(δ)ιαθεματική

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μία απόπειρα να συνδέσουμε τον αγώνα των εργαζομένων στην περίθαλψη κατά της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού με τον αγώνα για την μνήμη της Ζάκι. Επιθυμούμε να αναδείξουμε την άμεση σχέση που μπορεί να έχει ένας (εργασιακός) αγώνας στον τομέα της υγείας με τον αγώνα για την ζωή που αρνείται ή της στερείται η ένταξη στις κανονικότητες του σώματος, της σεξουαλικότητας, του φύλου, της φυλής ή της εθνικότητας.

Παρότι έχουμε μόλις αρχίσει να γρατζουνίζουμε το θέμα ‘ιατρική και πολιτική’, θεωρήσαμε σημαντικό να βγάλουμε τώρα ένα πρώτο κείμενο που μεταξύ άλλων θα αναγνωρίζει στην υπουργοποίηση του Πλεύρη έναν κοινό στόχο ανάμεσα στους παραπάνω αγώνες. Επιδιώκουμε αυτή την σύνδεση θεωρώντας την διασταύρωση των αγώνων έναν θεμιτό στόχο που μπορεί να αποφέρει την από-περιθωριοποίηση εκείνων που περιθωριοποιούνται ως τα μη-τυπικά υποκείμενα του κλάδου τους (π.χ. κουιρ εργαζόμενα στην περίθαλψη) και την ενδυνάμωση των αγώνων γενικότερα.

ολόκληρο το αρχείο του κειμένου, στημένο σε τρίπτυχο -> υγειονομικοι.4.με.κάλεσμα

Η ομάδα δημιουργήθηκε στα τέλη του 2018 μέσα στο πολιτικό και συναισθηματικό κλίμα που είχε προκληθεί από μια σειρά δολοφονικών επιθέσεων.

Στις 21 Σεπτεμβρίου, στην Αθήνα, ο/η Ζακ/Zackie Oh πεθαίνει από ξυλοδαρμό από ιδιοκτήτη κοσμηματοπωλείου, φασίστα μεσίτη και μπάτσους, με άτομα στον δρόμο να παρατηρούν. Στις 10 Οκτωβρίου, δολοφονούνται τρεις ανώνυμες μετανάστριες στον Έβρο με μαχαίρι. Στις 25 Νοεμβρίου, στην Κέρκυρα, ο Petrit πεθαίνει από όπλο χρυσαυγίτη. Στις 28 Νοεμβρίου, στη Ρόδο, η Ελένη σκοτώνεται από τους δυο άντρες που πρώτα την βίασαν. Στις 3 Δεκεμβρίου, στην Θεσσαλονίκη, ο Τάσος επέζησε αφού ξυλοκοπήθηκε με σιδερογροθιά από το πρώην αφεντικό του, επειδή αρνήθηκε να δουλέψει με πυρετό.

Με αφορμή τον θάνατο του Petrit, η νομική στην Αθήνα έγινε κέντρο αγώνα με βάση το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο. Με πρόσφατο το φόνο της Ζάκι, και την επέτειο του Γρηγορόπουλου να πλησιάζει, εκείνες τις μέρες μαθαίναμε για τα υπόλοιπα περιστατικά το ένα μετά το άλλο.

Συμμετέχοντας στο κέντρο αγώνα αναλογιζόμασταν τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά τα περιστατικά συνδέονταν, και συμμετέχοντας στις πορείες παρατηρούσαμε πως τόσο τα περιστατικά, όσο και οι αγώνες, παρά τις διαφοροποιήσεις τους, συνιστούν μια κοινή πραγματικότητα η οποία ίσως να μπορεί να προσεγγιστεί πιο συνολικά. Έτσι η ομάδα δημιουργήθηκε γύρω από την αρχική επιθυμία για μία διαθεματική προσέγγιση· για μία διερεύνηση των τρόπων με τους οποίους μια ανάλυση της περιπλοκότητας και της πολυμορφίας της εξουσίας μπορεί να πιάσει τόπο στην συμμετοχή μας σε υπάρχοντες αγώνες, στον λόγο και τις δράσεις μας, και στις μεταξύ μας σχέσεις.

