπουργείο άμυνας και τον στρατό του ισραήλ. Το ίδρυμα ωνάση από την άλλη, επίσης χρυσός χορηγός, έχει αναλάβει την κεφαλαιοποίηση της κουήρ αντικουλτούρας, πουλώντας εναλλακτικότητα στα μεγάλα “κέντρα πολιτισμού” και καταλαμβάνοντας τον διαρκώς συρρικνωμένο δημόσιο χώρο. Ανάμεσα στους υπόλοιπους χορηγούς του φετινού Athens Pride είναι η Teleperformance, τα Lidl και η E-Food, που τα τελευταία χρόνια έχουν διαπρέψει στις απολύσεις, στα χρωστούμενα δεδουλευμένα, στην καθημερινή υποτίμηση και πειθάρχηση και στις διακρίσεις εργατών με βάση την ηλικία, το φύλο, τη φυλή και τη σεξουαλικότητα τους. Τα συμπεριληπτικά αφεντικά, συμπεριληπτικά μας ξεζουμίζουν.

Το Athens Pride δεν θα μπορούσε να λείπει κι από την τουριστική βιομηχανία ή αλλιώς το “εθνικό προϊόν”, καλώντας κυρίως πλούσιους δυτικούς να καταναλώσουν LGBT friendliness σε ξενοδοχεία, μπαρ, καφέ, σάουνες, εστιατόρια στην 365 μέρες το χρόνο ανοιχτή στον τουρισμό Αθήνα και τα νησιά-γκέυ πρωτεύουσες (μύκονος, ερεσσός).

5. Το ένα κορίτσι φιλάει το άλλο και τα δυο κλωτσούν φασίστες

Από τον τρόπο με τον οποίο άνοιξε ο διάλογος γύρω από τα λοατκι δικαιώματα και τον γάμο έγινε ένας πολιτικός επαναπροσδιορισμός, και μία αναζωπύρωση των –ήδη ασταμάτητων και καθημερινών– ομοτρανσφοβικών επιθέσεων. Από τον έλληνα νοικοκυραίο που απειλείται από οποιαδήποτε έκφραση δεν επιβεβαιώνει τη “φυσική” αντρική κυριαρχία, μέχρι τις φασιστικές γκρούπες που οργανώνονται στο δρόμο επιτιθέμενες σε μετανάστες και κουήρια και γεμίζοντας τους τοίχους της πόλης με σβάστιγκες, διακινείται μια συνωμοσιολογική ανάγνωση της πραγματικότητας όπου οι γκέι και η ξενόφερτη “νέα τάξη πραγμάτων” υποκαθιστούν το κράτος και τον καπιταλισμό ως οι πραγματικοί “εχθροί του λαού”. Σύμφωνα με το αφήγημα αυτό, οι γκέηδες κυβερνούν τον κόσμο και απειλούν το ελληνικό έθνος με αφανισμό μέσα από την αποδυνάμωση της οικογένειας και των έμφυλων ρόλων (we wish). Η εικόνα μιας ισχυρής ελίτ που κινεί τα νήματα δεν είναι πρωτότυπη για τον κόσμο αυτό, καθώς προϋπάρχει και σε μία γνωστή αντισημιτική εκδοχή.

6. Τι σημαίνει, τελικά, «κουηρ υπερηφάνεια»;

Ως κουήρια, ζούμε σε μία εποχή ιδιαίτερης αντίφασης: Από την μία παρατηρούμε ένα συντηρητικό ξέσπασμα που μας θέτει ως την μεγάλη απειλή καταστροφής της κοινωνικής τάξης και των θεσμών της, ενώ, από την άλλη, οι πολιτικές της αφομοίωσης μας φέρνουν σε μία απόγνωση – νιώθουμε ότι αδυνατούμε να αποτελέσουμε την μεγάλη καταστροφή της κοινωνικής τάξης και των θεσμών της.

Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση, που για την προστασία των συνόρων της δολοφονεί μεταναστά, είναι σπόνσορας του Athens Pride και του EuroPride που φέτος θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη, αναρωτιόμαστε: μήπως μέσα στις διαδικασίες αφομοίωσης που μετέτρεψαν την εξέγερση του Stonewall σε μία παρέλαση οργανωμένη από δημοτικές αρχές και εταιρίες, έχει αλλάξει και η ίδια η έννοια της «υπερηφάνειας»; Από την στιγμή που τα «LGBTQ δικαιώματα», όπως και τα «γυναικεία δικαιώματα» χρησιμοποιούνται τόσο πολύ για να ξεπλύνουν τις πολεμικές πολιτικές του δυτικού μπλοκ, μήπως καταλήγει και το AthensPride να βρομάει λίγο whitepride; Θα τολμήσουμε να πούμε πως ναι.

Athens Pride, EuroPride, White Pride, LGBTQ Pride. Η υπερηφάνεια δεν είναι ένα ιδιαίτερα άξιο συναίσθημα από μόνη της. Το υπερήφανο «εγώ» είναι μια θέση που συνήθως στέκεται απέναντι σε κάποιον «Άλλο». Πώς διαφέρει λοιπόν η κουήρ υπερηφάνεια; Όπως γράφει η Sarah Ahmed, «η στιγμή της κουήρ υπερηφάνειας είναι η άρνηση να νιώσεις ντροπή όταν αντικρίζεις εκείνον που ντρέπεται για εσένα».

Η υπερηφάνειά μας δεν αποβλέπει στην εδραίωση κάποιων ταυτοτήτων ως κανονικών. Δεν είναι ο δρόμος για την εξασφάλιση καπιταλιστικών ευκαιριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η υπερηφάνειά μας είναι, πολύ απλά, αλλά και πολύ δυνατά, μία παρέμβαση στην περιθωριοποίηση και στη βία που δεχόμαστε. Στην αποστροφή, την αηδία, την θλίψη ή την ντροπή που απαιτείται να νιώσουν οι άλλοι για εμάς αλλά και εμείς για τα εαυτά μας. Αν, παραφράζοντας το σύνθημα, είμαστε υπερήφανα γκέι, τρανς, λεσβίες και ιέρειες του αίσχους, είναι επειδή είμαστε η ντροπή αυτού του έθνους. Ξέρουμε ότι οι εθνικισμοί πάντα πλάθουν ντροπιαστικούς Άλλους. Θα είμαστε πάντα και περήφανα προδότρες τους.

ανώμαλα, φρικιά, φτωχά, αόρατα, μεταναστά, άρρωστα:
Είμαστε (με) αυτά που δεν χωράνε στην κυρίαρχη εθνική κανονικότητα.

ενάντια στην καταπίεση, την εκμετάλλευση, τον εκτοπισμό και τον θάνατο,
αντιστεκόμαστε, αγωνιζόμαστε καθημερινά, φροντίζουμε και χτίζουμε σχέσεις αλληλεγγύης.

Για την καταστροφή κάθε εξουσίας, διπόλου και διαχωρισμού,
κάνουμε ορατό το ακατανόητο
απειθαρχούμε στις συμμορφώσεις της κανονικότητας
ενάντια στα έθνη-κράτη, τον πόλεμο και την ειρήνη τους
ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία

Ενάντια στα σύνορα ενάντια στους νόμους
γκέι τρανς λεσβίες βγαίνουμε στους δρόμους!

Queers against nations, armies and wars
Solidarity to all deserters of the world

Καθετί κουηρ και μη κανονικό
μέσα από εξέγερση θα γίνει ορατό

Είμαστε αδερφές, δεν κάνουμε σκοπιές
Είμαστε και τρανς, δεν μπαίνουμε σε τανκς

Καλούμε σε αναρχoκούηρ πορεία αντι-εθνικής υπερηφάνειας!
παρασκευή 28 ιούνη, 19:00, πλατεία βικτώριας

κουήρ αναρχικά ενάντια στα σύνορα
και την πολεμική πραγματικότητα

Το βράδυ της Δευτέρας 13/5, ανακοινώθηκε κατάληψη των κτηρίων της Νομικής και του Οικονομικού-Πολιτικού στην Αθήνα, καλώντας για την μετατροπή της σχολής σε κέντρο αγώνα στα πλαίσια του διεθνούς αντιπολεμικού κινήματος και ενάντια στην εξόντωση του πληθυσμού της Γάζας που διεκπεραιώνει το κράτος του ισραήλ, με την στήριξη των δυτικών συμμάχων του, συμπεριλαμβανόμενης και της ελλάδας.

Το κείμενο της κατάληψης αναγνώριζε το πανεπιστήμιο ως ένα πεδίο κομβικής σημασίας στους πολέμους που διεξάγονται, δίνοντας ως παράδειγμα τις εταιρίες Intracom Defence και Israel Aerospace Industries που συνεργάζονται με το ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ, και ερευνητικά προγράμματα όπως το ANDROMEDA2020 που εκπονήθηκε στο ΕΜΠ με εμπλεκόμενο μέλος το υπουργείο δημόσιας ασφάλειας του ισραήλ, με στόχο την ανάπτυξη εργαλείων επιτήρησης θαλάσσιων και χερσαίων συνόρων.