Αυτά τα περιστατικά, πέντε δολοφονίες και ένας βαρύς ξυλοδαρμός, γνωστοποιήθηκαν σχεδόν μαζί την περίοδο που γνωριστήκαμε. Από τα περιστατικά του τέλους του ‘18 έχουν προηγηθεί άλλα, και άλλα ακόμα τα έχουν ακολουθήσει. Κάποιες δολοφονίες γνωστοποιούνται, κάποιες προβάλλονται, κάποιες γεννούν αντιδράσεις, και κάποιες όχι.

Η συνείδηση πως τέτοιες επιθέσεις δεν είναι μεμονωμένες, πως πολλά παρόμοια συμβαίνουν και παραμένουν αόρατα, ποτίζει το κάθε γνωστοποιημένο περιστατικό. Αντιμέτωπα με την βία της ροής των ειδήσεων, καλούμαστε να ορίσουμε την δική μας επικαιρότητα η οποία διαμορφώνεται μέσα από τα γεγονότα που αναγνωρίζουμε ως σημαντικά με βάση τις ανάγκες μας και τη δική μας ματιά πάνω στα πράγματα (QV5 σελ. 3). Οι δολοφονίες από μπάτσους, αφεντικά, χρυσαυγίτες και άλλους μας υπενθυμίζουν το τι καθίσταται δυνατό μέσα στα συστήματα καταπίεσης που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.

Από τις ανώνυμες μετανάστριες στον Έβρο μέχρι την Ελένη, μας έγινε φανερό πως υπάρχει μια κανονικοποίηση του εξουσιασμού κάποιων σωμάτων, φυσικοποιώντας ακόμα και την αφαίρεση της ζωής. Μία θεμελιώδης στιγμή βίας είναι η κατάταξη ενός σώματος σε κατηγορίες βασισμένες σε χαρακτηριστικά που παρουσιάζονται ως βιολογικά αλλά αποκτούν πραγματικό νόημα και υπόσταση μέσω των κοινωνικών σχέσεων.

Κατηγορίες όπως αυτές του έλληνα πολίτη, του άντρα, του ετεροκανονικού, του υγειούς, συνιστούν κυρίαρχες κανονικότητες, μέσα από διαδικασίες που αορατοποιούν* την ίδια τους την δόμηση. Παράλληλα, σώματα και υποκείμενα που δεν χωράνε σε αυτές τις κατηγορίες αποκτούν το στίγμα της παραταιρότητας, του άλλου, του βρώμικου, του ανώμαλου, με την νομιμοποίηση της καθημερινής βίας που αυτό συνεπάγεται.

Βλέπουμε ταυτότητες όπως ‘άντρας’, ‘έλληνας’, ‘μετανάστρια’, ‘γυναίκα’, ως κοινωνικές κατασκευές και κοινωνικά διακριτές κατηγορίες που αντιπροσωπεύουν συστήματα καταπίεσης με πολύ πραγματικές συνέπειες. Παράλληλα κατανοούμε πως αυτές οι κατηγορίες δεν ειναι στατικές, και η επιτέλεσή τους δεν μπορεί ποτέ να είναι απόλυτη.

Μέσα από τις συζητήσεις μας, ως τώρα, έχει αναπτυχθεί ένα σκεπτικό που συνδέει την αναρχία με την διαθεματικότητα. Θεωρούμε πως παίρνοντας μια θέση ενάντια στην ιεραρχία, παίρνουμε και θέση ενάντια στην ιεράρχηση των καταπιέσεων και των αγώνων εναντίων τους· ενάντια στον ιεραρχικό διαχωρισμό αυτομόρφωσης και δράσης, εσωτερικής διεργασίας και κοινωνικού ανοίγματος.

Αναγνωρίζουμε μέσα στο εύρος των κινημάτων, των λόγων και των πρακτικών που στο παρελθόν και σήμερα προσδιορίζονται ως αναρχικά μια θεμελιώδη αντι-εξουσιαστική ηθική. Μια τέτοια ηθική (με την έννοια της ηθικής τάσης/προσέγγισης, και όχι του συστήματος) έχει ως θεμέλιο και η διαθεματικότητα.

Η αναρχική εναντίωση στο κράτος έχει ως βάση την εναντίωση στην ίδια την εξουσιαστικότητα. Εναντιωνόμαστε στην εξουσία και στην ανάγκη για εξουσία, στα καταπιεστικά συστήματα που εμείς τα ίδια αναπαράγουμε. Το πρόταγμα της διαθεματικότητας ταράζει την ακεραιότητα υπαρκτών κατηγοριών ταυτότητας και καταπίεσης, αναγνωρίζοντας στις διαπλοκές τους την ιδιαιτερότητα του βιώματος αλλά και τα κοινά διαφορετικών βιωμάτων. Βρίσκουμε στον διαθεματικό (και τον κουιρ) φεμινισμό ένα κινηματικό πλαίσιο στο οποίο θεωρητικά εργαλεία μας βοηθούν στην ανάλυση των τρόπων αναπαραγωγής εξουσιαστικών σχέσεων, την δόμηση διαφορετικών μορφών καταπιέσεων και τις κοινές τους βάσεις. Θέλουμε διαφορετικούς χώρους, διαφορετικές σχέσεις, διαφορετικές δομές, διαφορετικές παιδαγωγικές^**.

Από την πρώτη συνάντηση ως τώρα, και με την σύσταση της ομάδας να αλλάζει, οι συνελεύσεις έχουν υπάρξει μια διαδικασία που απαντά στις ανάγκες μας για κοινότητα και πολιτική συλλογικοποίηση στη βάση της διαθεματικότητας και της αναρχίας. Βγάζουμε το αυτοπαρουσιαστικό μας κείμενο μετά από καιρό ζύμωσης, όχι σαν μια παρουσίαση σταθεροποιημένων θέσεων, αλλα σαν ένα άνοιγμα ενός ως τώρα εσωτερικού διαλόγου.

* Το φως παίζει παιχνίδια, το ίδιο και οι λέξεις. Συναντάμε στην αορατότητα και την ορατότητα δύο σημασίες, που καθιστούν κοινωνικές κατηγορίες ταυτόχρονα αόρατες υπο την μία έννοια, και ορατές υπο την άλλη. Με συγκείμενο τον αγώνα για εκπροσώπηση και αναπαράσταση στον δημόσιο λόγο, οι περιθωριοποιημένες κατηγορίες λέγεται πως είναι ‘λιγότερο ορατές’ ή και ‘αόρατες’ — μένουν στο σκοτάδι και εξαιρούνται σιωπηρά από βασικά αγαθά και δικαιωματικές διακυρήξεις. Με συγκείμενο μία ανάλυση της δόμησης των κοινωνικών κατηγοριών και ταυτοτήτων μέσα από σχέσεις εξουσίας, η ορατότητα έχει μια διαφορετική χρυά. Εδώ είναι οι κυρίαρχες θέσεις που είναι αόρατες, ή μάλλον διάφανες, γιατί η διαδικασία της δόμησής τους αορατικοποιείται. Το φύλο, η φυλή, η σεξουαλικότητα, η υγεία, η ικανότητα (και οι διαδικασίες που τα δομούν) είναι κάτι διάφανο για τις κυρίαρχες κατηγορίες, και “φανερώνεται” στις αποκλείσεις και στις παρεκτρωπές των μη-κανονικών. Το φύλο υπάρχει για τα non-binary, τα τρανς και τις γυναίκες, η σεξουαλικότητα υπάρχει για τα γκέι. Ο άνθρωπος είναι άντρας. Ο άντρας είναι λευκός. Ο μαύρος είναι άντρας. Η μαύρη γυναίκα είναι σις και στρέιτ. Παράλληλα με την περιθοριοποίηση και τον αποκλεισμό (την αορατότητα με την πρώτη έννοια), οι αποκλείσεις από την κανονικότητα γίνονται υπερ-ορατές, στιγματίζοντας και στοχοποιόντας υποκείμενα. Μία διαθεματική οπτική, απομακρυνόμενη από έναν διπολισμό καταπιεσμένου-καταπιεζόμενου, θα δοκίμαζε ίσως να κινηθεί στο ημίφως, ανιχνεύοντας πίσω από την αορατότητα, την διαφάνεια και την υπερ-ορατότητα τις διαδικασίες δόμησης κατηγοριών και υποκειμένων.