Την Τρίτη το πρωί, ματ, οπκε, δέλτα και ασφάλεια περικύκλωσαν την σχολή. Κόσμος συγκεντρώθηκε στη Σόλωνος ενώ οι μπάτσοι μπήκαν μέσα στο προαύλιο και στα κτήρια, και προσήγαγαν 28 άτομα. Αργότερα μάθαμε ότι οι προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις με εντολή του πρύτανη του ΕΚΠΑ Γεράσιμου Σιάσου. Τα συλληφθέντα πέρασαν αυτόφωρο την Τετάρτη 15/5. Εννιά από αυτά είχαν χαρτιά από διαφορετικές χώρες της ευρώπης και μεταφέρθηκαν πρώτα στην Πέτρου Ράλλη και μετά στην Αμυγδαλέζα. Και για τα εννιά δρομολογείται διοικητική απέλαση ως άτομα «επικίνδυνα για την δημόσια τάξη».

>>

Κατά την εκκένωση έγινε εισβολή της αστυνομίας και στο αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο νομικής, όπου σπάστηκαν κάποιες πόρτες και κλάπηκαν κράνη, στυλιάρια με σημαίες, αντιασφυξιογόνες μάσκες, πυροσβεστήρες και μπογιές. Ανάμεσα σε άλλα στα καθεστωτικά μίντια κυκλοφόρησε και η συνήθης εικόνα, αποικιοκρατικής αισθητικής, με παραταγμένα τα «τρόπαια» του κυνηγιού.

Το ότι τα μοντάζ με την δραματική μουσική προσπάθησαν να παράξουν μια απειλητική εικόνα μέσω τέτοιων «ευρημάτων» διακόσμησης και αυτοπροστασίας μας φαίνεται τραγικό, αν και τόσο συνηθισμένο. Πάει πακέτο με το να βρίσκουν ασήμαντο το γεγονός ότι πάνοπλοι άνδρες διαφόρων κρατικών μονάδων είχαν αποκλείσει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και εκκένωσαν τα κτήρια μέσω της πραγματικής απειλής της νόμιμης βίας. Και αυτό συνηθισμένο βέβαια. Μπουρδουκλώθηκαν λίγο στα λόγια τους όταν έπρεπε να παραδεχθούν ότι κατά την εκκένωση κανείς δεν χρησιμοποίησε αυτόν τον «εξοπλισμό», αλλά υποσχέθηκαν περαιτέρω έρευνες.

>>

Το κράτος και τα μίντια προσπαθούν να μας χωρέσουν σε ένα προ-παρασκευασμένο προφίλ. Το προφίλ του «επαναστάτη-τουρίστα», του «εξω-πανεπιστημιακού», του «αναρχικού-αντιεξουσιαστή», αυτού που φαντάζονται και κατασκευάζουν ως το εγκληματικό στοιχείο που ξεχωρίζει από τον φιλειρηνικό πληθυσμό και διαταράσσει την έννομη τάξη. Μόνο που είμαστε ο πληθυσμός. Κι ας προσπαθούν απεγνωσμένα να μας (ανα)παράξουν ως ένα εξω-κοινωνικό σώμα αποκρύβοντας όλα αυτά που και εμείς, δυστυχώς είμαστε: φοιτητά, εργαζόμενα, κάτοικα και πολλά ακόμα – χίλια πρόσωπα από τα οποία προσπαθούν να μας αποκόψουν. Παρά τους χίλιους τρόπους που ως «πληθυσμός» αποτελούμε αντικείμενο προς κυβέρνηση, είμαστε ένα πλήθος δυνάμεων, ροπών, επιθυμιών που προσπαθούν να ανακατασκευάσουν αυτόν τον κόσμο. Και αυτές οι δυνάμεις καμιά φορά συναντιούνται.

Δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο υποκείμενο που έκανε την κατάληψη στην νομική. Ήταν άτομα πολλαπλών ταυτοτήτων που όπως όλα μας ζουν, υποβάλλονται και προσπαθούν να δραπετεύσουν από τον εθνικιστικό, πατριαρχικό, αιμματοβαμμένο καπιταλισμό. Φοιτητά διαφόρων σχολών, εργαζόμενα και άνεργα διαφόρων ειδικοτήτων, ντόπια και ξένα, άτομα διαφορετικά μεταξύ τους ήρθαν μαζί σε μια συλλογική πράξη μέσα από την επίγνωση του τί συμβαίνει αυτή την στιγμή στο ισραήλ/την παλαιστίνη, και ποιά είναι η συμμετοχή του ελληνικού πανεπιστημίου σε αυτό.

Όπως γράφει το κείμενο της ανακοίνωσης της κατάληψης,

Αυτήν την στιγμή στη Γάζα συντελείται ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ. Ο τραγικός απολογισμός των 7 μηνών πολέμου μέχρι στιγμής είναι περίπου 79.000 τραυματισμένοι, περισσότεροι από 35.000 νεκροί Παλαιστίνιοι/ες/α, μεταξύ των οποίων 14.500 νεκρά παιδιά. Για εμάς η σιωπή είναι συνενοχή, γι’ αυτό δεν πρόκειται να συνεχίσουμε τις ζωές μας σύμφωνα με τις επιβαλλόμενες επιταγές της κανονικότητας, του καριερισμού, της ανταγωνιστικότητας. Δεν σταματήσαμε ούτε θα σταματήσουμε να μιλάμε και να φωνάζουμε για την Παλαιστίνη στις σχολές μας, στις καταλήψεις και στους δρόμους. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα κράτος να καταστείλει τη διεθνιστική αλληλεγγύη. Είμαστε με την Παλαιστίνη για όλους τους λόγους του κόσμου, μέχρι να σταματήσει η γενοκτονία, μέχρι ο παλαιστινιακός λαός να είναι πραγματικά ελεύθερος!
[…]
– Άμεση απεμπλοκή του στρατού, μυστικών υπηρεσιών, αστυνομίας από τα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών και την έρευνα
– Καμία διοικητική, διπλωματική, ερευνητική ή άλλη σχέση ελληνικών πανεπιστημίων με τα πανεπιστήμια του Ισραήλ
– Οι πρυτανικές αρχές του ΕΚΠΑ και των υπόλοιπων πανεπιστημίων να πάρουν άμεσα θέση στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ
– Επιστροφή της φρεγάτας “Ύδρα”
– Καμία εμπλοκή της Ελλάδας στα σχέδια ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΙΣΡΑΗΛ-ΕΕ
– Να αποχωρήσουν τα ισραηλινά στρατεύματα από την λωρίδα της Γάζας
– Να σταματήσει η αντιμεταναστευτική πολιτική ελληνικού κράτους και ΕΕ

>>

Από την Τρίτη που εκκενώθηκε η κατάληψη, μέχρι και την Παρασκευή, τα ρολά της ΝΟΠΕ παρέμειναν κλειστά. Το κράτος, οι πρυτανικές αρχές και η αστυνομία φαίνεται να έχουν αναπτύξει τη συνήθεια, ειδικά από την περίοδο της πανδημίας και μετά, να ανοιγο-κλείνουν τις σχολές κατά βούληση. Αγνοούν πλήρως τις ίδιες τις αρχές του δικού τους δημοκρατικού κράτους -τις διαδικασίες που υποτίθεται το κάνουν δημοκρατικό- κάνοντας όλο και πιο εμφανές ότι η καταστολή και ο πόλεμος αποτελούν το βασικό άξονα ρύθμισης της κοινωνικής ζωής.

Η ερώτηση, όπως και σε όλα τα προηγούμενα λοκ-άουτ, παραμένει όμως: Που είναι τα φοιτητά που με τη πρώτη ευκαιρία αγανακτούσαν για την υποβάθμιση των πτυχίων τους που για αυτά προέκυπτε μέσα από την ανταγωνιστική οικειοποίηση των σχολών, με καταλήψεις, αντιμαθήματα, εκδηλώσεις και άλλα; Αφού η νομική έμεινε κλειστή για 4 μέρες με απόφαση της αστυνομίας, ακόμα και μετά την ίδια την αστυνομική επιχείρηση, προκύπτει και ένα άλλο εύλογο ερώτημα: Γιατί η αστυνομία έκανε επέμβαση στην νομική, αφού ο σκοπός της επέμβασης δεν ήταν το «άνοιγμα», η «απελευθέρωση» του κτηρίου και η παράδοσή του πίσω στην εύρυθμη λειτουργία της ΝΟΠΕ;

Το κράτος και τα μήντια, έστησαν άλλη μια παράσταση πάνω στις πλάτες των καταληψιών. Σκοπός της ήταν να δώσει ένα μήνυμα προς κάθε αγωνιζόμενο υποκείμενο. Ο στόχος της επέμβασης απείχε μακριά από το να επιστρέψουμε στην ομαλότητα, γιατί τελευταία η ίδια η ομαλότητα είναι πρόβλημα για τα αστυνομικά-κρατικά επιτελεία. Όσο για τα «αγανακτισμένα» φοιτητά, γίνεται ξεκάθαρο ότι αγανακτούν μόνο όταν οι σχολές κλείνουν από τους αγώνες μας. Δεν μας κάνει εντύπωση. Αν παλιότερα ίσως υπήρχε το ενδεχόμενο η καταστολή να αποτελέσει επιλογή που εμπεριέχει πολιτικό κόστος, σήμερα η καταστολή αποτελεί περιεχόμενο, πολιτική θέση και εμπόρευμα προς κατανάλωση. Μια εικόνα βίας, μια πληροφορία εκκένωσης, μια νέα δικογραφία είναι αυτά που αυτή τη στιγμή το κράτος αναζητάει από τους αγώνες και όχι μια αναγκαία «παράπλευρη» απώλεια. Δεν φαίνεται να υπάρχει ανάγκη για τους παρασυνδικαλιστικούς μηχανισμούς καταστολής που είχαν αναπτυχθεί τις προηγούμενες δεκαετίες, όπως είναι οι κομματικές παρατάξεις, οι «αγανακτισμένοι πολίτες», τα «ανεξάρτητα φοιτητά» και κάθε λογής ρουφιάνος. Τελευταία δεν αναμένεται έγκριση ούτε από τα συμβούλια των καθηγητών για την οποιαδήποτε επέμβαση. Σε αυτό το πλαίσιο, το μήνυμα είναι σαφές: δημοκρατία είναι το μακρύ χέρι της αστυνομίας. Χωρίς προσχήματα, χωρίς υπεκφυγές. Απλή, ωμή, καταστολή. Η κοινή γνώμη θα ακολουθήσει. Και αν δεν ακολουθήσει, τόσο το χειρότερο για την κοινή γνώμη.