**Με τον όρο ‘παιδαγωγική’ αναφερόμαστε στις πρακτικές και τις διαδικασίες μάθησης και αναπαραγωγής γνώσης (είτε αυτές είναι συστηματικές είτε όχι). Η παιδαγωγική μπορεί να αναφέρεται σε γραπτό υλικό ή βίντεο, στο περιεχόμενο εκπομπών στην τηλεόραση ή μπλογκ στο ίντερνετ, σε δομημένη ύλη ή σε διάχειτες σχέσεις, στο σχολείο και την οικογένεια, σε ελευθεριακά φεστιβάλ και εκδηλώσεις, σε συνελεύσεις και δράσεις.

                                                                                        δ.   
1/4/2021

τρίπτυχο για εκτύπωση -> diathematiki.pdf

Το κείμενο που ακολουθεί μοιράστηκε σε 250 αντίτυπα στη πορεία της 8 Μάρτη του 2021. Έπειτα ανατυπώθηκε και διατίθεται σε στέκια και καταλήψεις.

Βλέπουμε το παρόν γεγονός ως έναν ριζοσπαστικό αναβρασμό μίας κοινωνικής συνείδησης. Της συνείδησης οτι “δεν είναι οκ”. Δεν είναι οκ αυτο που μου συνέβη. Το σκεφτηκα και το ξανασκέφτηκα, κατηγόρησα τον εαυτό μου, δικαιολόγησα τον παραβιαστή μου, αλλα δεν ειναι οκ. Το παρόν γεγονός είναι ριζοσπαστικό γιατί συντελεί μια ευρεία επίθεση στην κουλτούρα του βιασμού στην ελλάδα.

Το τελευταίο διάστημα, έχει υπάρξει μία σειρά καταγγελιών βιασμών, κακοποιήσεων και παραβιαστικών συμπεριφορών, που έχει χαρακτηριστεί από τα μίντια ως το “ελληνικό #metoo”. Οι πιο προβεβλημένες καταγγελίες προέρχονται από τον χώρο του αθλητισμού και του θεάτρου, αλλά το γεγονός που εκτυλίσσεται έχει πολλές προεκτάσεις: δημοσιεύσεις στα σόσιαλ μίντια, δικαστικές προσφυγές, διαπομπεύσεις, καταγγελίες ενάντια σε ολόκληρα σχολεία (αρσάκειο), πορείες γειτονιάς με σκοπό την στοχοποίηση κακοποιητών (1/21, μελίσσια, 26/2/21, θεσσαλονίκη).

Αυτό που “ξεκίνησε” με την καταγγελία της Μπεκατώρου για τον Αδαμόπουλο, και “συνεχίστηκε” με τις καταγγελίες ηθοποιών, προεκτείνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, όπως προεκτείνεται και χρονικά σε μια πολυμορφία προηγούμενων φεμινιστικών διεργασιών. Από τον κινηματικό λόγο ως τον ακαδημαϊκό, από το σινεμά και την τέχνη ως άρθρα περιοδικών, από το #metoo του ‘18 ως τον αυθόρμητο συντονισμό που προέκυψε στον απόηχο (αποπειρών) βιασμών σε διάφορα νησία (Ικαρία, Σαμοθράκη) το καλοκαίρι που πέρασε, έχουν δημιουργηθεί φεμινιστικές συνειδήσεις και αντανακλαστικά σε κοινωνικό επίπεδο.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Το τωρινό γεγονός είναι κίνημα από τα κάτω. Ο ρόλος του ίντερνετ σε αυτό έχει υπάρξει κρίσιμος, επηρεάζοντας την προσβασιμότητα και την εξάπλωσή του, αφού εκεί μαθαίνουμε για πολλές απ’ τις καταγγελίες και εκεί λαμβάνει χώρα μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού discourse . Οι δημοσιεύσεις, τα κόμμεντς, οι ονλάιν κοινότητες, έχουν δημιουργήσει έναν διαφορετικό χώρο αγώνα ο οποίος δεν έχει πραγματοποιηθεί μέσα από πολιτική οργάνωση. Αυτό δεν τον καθιστά “χειρότερο” ή “λιγότερο πολιτικό”, αλλά σίγουρα τον καθιστά διαφορετικό, και ίσως, κατά την άποψή μας, πιο ευάλωτο στην αφομoίωση από τον κυρίαρχο ή από άλλους οργανωμένους λόγους ‒ από τα μίντια, το κράτος και τους φασίστες. Ως άτομα που οργανωνόμαστε πολιτικά, μας αφορά το πώς μπορούμε να υπερασπιστούμε ένα τέτοιο κίνημα ενάντια στις πατριαρχικές άμυνες, και να αντισταθούμε στην αφομοίωσή του.

Συχνά πέφτουμε πάνω σε μία ιδέα, που θέτει από την μία την “κοινωνία”, ως το πεδίο της αλλοτρίωσης, ως κάτι που καθορίζεται από τις σάπιες εξουσιαστικές σχέσεις του κράτους και του κεφαλαίου, και από την άλλη τον (αναρχικό/αντιεξουσιαστικό/ανταγωνιστικό) “χώρο”, ως μία προστατευμένη επικράτεια κοινότητας και αλληλεγγύης ‒ τον μόνο αυθεντικό τόπο συνδιαμόρφωσης, ζύμωσης και πολιτικής “από τα κάτω”.

Μία αντίληψη που συνδέεται, και ίσως κατά κάποιο τρόπο αποτελεί ειδική αποτύπωση του παραπάνω διπολισμού, αφορά μια απαξιωτική στάση προς τις κινηματικές μορφές που ξεκινούν και διασπείρονται ονλάιν. Τα internet politics δημιουργούν δυσπιστία – πώς γίνεται να αγωνιστείς “από τον καναπέ”; πώς γίνεται να δημιουργήσεις συντροφικές σχέσεις χωρίς να βρεθείς στο δρόμο; Έτσι βλέπουμε να αναδύονται και κάποιες εύκολες απορρίψεις του παρόντος γεγονότος ως κάτι υπερβολικά μέινστριμ, θεσμικό, αυτομάτως μολυσμένο και εξαρχής καταδικασμένο.

Θα θέλαμε να κινηθούμε πέρα απ’ αυτό το δίπολο, που μία υιοθέτησή του θα οδηγούσε στο κλείσιμο της πόρτας σε αυτό που συμβαίνει τώρα. Γιατί ακριβώς τώρα είναι που χρειάζεται να αντισταθούμε στις δυνάμεις που επιδιώκουν την αποπολιτικοποίηση και την αποριζοσπαστικοποίησή του.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Κρίνουμε σημαντική αυτή τη στιγμή που ανοίχτηκαν στο δημόσιο λόγο παραβιαστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές οι οποίες για πάρα πολλά χρόνια συγκαλύπτονταν, για δύο λόγους: Πρώτον, παρατηρούμε μια ρωγμή στην κανονικότητα σε ευρεία κλίμακα. Στην κανονικότητα που δεν επιτρέπει σε πολλά από μας να μιλήσουμε για την κακοποίηση που έχουμε δεχτεί, γιατί θα αντιμετωπίσουμε τη δυσπιστία και τη συγκάλυψη από όλη την κοινωνία. Από τα πατριαρχικά κλισέ “μήπως προκάλεσες και συ;” μέχρι να απειληθεί η ζωή μας αν το ανοίξουμε παραέξω. Και αυτή η στιγμή είναι εξαιρετικά ενδυναμωτική για όλα μας, αλλά και για τους αγώνες μας. Και δεύτερον, δέχεται ευθεία επίθεση η ίδια η κυβέρνηση, αφού πολλοί από αυτούς που έχουν δεχτεί καταγγελίες είναι βουλευτές ή κατέχουν άλλες κυβερνητικές θέσεις.

Όταν ο Μητσοτάκης λέει πως ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει γιατί “οι πολίτες που μίλησαν και μιλούν σήμερα προφανώς αισθάνονται άνετα να το κάνουν”, όταν το κράτος ιδρύει to ‘metoo.gov.gr’ για την καταπολέμηση της “εξουσιαστικής βίας”, βλέπουμε απόπειρες ένα κίνημα να αφοπλιστεί και να παρουσιαστεί σαν κυβερνητικό επίτευγμα. Αξίζει να τσεκάρει κανείς το παραπάνω λινκ, αν μη τι άλλο λειτουργεί σαν οπτικό λήμμα για τη λέξη “αφομοίωση”. Χρησιμοποιούνται φράσεις που έχουν βγει από τα κινήματα για την έμφυλη βία με μεγάλα γράμματα, αλλά αποσυνδεδέμενες από τα κινήματα αυτά, και με την αναφορά σε μία γενική “εξουσιαστική βία” αντηχούν μία τάση που είχε ήδη σχηματιστεί στο δημόσιο λόγο.