Το μέλλον φαίνεται ζοφερότερο από το ήδη ασφυκτικό παρόν. Οι απελάσεις των εννιά ευρωπαίων διαδηλωτών, αποτελούν μία αναβάθμιση ικανή να ανταγωνιστεί, ακόμα και να υπερκεράσει τις διώξεις των αγωνιζόμενων φοιτητών στο Columbia και σε κάθε σχολή σε όλο το κόσμο. Όσο για τα μήντια, αυτά μπορούν να διατηρούν το «αντικειμενικό» τους προσωπείο μόνο όταν αναπαράγουν τις ειδήσεις από το εξωτερικό. Τα ρεπορτάζ για τη φοιτητική ιντιφάντα, την ακραία καταστολή των φοιτητών στο εξωτερικό, έγιναν, εν μία νυκτί, ρεπορτάζ συκοφάντησης της ίδιας δραστηριότητας και του κόσμου που πλαισιώνει τον ίδιο αγώνα στο εσωτερικό. Πραγματικά απορούμε: από πότε έγινε λογικό μία κατάληψη, μία διαμαρτυρία, η παρουσία σε μία συγκέντρωση, η ανάπτυξη ανταγωνιστικού λόγου να μπορεί να σταθεί ως λόγος για ΑΠΕΛΑΣΗ;

Αυτό το καθεστώς έχει ωριμάσει σε βαθμό που η σαπίλα του είναι το μόνο που μπορεί να επιδείξει. Αν η απέλαση, τα λοκ-αουτ και οι πολιορκίες, οι συλλήψεις και οι προφυλακίσεις είναι αυτά που περιμένουν όποιο άτομο αντιδράει, αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που απομένει.

(δ)ιαθεματική

Το ακν είναι ένας κατειλημμένος πολιτικός χώρος που λειτουργεί πάνω στις αρχές της αντι-ιεραρχίας, της αυτοοργάνωσης και ενάντια σε ρατσισμό, εθνικισμό, σεξισμό, ομοφοβία, τρανσφοβία, κράτος και καπιταλισμό.

Αποφάσεις για τον χώρο λαμβάνονται από τη συνδιαχειριστική συνέλευση των συστεγαζόμενων ομάδων. Για περισσότερες πληροφορίες, για εκδηλώσεις/μπαρ/προβολές ή για ανάγκες πολιτικής στέγασης, στείλτε εδώ: akn@riseup.net.

Ο χώρος στεγάζει κινηματική βιβλιοθήκη, χαριστικό παζάρι ρούχων, ανοίγει ως αναγνωστήριο, και μπορείς να ζητήσεις ή να φτιάξεις μόνο σου καφέ ή τσάι με ελεύθερη συνεισφορά – τα όποια έσοδα καλύπτουν μέρος των απαραίτητων εξόδων λειτουργίας του χώρου.

Ακόμα και κατά κύριο λόγο ο χώρος στεγάζει πολλές συνελεύσεις, πολιτικές εκδηλώσεις, μπαρ, προβολές και λιγότερα λάηβ ή πάρτι, για οικονομική ενίσχυση συνελεύσεων/ανέργων/κινηματικών εκδόσεων/δικαστικά έξοδα κλπ.

Ενδεικτικά, τον τελευταίο χρόνο ο χώρος έχει φιλοξενήσει:

τις ομάδες:

(δ)ιαθεματική· συνέλευση ενάντια στην βιοεξουσία και την κλεισούρα· ΑΚοΝιτο, σολάνουμ· αλάνα· συνέλευση εργαζομένων ανέργων από την πλατεία συντάγματος,

συνελεύσεις των:

Πρωτοβουλία δράσης ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό και τα κατασταλτικά μέτρα· Συνέλευση αλληλεγγύης στους Β. Σταθόπουλο/Δ. Χατζηβασιλειάδη· Συντονιστικό φεμινιστικών, queer συλλογικοτήτων & ατομικοτήτων εν όψει 25ης Νοέμβρη· Πρωτοβουλία ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ· Σπίτι των γυναικών για την ενδυνάμωση και την χειραφέτηση· Ανοιχτή συνέλευση ενάντια στον σεξισμό στα μαχητικά αθλήματα· Ανοιχτή αντιπολεμική συνέλευση αναρχικών· Ανοιχτή συνέλευση Νομικής κατά των ελέγχων· Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών-στριών· Αναρχική κουηρ φεμινιστική συνέλευση για τον Ζακ·

τα θεατρικά:

“Δώσ’ μου ένα φιλάκι” από την Ακτιβιστική Ομάδα Θεάτρου του Καταπιεσμένου και το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων
Σάκκο και Βαντσέτι” (2 φορές!) από τις Τσιριτσάντσουλες και την Άπατρις· και από τις Τσιριτσάντσουλες και τους εκδοτικούς οίκους Ελευθεριακή Κουλτούρα, Ουαπίτι, Πανοπτικόν, Στάσει Εκπίπτοντες, Συγχρονικότητα,

μία νύχτα ποίησης,
κάποια πάρτι, πολλά μπαρ,
μερικά ρεμπέτικα γλέντια,

ένα λάηβ με:

POWERAP girlz (luba luft, lini, karoshi), sci-fi river, 0-100 σειρένε, lunar, bdazzled, και LES ΒΙΑΙΕΣ, από ΑΚόΝιτο·

και πολλές προβολές, συζητήσεις, παρουσιάσεις και εκδηλώσεις, με θεματικές:

τον νέο ποινικό κώδικα· τους αγώνες των γυναικών στη Λατινική Αμερική· την ταινία “Bixa Travesty”· την κατάσταση στη Rojava και το Κουρδιστάν· την (αστική) καλλιέργεια, τις σχέσεις μας με την τροφή και το σχήμα “πόλη-επαρχία” στο οικολογικό· την αναδιάρθρωση της εργασίας, την τηλεργασία και την τηλεκπαίδευση· τις κινητοποιήσεις στη Σαρδηνία ενάντια στον πόλεμο, τον μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλισμό· ζητήματα ηλεκτρονικής/ ψηφιακής ασφάλειας· τις θέσεις του πανελλαδικού δικτύου συλλογικοτήτων για την ενέργεια· τη φαρμακοβιομηχανία και τη βιοτεχνολογία· την υπόθεση του φυλακισμένου συντρόφου Χάρη Μαντζουρίδη· την ατζέντα του Ταμείου Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών/ριών· διώξεις και αγωγές ενάντια σε αγωνιστές και δημοσιογράφους· το “When football banned women” και το γυναικείο ποδόσφαιρο· τις καταλήψεις στέγης ως κομμάτι του αντιεξουσιαστικού αγώνα· τις ακροδεξιές οργανώσεις στη μεταχουντική εποχή· τις συνέπειες της ουκρανικής κρίσης και την ελληνική συμμετοχή σ’ αυτήν· το κίνημα κατά της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού για την ευλογιά στα τέλη του 19ου αιώνα στη βικτωριανή Αγγλία και τη θέση της εργατικής τάξης μέσα σε αυτό· τον συνδικαλισμό βάσης και το νομοσχέδιο Χατζηδάκη· τους αγώνες ενάντια στην κρατική διαχείριση της πανδημίας σε διάφορες χώρες του κόσμου· την κοινωνική αυτοάμυνα, το αντάρτικο και τη στοχοποιηση της κοινωνικής αλληλεγγύης· τον αγώνα ενάντια στην αναδιάρθρωση του ΕΣΥ και την απαλλοτρίωση του σώματος· το βιβλίο “Ιατρική-Πολιτική, μια ανθρωπολογική-φιλοσοφική ματιά στις αντιμαχόμενες θεραπευτικές αντιλήψεις στον σύγχρονο κόσμο”· την εργασία/φοίτηση και το ανταγωνιστικό κίνημα· το ντοκιμαντέρ “Inside Fur”· την ιεροποίηση της επιστήμης· τα pushbacks και τη συνοριακή βία· το ντοκιμαντέρ “Το σχέδιο” και τις πυρκαγιές του 2021 στην Εύβοια.

10 χρόνια τώρα, από τον Οκτώβρη του 2012, το ακν στεγάζει ανάγκες και επιθυμίες συλλογικές, πολιτικές και κοινοτικής συνύπαρξης, και είναι χώρος ανοιχτός προς κινήματα, αγώνες και εγχειρήματα που εναντιώνονται σε ρατσισμό, εθνικισμό, σεξισμό, ομοφοβία, τρανσφοβία, κράτος και καπιταλισμό και οργανώνονται στη βάση της αντιεραρχίας και της αυτοοργάνωσης.