“Ναι, αλλά και οι άντρες κακοποιούνται/οι γυναίκες κακοποιούν”, “Το πρόβλημα είναι η βία/η εξουσία γενικά” είναι φράσεις που ακούμε πολύ, φράσεις που δεν μας βρίσκουν αντίθετα αυτές καθ’ εαυτές, αλλά που μετατοπίζουν την έμφαση με τρόπο που ξεπλένει τον έμφυλο χαρακτήρα του ζητήματος. Αποκρύπτεται δηλαδή ότι οι γυναίκες (και δε οι μετανάστριες) είναι δυσανάλογα περισσότερο οι αποδέκτες της βίας, και επιχειρούνται να μείνουν αόρατοι οι μηχανισμοί που φυσικοποιούν τη βία αυτή, που υποβιβάζουν τη σημασία της, που αφήνουν το θύμα μόνο με τη ντροπή του. Πολλές αναλύσεις αποφεύγουν μια οποιαδήποτε κριτική στην πατριαρχία, εντοπίζοντας τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των καταγγελιών στα “ελεύθερα ήθη” του καλλιτεχνικού χώρου, ή σε μία ανώνυμη, αδιάκριτη, και όπως ενίοτε υπονείται, αναπόφευκτη “εξουσία”.

Επιπλέον, με την υπόθεση Λιγνάδη, χωρίς να υποτιμούμε τη σημασία της, ή το σκουπιδισμό του Λιγνάδη, βλέπουμε να γίνονται κι άλλες μετατοπίσεις, αντιπερισπασμοί, παράξενες ‒ή γνώριμες‒ συνυποδηλώσεις. Ο Λιγνάδης κατηγορείται και ως παιδόφιλος, προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη ομοφωνία στην αποστροφή και στον εξοστρακισμό του. Η παιδοφιλία, σαν απόλυτη απόκλιση, φαίνεται να συσπειρώνει γύρω από έναν συντηρητισμό, και να αποσπά από τις αποσιωπημένες μορφές βίας που συχνά βρίσκονται επώδυνα πολύ πιο κοντά μας. Έτσι, στο πλαίσιο ενός συμβάντος που επιχειρεί ρήξη με κάποια κατεστημένα, βλέπουμε να αναδύεται ξανά η παλιά καλή σύνδεση ομοφυλοφιλίας (κατ’ επάγγελμα ή όχι) και παιδεραστίας (“τι θα νομιμοποιηθεί μετά, η παιδεραστία;” ως αντίδραση στην κατωχύρωση του γκέι γάμου). Παρομοίως, η σύνδεση βιασμού-ψυχασθένειας, σε αντίθεση με αυτό που φέρνουν στην επιφάνεια οι καταγγελίες, υπονοεί ξανά ότι οι θύτες της έμφυλης βίας είναι ακατανόητοι Άλλοι – αλλά οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική…

Αλίμονο όμως αν είναι άντρες καθημερινοί! Έτσι βλέπουμε ακόμα και φασιστικές οργανώσεις να οργανώνουν μαθήματα αυτοάμυνας για γυναίκες – δεδομένου πάντα οτι βιαστές είναι μόνο οι μετανάστες (propatria), ενώ ταυτόχρονα βγαίνουν δημόσια καλέσματα σε “κυνήγια παιδεραστών”.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Βλέπουμε το παρόν γεγονός ως έναν ριζοσπαστικό αναβρασμό μίας κοινωνικής συνείδησης. Της συνείδησης οτι “δεν είναι οκ”. Δεν είναι οκ αυτο που μου συνέβη. Το σκεφτηκα και το ξανασκέφτηκα, κατηγόρησα τον εαυτό μου, δικαιολόγησα τον παραβιαστή μου, αλλα δεν ειναι οκ. Το παρόν γεγονός είναι ριζοσπαστικό γιατί συντελεί μια ευρεία επίθεση στην κουλτούρα του βιασμού στην ελλάδα.