Όταν το πανεπιστήμιο επιχειρηματικοποιείται και περιφράσσεται, όταν ολοένα η οργάνωσή του προσομοιάζει μια εταιρία, και οι χρηματοδοτούμενες έρευνες εξυπηρετούν τον κοινωνικό έλεγχο, το κεφάλαιο, και τον στρατό· όταν η φοίτηση από αόρατη εργασία πάει να μετατραπεί πλήρως σε “υπηρεσία που παρέχεται” με αντίτιμο δίδακτρα· όταν τα φοιτητά χώνονται σε καλούπια μιας γραμμής παραγωγής αποφοίτων, με πειθαρχικά μέτρα παραγωγικότητας όπως ν+2 και διαγραφές· όταν πάνε να καταστείλουν την κάθε αντίσταση βάζοντας κάμερες, τουρνικέ και μπάτσους στις σχολές,
                                                          τότε, ακόμα περισσότερο, τα στέκια και οι καταλήψεις στις σχολές εδαφικοποιούν τις αντιρρήσεις, τις αντιστάσεις, και τους αγώνες μας και κάνουν το πανεπιστήμιο ανοιχτό με έναν τρόπο που πάντα υποσχόταν, αλλά μάλλον ποτέ δεν προοριζόταν να πραγματοποιήσει.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΝΤΟΥΓΡΟΥ
ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ (ΕΠΑΝΑ)ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ,
ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Νοέμβρης 2022

συνδιαχειριστκή συνέλευση αυτοδιαχειριζόμενου κυλικείου νομικής (ακν)

 

 

 

---

Θα βρείτε το ακν στο βάθος του προαυλίου της νομικής (είσοδος από Μασσαλίας).
Ο χώρος του προαυλίου και του κυλικείου βρίσκονται σε ισόγειο, είναι προσβάσιμοι με ράμπες, και στο κυλικείο υπάρχει ευρύχωρη, gender-neutral τουαλέτα που διαθέτει βοηθητικά στηρίγματα.
Οι καφέδες και τα τσάγια είναι με ελεύθερη συνεισφορά.

Η επίθεση στα στέκια και τις καταλήψεις δικαιολογείται “ως αξιοποίηση του real estate” αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος. Χώροι προς αξιοποίηση υπάρχουν πολλοί: άδεια σπίτια, πολλά από αυτά παλιά και σημαντικά αρχιτεκτονήματα, κενοί πανεπιστημιακοί χώροι, αθλητικές εγκαταστάσεις, εγκαταλελειμμένες βιομηχανίες και εργοστάσια. Για κάποιο λόγο καίγονται να “αξιοποιήσουν” τα κατειλημμένα κτήρια που λειτουργούν ως αυτο-οργανωμένοι πολιτικοί χώροι. Αποφεύγοντας να καταδικάσουν ευθέως την πολιτικοποίηση για να μην φανούν αντι-δημοκρατικοί, εμμένουν στην προάσπιση της “αξιοποίησης των χώρων” – μιας αξιοποίησης όμως που δεν σημαίνει απλώς χρήση ή λειτουργία (μιας και οι καταλήψεις ήδη στεγάζουν διάφορες ανάγκες), αλλά εμπορευματοποίηση.

Φαίνεται πως η εργολαβία συχνά αποφέρει περισσότερο κέρδος από τις ίδιες τις υποδομές που παράγονται. Γι’ αυτό και, ειδικά όταν η οικονομία είναι στα πάνω της, μπορούν να χτίζονται πολλά, άσχετα με το αν αργότερα αξιοποιούνται. Αυτό όμως δείχνει μία αδυναμία, μία έλλειψη αποδοτικότητας του συστήματος. Μια καλο-κουρδισμένη οικονομία θα παρήγαγε, και ό,τι παρήγαγε θα το αξιοποιούσε με λίγα απόβλητα. Όταν εγκαταλελειμμένα κτήρια κάθονται χωρίς να αποφέρουν κάποιο κέρδος, τότε αποδεικνύουν την αναποτελεσματικότητα του συστήματος να παράγει και να αξιοποιεί.

Η ίδια η αναποτελεσματικότητα του συστήματος όμως, δημιουργεί ευκαιρίες και στεγάζει εγχειρήματα και πολιτικούς αγώνες που δρουν αυτο-οργανωμένα και αντι-εμπορευματικά, έξω από επίσημους νομικούς θεσμούς (και χρηματοδοτήσεις). Κανείς εύκολα βρίσκει κτήρια άδεια να μπει και να τα χρησιμοποιήσει και αυτό δύσκολα κάποιο μπορεί να το θεωρήσει κακό. Άλλωστε και ο (παλιός) θεσμός της χρησικτησίας αποτελεί κομμάτι μιας διαδεδομένης κοινής λογικής που αποδίδει εγγενή αξία στην χρήση των πραγμάτων.

Συχνά, άδεια κτίσματα χωρίς χρήση μπορεί να θεωρούνται ήδη “αξιοποιημένα” καθώς μέσα από αγοραπωλησίες και χρηματοπιστωτικές συναλλαγές μπορεί να συνεχίζουν να παράγουν κέρδος ακόμα και αν ρημάζουν. Στο λονδίνο, “πύργοι-φαντάσματα” με διαμερίσματα πολυτελείας παίζονται στο χρηματιστήριο χωρίς ποτέ να κατοικούνται, ενώ άστεγα πεθαίνουν στον δρόμο. Στην ελλάδα, με το airbnb και την “μετά-κρίσης” αναζωογόνηση των διεθνών επενδύσεων στο real estate, βρισκόμαστε ακόμα σε ένα πιο πρώιμο στάδιο αύξησης των ενοικίων και κυριλοποίησης (gentrification): “αναβάθμισης” δηλαδή των γειτονιών από την συνθήκη χαμηλών ενοικίων και κρατικής παραμέλησης σχετικά ελεύθερων δημόσιων χώρων, στην συνθήκη υψηλών ενοικίων, και περίφραξης, επιτήρησης και εμπορευματοποίησης των δημόσιων χώρων. “Αναβάθμισης” που συμβαδίζει με το πώς γίνεται αντιληπτή η κουλτούρα μιας γειτονιάς, και συχνά αφορά και την παρουσία ή μη διαφορετικών, μη-ελληνικών εθνικοτήτων.

Με τόσα κτήρια άδεια και με την κοινή λογική της χρήσης-ως-αξιοποίηση, η κοινωνική νομιμοποίηση των επιθέσεων στις καταλήψεις δεν είναι κάτι το αυτονόητο, αλλά κάτι που συνεχώς κατασκευάζεται και καλλιεργείται. Για το δεξιό και ακροδεξιό μέρος του κοινού ίσως μπορούν να δικαιολογηθούν ως έχουν, ως πολιτική καταστολή και υπεράσπιση της ιδιοκτησίας. Για ένα ακόμη σημαντικό μέρος του μιντιακού κοινού όμως, η εξαφάνιση της πολιτικής διαφορετικότητας και η υπεράσπιση του παθητικού εισοδήματος χρειάζονται παραπάνω τεχνάσματα για να δικαιολογηθούν. Η ηθική της εργατικότητας –το αμερικάνικο όνειρο κατά κάποιο τρόπο, η ιδέα πως θα δουλέψεις και θα ανταμειφθείς, πως παίρνεις ό,τι αξίζεις, και αξίζεις όσο δουλεύεις– είναι βασικός μύθος που υποκρύπτει τις συνθήκες παραγωγής πλούτου στον καπιταλισμό.

Πιάνονται έτσι λοιπόν με τα ρητορικά εργαλεία:

• την μετατροπή της αντι-κρατικής πολιτικής σε “τρομοκρατία”,
• της φεμινιστικής-αντιρατσιστικής πολιτικής σε “προδοσία” του έθνους, της οικογένειας, της θρησκείας και γενικότερα των παραδοσιακών αξιών,
• της αντι-εμπορευματικής πολιτικής σε “τεμπελιά” και “κλοπή”¹.

Έτσι, με το τελευταίο τέχνασμα βγήκε προχθές στην εκπομπή του στην ΕΡΤ ο Κώστας Παπαχλιμίντζος, και, αφού κάλυψε την εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό στην Θεσσαλονίκη, είπε να μοιραστεί την εξής “ωραία πληροφορία” που ανακάλυψε: Πως το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής είναι κατάληψη! Πως είναι ένας χώρος όπου “αυτοδιαχειριζόμενοι στεκίτες […] φτιάχνουν τους καφέδες τους, τους πουλάνε, τσεπώνουν τα λεφτά” και είναι “άρχοντες”. Μια πονηρή επιχείρηση που πήρε τον χώρο από το πανεπιστήμιο και δεν πληρώνει λογαριασμούς!

Η ζηλόφθονη αυτή φαντασίωση για το τι μπορεί να είναι ένας αυτοοργανωμένος χώρος προδίδει τόσο την ευθραυστότητα όσο και την έλλειψη φαντασίας κάποιου σαν τον Παπαχλιμίτζο, αλλά και της κανονικότητας στο πλαίσιο της οποίας κινείται. Ευθραυστότητα γιατί στοιχειώνεται από την υποψία ότι κάποιοι απολαμβάνουν μία περίσσια, επικίνδυνη ελευθερία και την απολαμβάνουν εις βάρος του, γιατί δεν παίζουν με τους όρους του παιχνιδιού απ’ τους οποίους αυτός περιορίζεται. Αλλά και έλλειψη φαντασίας γιατί δεν μπορεί -ή παριστάνει πως δεν μπορεί- να διανοηθεί ότι το Κυλικείο μπορεί να είναι κάτι άλλο από μία επιχείρηση, απλά χωρίς την ενοχλητική φορολογία.

Το ακν είναι ένας κατειλημμένος πολιτικός χώρος που λειτουργεί πάνω στις αρχές της αντι-ιεραρχίας, της αυτοοργάνωσης και ενάντια στον ρατσισμό, εθνικισμό, σεξισμό, ομοφοβία, τρανσφοβία, κράτος και καπιταλισμό. Εκτός από κυλικείο είναι και χώρος εκδηλώσεων, συνελεύσεων, οργάνωσης πολιτικών δράσεων και χώρος όπου γίνονται απόπειρες για την παραγωγή μίας διαφορετικής κουλτούρας από την κυρίαρχη. Προσπαθούμε και στοχεύουμε σε μία κουλτούρα αλληλεγγύης, φροντιστικότητας, που ασχολείται ενεργά με το να μην δημιουργεί αποκλεισμούς.

Το ακν είναι χώρος για πολιτική αμφισβήτηση και πολιτική δράση, όπως συχνά δεν είναι οι αίθουσες των πανεπιστημίων, όπου η γνώση κατακερματίζεται και οι εξετάσεις και το αβέβαιο “μετά” πάντα πιέζουν. Ο χώρος για αυτή την αμφισβήτηση και τη δημιουργικότητα, για τις άλλες υποθετικές ζωές, φαίνεται να συστέλλεται ολοένα και περισσότερο από μία επεκτατική, αδηφάγα κανονικότητα, γεμάτη αποκλεισμούς, όπως φαίνεται και από την επικείμενη άφιξη της πανεπιστημιακής αστυνομίας.

Τα στέκια και οι καταλήψεις στις σχολές είναι χώροι πολιτικής ζύμωσης και αγώνα, και εμπόδια στην επιχειρηματικοποίηση και την επιτήρηση του πανεπιστημίου, και ως τέτοια μπαίνουν στο στόχαστρο, όπως δείχνει η εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό και ο ευρύτερος μιντιακός λογος.

Νοίκι ΔΕΝ πληρώνουμε, ρεύμα και νερό ΔΕΝ πληρώνουμε, φόρους ΔΕΝ πληρώνουμε.

10, 100, 1000δες ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ Σ’ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ.

(δ)ιαθεματική

11/1/2022

 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μία απόπειρα να συνδέσουμε τον αγώνα των εργαζομένων στην περίθαλψη κατά της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού με τον αγώνα για την μνήμη της Ζάκι. Επιθυμούμε να αναδείξουμε την άμεση σχέση που μπορεί να έχει ένας (εργασιακός) αγώνας στον τομέα της υγείας με τον αγώνα για την ζωή που αρνείται ή της στερείται η ένταξη στις κανονικότητες του σώματος, της σεξουαλικότητας, του φύλου, της φυλής ή της εθνικότητας.

Παρότι έχουμε μόλις αρχίσει να γρατζουνίζουμε το θέμα ‘ιατρική και πολιτική’, θεωρήσαμε σημαντικό να βγάλουμε τώρα ένα πρώτο κείμενο που μεταξύ άλλων θα αναγνωρίζει στην υπουργοποίηση του Πλεύρη έναν κοινό στόχο ανάμεσα στους παραπάνω αγώνες¹. Επιδιώκουμε αυτή την σύνδεση θεωρώντας την διασταύρωση των αγώνων έναν θεμιτό στόχο που μπορεί να αποφέρει την από-περιθωριοποίηση εκείνων που περιθωριοποιούνται ως τα μη-τυπικά υποκείμενα του κλάδου τους (π.χ. κουιρ εργαζόμενα στην περίθαλψη) και την ενδυνάμωση των αγώνων γενικότερα.

/////////////////////////////////////////////////

Μέσα στο καλοκαίρι (12-13 Ιουλίου) ανακοινώθηκαν τα πρώτα μέτρα υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού. Ο Μητσοτάκης και ο Κικίλιας, όρισαν προθεσμία την 16η Αυγούστου για τα εργαζόμενα σε δομές πρόνοιας ηλικιωμένων και ΑΜΕΑ, και την 1η Σεπτέμβρη για τα εργαζόμενα σε νοσοκομεία και δομές υγείας. Η “άρνηση του εμβολιασμού” όπως τέθηκε εξαρχής, θα επέφερε αναστολή εργασίας (άνευ αποδοχών), ενώ τις επόμενες μέρες στην βουλή κάποιοι υπουργοί της ΝΔ απείλησαν και με ενδεχόμενες απολύσεις.

Ο εμβολιασμός πλέον δεν μπορεί να θεωρηθεί εθελοντικός. Το ΦΕΚ που βγήκε μόλις δυο μέρες πριν την πρώτη προθεσμία, όρισε τους νόμιμους λόγους απαλλαγής από το εμβόλιο: αντιδράσεις στην πρώτη δόση, διαγνωσμένη αλλεργία σε συστατικά του εμβολίου, ή ιστορικό θρομβοπενίας ή μυοκαρδίτιδας. Απουσιάζουν από την λίστα το να
έχεις αυτοάνοσο, να κυοφορείς, ή κάποιο παράθυρο να υποβάλλεις αίτηση για άλλους ιατρικούς λόγους.

Όπως και πέρσι τέτοια εποχή, ουσιαστικά μέτρα εξοπλισμού της δημόσιας υγείας απέναντι σε ένα επόμενο πανδημικό κύμα δεν υπάρχουν. Η φετινή μορφή της πολιτικής της ατομικής ευθύνης δύναται να είναι πιο πειστική και αποτελεσματική από την περσινή. Πριν, τα περισσότερα δεν μπόρεσαν να μην παραβούν κάποια στιγμή
τα μέτρα. Οι ίδιοι οι κανόνες του κράτους για “κατ’εξαίρεση κυκλοφορία” δεν έδιναν περιθώριο για ένα σωρό αναγκαία πράγματα, και φυσικά, η κοινωνική επαφή έξω από την δουλειά και την κατοικία, μετά από σχεδόν μισό χρόνο απαγόρευσης, έγινε δεδομένο πως θα πραγματοποιούταν μέσω της παράβασης. Το πρόγραμμα των εμβολιασμών, με την επονομασία “Ελευθερία” είναι σαν να έχει μια ειρωνική και ξεδιάντροπη επίγνωση πως ο εμβολιασμός δεν θα σε απελευθερώσει μόνο από τον εγκλεισμό, αλλά και από το αναγκαίο άγχος να παραβαίνεις συνεχώς τα μέτρα. Τώρα όντας εμβολιασμένο μπορείς να ταυτιστείς πιο εύκολα με τον “καλό νομοταγή πολίτη” οπότε και να λειτουργήσεις και λιγότερα αλληλέγγυα, ή περισσότερο εχθρικά στον ανεμβολίαστο “κακό”.

Ο τωρινός αγώνας των εργαζομένων στην περίθαλψη τρέχει με βάση την εργατική αλληλεγγύη και ενάντια στον διχασμό εμβολιασμένων-ανεμβολίαστων. Από το καλοκαίρι η ΠΟΕΔΗΝ [Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημοσίων Νοσοκομείων] είχε βγάλει κάλεσμα για αποχή από την κατάθεση πιστοποιητικών εμβολιασμού ή νόσησης από όλα τα εργαζόμενα (εμβολιασμένα ή ανεμβολίαστα). Την ημέρα της προθεσμίας υποχρεωτικού εμβολιασμού για τα εργαζόμενα στο ΕΣΥ (Τετάρτη 1/9/21), οι αναστολές δεν τέθηκαν σε ισχύ, με τις ίδιες τις διοικήσεις να ζητούν από τα ανεμβολίαστα εργαζόμενα να δουλέψουν για να βγουν οι βάρδιες. Με στόχο να εμποδίσουν την έκδοση αναστολόχαρτων, οι κινητοποιήσεις εκείνες τις μέρες αποπειράθηκαν να κάνουν κατάληψη στις διοικήσεις πολλών νοσοκομείων με τον καθεστωτικό συνδικαλισμό να μεσολαβεί αποτρεπτικά². Με τα κενά θέσεων να δημιουργούν έναν καινούργιο
χαμό, δόθηκαν 15 μέρες παράταση στα ψυχιατρεία. Σύμφωνα με το
υπουργείο υγείας, 6,412 εργαζόμενα τέθηκαν σε αναστολή. Οι
κινητοποιήσεις συνεχίζονται.

Η πρώτη μέρα του μέτρου των αναστολών στο ΕΣΥ ήταν και η πρώτη μέρα του Θάνου Πλεύρη ως υπουργός υγείας μετά τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Ο Πλεύρης είναι γνωστός για τις ακροδεξιές του θέσεις, επομένως η επιλογή έχει μια σημασία επικοινωνιακά: είναι μια έμμεση δήλωση για το ποιά σώματα έχουν σημασία.