Δεν πιστεύουμε ότι αυτό το κύμα καταγγελιών από μόνο του θα μπορέσει να ξεριζώσει τις βαθιά εντυπωμένες πατριαρχικές αξίες, που καθημερινά αναπαράγονται και εμπεδώνονται μέσα από την εξύμνηση της οικογένειας και του έθνους. Η αγία ελληνική οικογένεια έχει έναν μπαμπά που το ’12 θα φοβηθεί για την υγεία του, όταν θα δει τα πρόσωπα σεξεργατριών στις ειδήσεις. Έχει έναν θείο που συνεχώς χουφτώνει και κάνει σχόλια για “το κορίτσι μας”, έχει μέλη εξορισμένα και ακατανόμαστα γιατί είναι τρανς, γκέι, ή χρήστες. Η αγία ελληνική οικογένεια έχει μέλη εντός της φιμωμένα, αλλά συλλογικά θα σιωπήσει και θα συγκαλύψει τον γνωστό ιερέα-βιαστή του χωριού.

Αποφύγαμε να ονομάσουμε το τωρινό γεγονός “το ελληνικό #metoo”, γιατί ανησυχούμε για το κατα πόσο αυτός ο τίτλος έχει δοθεί από τους φορείς της αφομοίωσής του, για το κατα πόσο συνδέεται με τις απόπειρες να απομονωθούν οι υποθέσεις και να παθολογικοποιηθούν οι θύτες για να διασωθεί η κοινωνία.

Οι κοινωνικά διάσπαρτες πατριαρχικές άμυνες συνεχίζουν να αποτελούν τον κυριάρχο λόγο, που, ενώ συσπειρώνεται στα μίντια και την κυβέρνηση, συναντάται και καθημερινά. Τον συναντάμε γύρω μας, ανάμεσά μας, αλλά και μέσα μας. Οι δομές και οι παιδαγωγικές που μας έχουν όλα διαμορφώσει είναι πατριαρχικές, όπως έιναι και ρατσιστικές, καπιταλιστικές, σπισιστικές και γενικώς πολύμορφα αναπτυγμένες γύρω από την λογική της κυριαρχίας. Οι απαντήσεις μας σε αυτές οφείλουν αντίστοιχα να βρούν τόπο στον εαυτό, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στην πολιτική δράση.

Το παρόν γεγονός έχει αναδείξει τα φεμινιστικά αντανακλαστικά μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Αντανακλαστικά τα οποία πολλές φορές δε συναντάμε ούτε στους ίδιους μας τους αντιεξουσιαστικούς χώρους. Και αυτό είναι ενδεικτικό της δυσκολίας αυτού του αγώνα, που εκτός από το να βρίσκει τους εχθρούς του στους μηχανισμούς της εξουσίας από τα πάνω και να τους πολεμά, χρειάζεται να ασκεί διαρκώς αυτοκριτική και στις σχέσεις μεταξύ μας και να προσπαθεί να διασφαλίζει την οριζοντιότητά τους. Για αυτό είναι σημαντικό να κατανοούμε διαθεματικά τους λεπτούς τρόπους που λειτουργεί η εξουσία χωρίς να ιεραρχούμε τις μάχες μας.

Είναι σημαντικό να εκμεταλλευτούμε αυτή τη στιγμή και να αγωνιστούμε με τα δικά μας χαρακτηριστικά, για να απαντήσουμε σε κάθε προσπάθεια ξεπλύματος και αποπολιτικοποίησης αυτών των γεγονότων.

Εργαλεία φεμινιστικών συλλογικοποίησεων, όπως η φροντιστικότητα, είναι χρήσιμα κάθε φορά που βρισκόμαστε στο δρόμο (ή αλλού) και βοηθούν να χτιστεί το κλίμα συντροφικότητας και εμπιστοσύνης που κρίνουμε απαραίτητο για αυτή τη συνθήκη.

Να δημιουργήσουμε ισχυρούς δεσμούς για να μπορούμε να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες.

Να συντηρήσουμε και να οξύνουμε τα αντανακλαστικά μας στις διάχυτες εξουσιαστικές σχέσεις, και να αντεπιτεθούμε στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς.

Για να δημιουργήσουμε νέες δομές και παιδαγωγικές, για να ορίσουμε διαφορετικά τις σχέσεις μας.

δ
8/3/2021

το κείμενο στημένο σε τρίπτυχο -> 8μάρτη.metoo.pdf