Τρία χρόνια μετά τη δολοφονία της Ζάκι, και ενώ υπάρχει ιατροδικαστική απόφαση για το δολοφονικό χτύπημα από το γκλομπ του μπάτσου, δεν έχει καταδικαστεί κάνεις. Ο Πλεύρης ο οποίος είναι συνήγορος υπεράσπισης των δολοφόνων, θεώρησε άξια ΕΔΕ τη
διαρροή των ονομάτων των μπάτσων και όχι τη δολοφονία. Άλλωστε, η πρώτη κίνηση που έκαναν σε συνεργασία με τα ΜΜΕ ήταν να πείσουν ότι δεν πρόκειται για δολοφονία, μιας και η απειλούμενη ιδιοκτησία του κοσμηματοπώλη είναι σαφώς μεγαλύτερης αξίας από τη ζωή ενός πρεζάκια και κλέφτη. Βέβαια, ακόμα και μετά τη διάψευση αυτής της αφήγησης, οι μπάτσοι εξακολουθούν να προστατεύονται ενώ
για τους υπαλλήλους της ΕΚΑΒ εκκρεμεί ακόμα η ΕΔΕ τους.

Παρομοίως, για τον Πλεύρη το κύτταρο ενός εμβρύου φαίνεται να έχει μεγαλύτερη αξία από το σώμα μιας γυναίκας που δεν επιθυμεί να γεννήσει. Σύμφωνα με δηλώσεις του αλλά και με την έμμεση συμμετοχή σε σχετικές καμπάνιες, δε τάσσεται ενάντια των εκτρώσεων αλλά είναι σημαντικό για αυτόν να προπαγανδίζεται η σημασία ενός
“αγέννητου παιδιού”. Το παιδί αυτό όμως πρέπει να είναι αποκλειστικά λευκό και έλληνας βέβαια γιατί σκοπός είναι η διατήρηση και συνέχεια του έθνους. Αξέχαστες είναι οι δηλώσεις του νέου υπουργού για τη σωστή πολιτική απέναντι στα μετανάστα, που δεν είναι άλλη από το να τους κάνουν τη ζωή κόλαση ώστε να μη θέλουν να έρθουν. Φυσικά σα σωστός φασίστας δε θα μπορούσε να λείπει από το στόχαστρο του και
ο κόσμος του κινήματος. Εκτός από τις δηλώσεις του για καθαρισμό των Εξαρχείων, υπερασπίζεται τα κεφάλια των μπάτσων στο δικαστήριο της δεύτερης εκκένωσης της Ματρόζου.

Το πλούσιο βιογραφικό του Πλεύρη δε μας προκαλεί κάποια έκπληξη μιας και είναι απαραίτητο για αυτή τη θέση. Μας είναι σημαντική όμως η προτροπή που δίνει σε κάθε σκουπίδι να νιώσει μεγαλύτερη άνεση να εκφράσει τη ρατσιστική, μισογύνικη, ομοφοβική, τρανσφοβική βία του στο χώρο εργασίας, στο δρόμο, στο σπίτι. Τέλος, υποθέτουμε ότι είναι και μια προσπάθεια να μην απογοητεύσει ένα μέρος της δεξιάς που θεωρεί τον εαυτό της παραγκωνισμένο από το κράτος και να διεκδικήσει τη στήριξη του.

Αυτά γράφανε το 2009³ και σε όλα τα παραπάνω σήμερα θα προσθέταμε: καταστέλλεσαι, κακοποιείσαι, δολοφονείσαι, απομονώνεσαι, ενοχοποιείσαι… Και θα τα προσθέταμε όχι γιατί το βίωμα των τελευταίων είναι αυταπόδεικτο μόνο στη τελευταία
δεκαετία και όχι στη προηγούμενη. Δολοφονίες, κακοποιήσεις, καταστολή υπήρχε και πριν. Θα τα προσθέταμε γιατί το (δημόσιο) βίωμα ανακατασκευάζεται συνεχώς, και από τότε πολλά γεγονότα έχουν μεσολαβήσει. Γεγονότα που έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα πάνω στα σώματα και τις εμπειρίες μας, στους κοινωνικούς μας χώρους και στους δρόμους και τα πεζοδρόμια που έχουμε χιλιοπερπατήσει. Από τα πογκρόμ στο κέντρο, τη δολοφονία της Ζάκι στην Ομόνοια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα σύνορα, τις δεκάδες γνωστές και ακόμα περισσότερες άγνωστες γυναικοκτονίες, τις περιφράξεις στα
λεγόμενα κοινά⁴, τους θανάτους στο αιγαίο, την εντατικοποίηση και την υποτίμηση της εργασίας, τις καραντίνες, τις υποχρεωτικές λήψεις DNA και τον 187Α, και αυτά είναι μόνο λίγα από αυτά που θεωρούμε ότι μπορούμε να επισημάνουμε ως γεγονότα που διαμορφώνουν το δημόσιο αλλά και το δικό μας, βίωμα.

Τα παραπάνω γεγονότα θεωρούμε ότι αποτελούν περιβάλλον και απότοκο της αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων στον ελλαδικό χώρο. Η κρίση του ΄08, το ΔΝΤ, η φτωχοποίηση, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι «περιφράξεις» δεν είναι παρά μία μικρή σελίδα στο βιβλίο αυτού που αντιλαμβανόμαστε ως αναδιάρθρωση. Η “οικονομική κρίση” συνοδευόταν από μία “ηθική κρίση”, μία “κρίση αξιών”, λέγανε από το 2010, ενώ στην συνέχεια βαρεθήκανε και οι ίδιοι τις ίδιες τους τις κοινοτυπίες. Κοινοτυπίες όμως που πατάνε στη βάση –και θέλουν να αναπαράγουν– τον διαχωρισμό του οικονομικού από το πολιτικό, του πολιτικού από το κοινωνικό, του δημόσιου από το ιδιωτικό, διαχωρισμοί που συχνά αναπαράγονται και στα κινήματα, ακόμα και αν προσπαθούν να τους υπερβούν.

Ο κοινωνικός ανταγωνισμός δεν αφορά μόνο μία πτυχή της καθημερινότητάς μας. Αντιθέτως, η επίθεση “σε μία πτυχή” της θα ήταν αδύνατη χωρίς την καταμέτωπο επίθεση σε κάθε άλλη, σε κάθε νοητό πεδίο που μπορεί να καταλαμβάνει το κοινωνικό και το ατομικό σώμα. Η επίθεση προς όλες τις κατευθύνσεις μέσω της αναδιάρθρωσης (προγράμματα δομικής προσαρμογής, ΔΝΤ) δεν αφορά μόνο το ύψος των μισθών, ή το ωράριο. Το ζήτημα της αναπαραγωγής δεν είναι μόνο οικονομικό ζήτημα. Από αυτό που λέμε αναδιάρθρωση προκύπτει μια βίαιη επιβολή μιας ολόκληρης αντίληψης για τις σχέσεις, τον εαυτό, την ζωή, η οποία κλίνει όλο και περισσότερο σε περισσότερα πεδία. Για το κράτος-τη πατριαρχία-το κεφάλαιο, η επίθεση στην αναπαραγωγή (υγεία, παιδεία, ασφαλιστικό, στέγαση, ρεύμα, τροφή) οφείλει να εφάπτεται με την όξυνση του μισογυνισμού, της ομοφοβίας, του ρατσισμού, της αποξένωσης και της κοινωνικής απομόνωσης.

Όταν έχεις έναν φασίστα υπουργό υγείας, στον χώρο εργασίας σου δεν θα δουλεύεις απλά παραπάνω, αλλά θα δυσκολέψουν και οι όροι που το κάνεις. Δεν θα μπορείς να είσαι αλληλέγγυο, να φέρεις το σώμα σου ελεύθερα, να εκφράζεις την σεξουαλικότητά σου. Θα δίνεται περισσότερος χώρος να υποτιμώνται οι ζωές των μεταναστών, των χρηστών και των κάθε λογής περισσευούμενων και απειλητικών που έρχονται ως χρήστες των υπηρεσιών υγείας.

Ο χώρος της “υγείας”, στον οποίο θεωρούμε ότι μπορούμε να συμπεριλάβουμε όλο τον χώρο εκείνο που οργανώνεται γύρω από την φροντίδα, είναι κατεξοχήν χώρος παραγωγής νοημάτων. Η ίδια η έννοια της υγείας ορίζεται αρνητικά μέσα από την συνεχή παραγωγή του νοήματος του μιαρού, του ασθενούς, του μολυσματικού και του πλεονάζοντος. Αυτό που δεν χωράει στην περιφρουρημένη έννοια της υγείας οφείλει να διορθωθεί. Το να υπάρχεις ή να επιθυμείς να υπάρχεις διαφορετικά κινδυνεύει πάντα να παθολογικοποιηθεί, δεν μπορεί να είναι αποδεκτό ως μια εν δυνάμει καλή ζωή. Ταυτόχρονα, το σώμα οφείλει να συντηρεί την οικογένεια, το έθνος και την οικονομία. Για αυτό πρέπει να συστρατευθεί εξ ολοκλήρου με τη κίνηση που επιδιώκει την επέκταση της αξίας. Γιατί εκεί είναι που αποκτά αξία το ίδιο.

Το νοσοκομείο ως κατεξοχήν ναός της υγείας, άρα και της ασθένειας, της ζωής άρα και του θανάτου, της επιβίωσης άρα και της εκμετάλλευσης γίνεται συνεπακόλουθα και ο χώρος εκείνος όπου παράγεται η (μη) φροντίδα. Μέσα στην ανεξέλεγκτη κίνηση που δημιουργεί η διατήρηση της εργατικής δύναμης (διατήρηση της αξίας) και η εμπορευματοποίηση της υγείας (επέκταση της αξίας), στο νοσοκομείο μπορεί κάποιο να αντιληφθεί με τον πιο εξόφθαλμο τρόπο την ακραία υποτίμηση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας.

Υποτίμηση που μέσα στην αναδιάρθρωση βαθαίνει δημιουργώντας τα δικά της νοήματα. Μέσα στο πανικό των επειγόντων, μέσα στην καθυστέρηση των εξωτερικών ιατρείων μπορεί το οποιοδήποτε να δει στις αντανακλαστικές αντιδράσεις και αναδράσεις των γιατρών και των χρηστών, μεταξύ τους αλλά και ανάμεσά τους, όλη την ουσία του κοινωνικού ανταγωνισμού διαμεσολαβημένου από την πολιτική κυριαρχία της καπιταλιστικής-πατριαρχικής νοηματοδότησης της ζωής.

Στο εσωτερικό του νοσοκομείου συναντάμε ένα εκρηκτικό περιβάλλον που εμπεριέχει τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής- πατριαρχικής κοινωνίας. Από την μία, η κακοποιητική “αντιμετώπιση” των θηλυκοτήτων (είτε ως χρήστριες υπηρεσιών υγείας είτε ως εργαζόμενες) την δυσανασχετισμένη, μετ’εμποδίων εξυπηρέτηση των μεταναστ(ρι)ών, των φτωχών, των χρηστών, τα σχόλια για τις χοντρές και άλλους που “τα προκαλούν στον εαυτό τους”. Από την άλλη, ο όλο και αυξανόμενος φόρτος απλήρωτης εργασίας που δημιουργεί την συνθήκη εκείνη της καθημερινής, αόρατης υπέρβασης. Καταρακωμένο ΕΣΥ σημαίνει, σύστημα υγείας με κενά που καλύπτονται από τα εργαζόμενα –όταν αυτά (μπορούν και) καλύπτονται. Σημαίνει εντατικοποίηση της επιβεβλημένης κακοποίησης του εργαζόμενου με την συνεχή πίεση του συναισθηματικού εκβιασμού. Όπως επίσης σημαίνει και την αλληλοδιαπλοκή της κοινωνικής απαξίωσης έτσι όπως παράγεται έξω και μέσα στο νοσοκομείο και την ατομική μέχρι στιγμής διαχείρισή της.

Επίθεση στην αναπαραγωγή ενώ υπάρχουν ισχυρές δομές κοινωνικής αλληλεγγύης και εργατικής αυτονομίας δεν υφίσταται. Για αυτό και οι επιθέσεις στις καταλήψεις⁵ και στα κινήματα, για αυτό και οι τρομονόμοι. Από την άλλη η καταστολή και ο έλεγχος ως προϋποθέσεις των περιφράξεων, ως προϋποθέσεις της εμπορευματοποίησης δεν αφορούν ή δεν μένουν μόνο στην εποπτεία της “παραγωγικότητας”. Η σεξουαλικότητα, το σώμα, η λευκότητα — όλα (πρέπει να) ρυθμίζονται και (να) προσαρμόζονται σύμφωνα με την κυρίαρχη εθνική εντύπωση. Η πραγματικότητα είναι ότι πλέον ο κλοιός σφίγγει, τα (υπερεθνικά και ατομικά) κεφάλαια συγκρούονται, η ζωή είναι ο αγώνας για την επιβίωση του ισχυρότερου ή του πιο αποτελεσματικού προς την αξιοποίησή του από το κεφάλαιο και για αυτό (περιμένει ότι) θα ανταμειφθεί. Δεν μένει πια χρόνος για συντρόφους…, δεν μένει πια “κενό” πεδίο -που να μην ελέγχεται.

Οι κοινοί αγώνες εργαζομένων-χρηστών, ντόπιων και μεταναστριών δεν είναι μία στρατηγική για την μαζικότερη και αποτελεσματικότερη απάντηση στην αναδιάρθρωση. Είναι η συλλογική οργάνωση της επιθετικής άρνησης σε αυτήν και τα νοήματα που παράγει, αναγνωρίζοντας ότι ο εχθρός δεν είναι μόνο το κράτος, ο εχθρός εκτός των άλλων είναι και σχέση που επιδρά πάνω μας.

____________________________________

1. Ο Πλεύρης είναι σίγουρα ένας κινούμενο σκουπίδι για πολλά όντα: εργαζόμενα,
   κουήρια, αντιφασιστά, μεταναστά, εξαρχιωτά και άλλα και συνδυαστικά.
   Επικεντρωνόμαστε στους δύο αυτούς αγώνες κυρίως γιατί αυτή την στιγμή, είναι δύο
   αγώνες που λόγω των αναστολών και της ανοιχτής δίκης τρέχουν με μία μαζικότητα
   και έξω από ημερολογιακές επετείους.
2. Αναγνωρίζουμε πως τα συνδικάτα δεν είναι ομογενή πολιτικά σώματα αλλά μία συγκεντρωτική και ιεραρχική πολιτική μορφή διαμεσολάβησης των εργατικών αγώνων.
3. Theorie du Contexte 1, σελ. 19
4. Θεμελιώδης ιστορική στιγμή για την δόμηση του καπιταλισμού θεωρούνται οι κυριολεκτικές περιφράξεις των κοινών γέων (ευρώπη: από τον 16ο, αμερικές: από τον 17ο αιώνας) για την εμπορευματοποίησή τους (Μαρξ 1867 – Κεφάλαιο, τόμος 1, Φεντερίτσι 2004 – Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα). Οι περιφράξεις των κοινών είναι μία διαδικασία πρωταρχικής συσσώρευσης, δηλαδή διαδικασία εμπορευματοποίησης ενός στοιχείου που δεν θεωρούνταν πριν εμπόρευμα. Η πρωταρχική συσσώρευση θεωρείται κάτι που θεμελίωσε τον καπιταλισμό ιστορικά (περιφράξεις γης, δουλεμπόριο) αλλά που υπάρχει και συνεχώς στα πλαίσιά του, καθώς η σφαίρα της οικονομίας συνεχώς “ρουφάει” από αυτό που θεωρείται εξω-οικονομικό (οικιακή και αναπαραγωγική εργασία, φυσικοί πόροι) (Μαρξ 1867, Φεντερίτσι 2004, Tsing 2015 – The Mushroom at the End of the World).
5. Οι καταλήψεις αποτελούν εκτός των άλλων ετεροτοπίες ενδυνάμωσης και ισχυροποίησης αυτού που αποκλείεται από τη δημόσια σφαίρα. Κουηρ, ανώμαλα, αναρχικά, μεταναστά δημιούργουν τα δικά τους απελευθερωμένα εδάφη παράγοντας τα δικά τους ανταγωνιστικά νοήματα, δομώντας τις δικές τους σχέσεις. Τις σχέσεις δηλαδή που προς το παρόν αποτελούν πεδίο κοινωνικής και κρατικής καταστολής από τον εθνικό εσμό.

το κείμενο σε τρίπτυχο -> υγειονομικοι.4.με.κάλεσμα

Η ομάδα δημιουργήθηκε στα τέλη του 2018 μέσα στο πολιτικό και συναισθηματικό κλίμα που είχε προκληθεί από μια σειρά δολοφονικών επιθέσεων.

Στις 21 Σεπτεμβρίου, στην Αθήνα, ο/η Ζακ/Zackie Oh πεθαίνει από ξυλοδαρμό από ιδιοκτήτη κοσμηματοπωλείου, φασίστα μεσίτη και μπάτσους, με άτομα στον δρόμο να παρατηρούν. Στις 10 Οκτωβρίου, δολοφονούνται τρεις ανώνυμες μετανάστριες στον Έβρο με μαχαίρι. Στις 25 Νοεμβρίου, στην Κέρκυρα, ο Petrit πεθαίνει από όπλο χρυσαυγίτη. Στις 28 Νοεμβρίου, στη Ρόδο, η Ελένη σκοτώνεται από τους δυο άντρες που πρώτα την βίασαν. Στις 3 Δεκεμβρίου, στην Θεσσαλονίκη, ο Τάσος επέζησε αφού ξυλοκοπήθηκε με σιδερογροθιά από το πρώην αφεντικό του, επειδή αρνήθηκε να δουλέψει με πυρετό.

Με αφορμή τον θάνατο του Petrit, η νομική στην Αθήνα έγινε κέντρο αγώνα με βάση το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο. Με πρόσφατο το φόνο της Ζάκι, και την επέτειο του Γρηγορόπουλου να πλησιάζει, εκείνες τις μέρες μαθαίναμε για τα υπόλοιπα περιστατικά το ένα μετά το άλλο.

Συμμετέχοντας στο κέντρο αγώνα αναλογιζόμασταν τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά τα περιστατικά συνδέονταν, και συμμετέχοντας στις πορείες παρατηρούσαμε πως τόσο τα περιστατικά, όσο και οι αγώνες, παρά τις διαφοροποιήσεις τους, συνιστούν μια κοινή πραγματικότητα η οποία ίσως να μπορεί να προσεγγιστεί πιο συνολικά. Έτσι η ομάδα δημιουργήθηκε γύρω από την αρχική επιθυμία για μία διαθεματική προσέγγιση· για μία διερεύνηση των τρόπων με τους οποίους μια ανάλυση της περιπλοκότητας και της πολυμορφίας της εξουσίας μπορεί να πιάσει τόπο στην συμμετοχή μας σε υπάρχοντες αγώνες, στον λόγο και τις δράσεις μας, και στις μεταξύ μας σχέσεις.

Αυτά τα περιστατικά, πέντε δολοφονίες και ένας βαρύς ξυλοδαρμός, γνωστοποιήθηκαν σχεδόν μαζί την περίοδο που γνωριστήκαμε. Από τα περιστατικά του τέλους του ‘18 έχουν προηγηθεί άλλα, και άλλα ακόμα τα έχουν ακολουθήσει. Κάποιες δολοφονίες γνωστοποιούνται, κάποιες προβάλλονται, κάποιες γεννούν αντιδράσεις, και κάποιες όχι.

Η συνείδηση πως τέτοιες επιθέσεις δεν είναι μεμονωμένες, πως πολλά παρόμοια συμβαίνουν και παραμένουν αόρατα, ποτίζει το κάθε γνωστοποιημένο περιστατικό. Αντιμέτωπα με την βία της ροής των ειδήσεων, καλούμαστε να ορίσουμε την δική μας επικαιρότητα η οποία διαμορφώνεται μέσα από τα γεγονότα που αναγνωρίζουμε ως σημαντικά με βάση τις ανάγκες μας και τη δική μας ματιά πάνω στα πράγματα (QV5 σελ. 3). Οι δολοφονίες από μπάτσους, αφεντικά, χρυσαυγίτες και άλλους μας υπενθυμίζουν το τι καθίσταται δυνατό μέσα στα συστήματα καταπίεσης που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.

Από τις ανώνυμες μετανάστριες στον Έβρο μέχρι την Ελένη, μας έγινε φανερό πως υπάρχει μια κανονικοποίηση του εξουσιασμού κάποιων σωμάτων, φυσικοποιώντας ακόμα και την αφαίρεση της ζωής. Μία θεμελιώδης στιγμή βίας είναι η κατάταξη ενός σώματος σε κατηγορίες βασισμένες σε χαρακτηριστικά που παρουσιάζονται ως βιολογικά αλλά αποκτούν πραγματικό νόημα και υπόσταση μέσω των κοινωνικών σχέσεων.

Κατηγορίες όπως αυτές του έλληνα πολίτη, του άντρα, του ετεροκανονικού, του υγειούς, συνιστούν κυρίαρχες κανονικότητες, μέσα από διαδικασίες που αορατοποιούν* την ίδια τους την δόμηση. Παράλληλα, σώματα και υποκείμενα που δεν χωράνε σε αυτές τις κατηγορίες αποκτούν το στίγμα της παραταιρότητας, του άλλου, του βρώμικου, του ανώμαλου, με την νομιμοποίηση της καθημερινής βίας που αυτό συνεπάγεται.

Βλέπουμε ταυτότητες όπως ‘άντρας’, ‘έλληνας’, ‘μετανάστρια’, ‘γυναίκα’, ως κοινωνικές κατασκευές και κοινωνικά διακριτές κατηγορίες που αντιπροσωπεύουν συστήματα καταπίεσης με πολύ πραγματικές συνέπειες. Παράλληλα κατανοούμε πως αυτές οι κατηγορίες δεν ειναι στατικές, και η επιτέλεσή τους δεν μπορεί ποτέ να είναι απόλυτη.

Μέσα από τις συζητήσεις μας, ως τώρα, έχει αναπτυχθεί ένα σκεπτικό που συνδέει την αναρχία με την διαθεματικότητα. Θεωρούμε πως παίρνοντας μια θέση ενάντια στην ιεραρχία, παίρνουμε και θέση ενάντια στην ιεράρχηση των καταπιέσεων και των αγώνων εναντίων τους· ενάντια στον ιεραρχικό διαχωρισμό αυτομόρφωσης και δράσης, εσωτερικής διεργασίας και κοινωνικού ανοίγματος.

Αναγνωρίζουμε μέσα στο εύρος των κινημάτων, των λόγων και των πρακτικών που στο παρελθόν και σήμερα προσδιορίζονται ως αναρχικά μια θεμελιώδη αντι-εξουσιαστική ηθική. Μια τέτοια ηθική (με την έννοια της ηθικής τάσης/προσέγγισης, και όχι του συστήματος) έχει ως θεμέλιο και η διαθεματικότητα.

Η αναρχική εναντίωση στο κράτος έχει ως βάση την εναντίωση στην ίδια την εξουσιαστικότητα. Εναντιωνόμαστε στην εξουσία και στην ανάγκη για εξουσία, στα καταπιεστικά συστήματα που εμείς τα ίδια αναπαράγουμε. Το πρόταγμα της διαθεματικότητας ταράζει την ακεραιότητα υπαρκτών κατηγοριών ταυτότητας και καταπίεσης, αναγνωρίζοντας στις διαπλοκές τους την ιδιαιτερότητα του βιώματος αλλά και τα κοινά διαφορετικών βιωμάτων. Βρίσκουμε στον διαθεματικό (και τον κουιρ) φεμινισμό ένα κινηματικό πλαίσιο στο οποίο θεωρητικά εργαλεία μας βοηθούν στην ανάλυση των τρόπων αναπαραγωγής εξουσιαστικών σχέσεων, την δόμηση διαφορετικών μορφών καταπιέσεων και τις κοινές τους βάσεις. Θέλουμε διαφορετικούς χώρους, διαφορετικές σχέσεις, διαφορετικές δομές, διαφορετικές παιδαγωγικές^**.

Από την πρώτη συνάντηση ως τώρα, και με την σύσταση της ομάδας να αλλάζει, οι συνελεύσεις έχουν υπάρξει μια διαδικασία που απαντά στις ανάγκες μας για κοινότητα και πολιτική συλλογικοποίηση στη βάση της διαθεματικότητας και της αναρχίας. Βγάζουμε το αυτοπαρουσιαστικό μας κείμενο μετά από καιρό ζύμωσης, όχι σαν μια παρουσίαση σταθεροποιημένων θέσεων, αλλα σαν ένα άνοιγμα ενός ως τώρα εσωτερικού διαλόγου.

* Το φως παίζει παιχνίδια, το ίδιο και οι λέξεις. Συναντάμε στην αορατότητα και την ορατότητα δύο σημασίες, που καθιστούν κοινωνικές κατηγορίες ταυτόχρονα αόρατες υπο την μία έννοια, και ορατές υπο την άλλη. Με συγκείμενο τον αγώνα για εκπροσώπηση και αναπαράσταση στον δημόσιο λόγο, οι περιθωριοποιημένες κατηγορίες λέγεται πως είναι ‘λιγότερο ορατές’ ή και ‘αόρατες’ — μένουν στο σκοτάδι και εξαιρούνται σιωπηρά από βασικά αγαθά και δικαιωματικές διακυρήξεις. Με συγκείμενο μία ανάλυση της δόμησης των κοινωνικών κατηγοριών και ταυτοτήτων μέσα από σχέσεις εξουσίας, η ορατότητα έχει μια διαφορετική χρυά. Εδώ είναι οι κυρίαρχες θέσεις που είναι αόρατες, ή μάλλον διάφανες, γιατί η διαδικασία της δόμησής τους αορατικοποιείται. Το φύλο, η φυλή, η σεξουαλικότητα, η υγεία, η ικανότητα (και οι διαδικασίες που τα δομούν) είναι κάτι διάφανο για τις κυρίαρχες κατηγορίες, και “φανερώνεται” στις αποκλείσεις και στις παρεκτρωπές των μη-κανονικών. Το φύλο υπάρχει για τα non-binary, τα τρανς και τις γυναίκες, η σεξουαλικότητα υπάρχει για τα γκέι. Ο άνθρωπος είναι άντρας. Ο άντρας είναι λευκός. Ο μαύρος είναι άντρας. Η μαύρη γυναίκα είναι σις και στρέιτ. Παράλληλα με την περιθοριοποίηση και τον αποκλεισμό (την αορατότητα με την πρώτη έννοια), οι αποκλείσεις από την κανονικότητα γίνονται υπερ-ορατές, στιγματίζοντας και στοχοποιόντας υποκείμενα. Μία διαθεματική οπτική, απομακρυνόμενη από έναν διπολισμό καταπιεσμένου-καταπιεζόμενου, θα δοκίμαζε ίσως να κινηθεί στο ημίφως, ανιχνεύοντας πίσω από την αορατότητα, την διαφάνεια και την υπερ-ορατότητα τις διαδικασίες δόμησης κατηγοριών και υποκειμένων.

**Με τον όρο ‘παιδαγωγική’ αναφερόμαστε στις πρακτικές και τις διαδικασίες μάθησης και αναπαραγωγής γνώσης (είτε αυτές είναι συστηματικές είτε όχι). Η παιδαγωγική μπορεί να αναφέρεται σε γραπτό υλικό ή βίντεο, στο περιεχόμενο εκπομπών στην τηλεόραση ή μπλογκ στο ίντερνετ, σε δομημένη ύλη ή σε διάχειτες σχέσεις, στο σχολείο και την οικογένεια, σε ελευθεριακά φεστιβάλ και εκδηλώσεις, σε συνελεύσεις και δράσεις.

                                                                                        δ.   
1/4/2021

τρίπτυχο για εκτύπωση -> diathematiki.pdf