Πανό που αναρτήθηκε στη Νομική στις αρχές του Δεκέμβρη:
ΕΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΤΥΝΟΜΙΚΩΝ
ΡΑΤΣΙΣΤΩΝ ΜΙΣΑΝΑΠΗΡΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΥΤΣΕ ΟΚΟΜΠΑ
(δ)ιαθεματική
Το κείμενο της Οργάνωσης Ενωμένων Γυναικών Αφρικής:
«Έχω γίνει σάκος του μποξ για την ελληνική αστυνομία.
I can’t breathe.»
Καταγγελία ρατσιστικής και αναπηροφοβικής επίθεσης από την Ελληνική Αστυνομία στην περιοχή των Εξαρχείων προς τον Ούτσε Οκόμπα
Τι συμβαίνει όταν ο ρατσισμός συναντά την αναπηροφοβία στο πρόσωπο της ΕΛΑΣ;
Σήμερα 17 Νοεμβρίου. Μία μέρα που έχει σημαδευτεί από την αστυνομική βία στην Ελλάδα. Σήμερα δημοσιεύουμε ως Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής μια σειρά περιστατικών αστυνομικής βίας προς άτομο της κοινότητάς μας. Ο Ούτσε Οκόμπα, μουσικός, δεύτερης γενιάς από την Νιγηρία, πατέρας ενός παιδιού, και μόνιμος κάτοικος Αθηνών, είναι ανάπηρος με 10% της όρασής του. Εδώ και καιρό βιώνει συστηματικά επιθέσεις από αστυνομικούς της ΕΛΑΣ: λεκτικές, σωματικές και αφόρητη ψυχολογική βία. Οι επιθέσεις αυτές έχουν χαρακτήρα ρατσιστικό και αναπηροφοβικό, αφού στοχεύουν στον Ούτσε λόγω του χρώματος του δέρματός του και της αναπηρίας του. Bρεθήκαμε μαζί του και μας περιέγραψε μία σειρά από τραυματικές επιθέσεις που έχει δεχτεί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο από αστυνομικούς, σε εβδομαδιαία σχεδόν βάση, κάνοντας την καθημερινότητά του βασανιστική και τον ορισμό του racial profiling. Με τα δικά του λόγια: “Καταλήγω να μην βγαίνω από το σπίτι μου για να μην γίνει χειρότερο το έργο αυτό.”
Τον Ιούλιο του 2021, ενώ περπατούσε ο Ούτσε κοντά στο σπίτι του στα Εξάρχεια, αστυνομικοί, χωρίς καμία εξήγηση, τον ακινητοποίησαν και του έκαναν σωματικό έλεγχο. Παρόλο που τους έδειξε την ταυτότητά του και ήταν όλα σύννομα, τον έβαλαν σε περιπολικό και τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων όπου και τον ξεγυμνωσαν και ξεκίνησαν να τον ψάχνουν. Και ενώ δεν βρήκαν πάλι τίποτα το παράνομο, συνέχισαν να τον κρατάνε, προσπαθώντας να τον πείσουν να υπογράψει κάποιο έγγραφο χωρίς να του λένε τι περιέχει. Τον κράτησαν παράνομα όλο το βράδυ και για περισσότερες από 15 ώρες στο κρατητήριο Εξαρχείων, όπου του ασκούσαν συνεχόμενη κακοποιητική και ταπεινωτική λεκτική βία. Πρόκειται για μια παράνομη απαγωγή και στέρηση κάθε δικαιώματός του Ούτσε από αστυνομικούς. Όπως αφηγείται ο ίδιος:
“Όλο το βράδυ με είχαν εκεί, στους 40 βαθμούς κελσίου χωρίς νερό, χωρίς φαγητό, χωρίς τηλέφωνο, ενώ τους ζητούσα επίμονα να μου πουν τι έχω κάνει και να επικοινωνήσω με τον δικηγόρο και την οικογένειά μου. Το μόνο που έλαβα από την αστυνομία ήταν κοροϊδίες και αναπηροφοβικές βρισιές, ενώ δεν μου επέτρεψαν καν να πάω τουαλέτα, αφήνοντάς με σε άθλιες όπως καταλαβαίνετε συνθήκες.”
Η παράνομη κράτηση του Ούτσε συνέχισε μέχρι την επόμενη μέρα το μεσημέρι, όπου τον μετέφεραν στη Καβάλας για αποτυπώματα και φωτογράφιση. Δυστυχώς αυτή δεν ήταν η πρώτη συνάντηση του Ούτσε με την ελληνική αστυνομία. Βιώνει συστηματική βία και κακοποίηση που ξετυλίγεται απαράλλαχτο στο πέρασμα του χρόνου. Ένα ακόμη περιστατικό:
“Το βράδυ της Παρασκευής 29 Μαϊου 2020, περίπου 11 παρά τέταρτο, περπατώντας κοντά στη Μαυρομιχάλη, ακούω μηχανάκια [αστυνομίας], που ξαφνικά σταματάνε και ρίχνουνε φως προς τα εμένα. Κλείνω το πρόσωπό μου, γιατί δεν φορούσα τα γυαλιά ηλίου μου. Και τι έκαναν αυτοί; Μπαίνουν στον δρόμο ανάποδα, ρίχνοντας φως στα μάτια μου. Λέει [ο ένας] «Ω! Ο μαλάκας είναι που δεν βλέπει ρε!». Ο δεύτερος έρχεται «Α ναι, αυτός είναι! Τι κάνεις εκεί πίσω από τα αυτοκίνητα; Θες να το κλέψεις το αμάξι; Ε μαλάκα!» Και φεύγει. Ο τρίτος έρχεται, δε λέει τίποτα. Και εκεί, όπως περνάει το μηχανάκι, ο συνοδηγός μου δίνει μια μπουνιά στα γεννητικά όργανα και φεύγουνε! Και να έχω σκύψει μέσα στον πόνο! Σηκώνω το κεφάλι μου και ρίχνω μια φωνή, λέγοντας να ‘ρθουνε πίσω να μου πούνε τι τους έχω κάνει. Το συναίσθημα αυτό δεν περιγράφεται. Το να μη βλέπεις και να δέχεσαι χτύπημα! Εδώ σκοντάφτεις και τρέμει όλο σου το σώμα! Φαντάσου τώρα να μη βλέπεις!”
Η παραπάνω επίθεση είναι μία από τις πολλές που έχει δεχτεί ο Ούτσε από αστυνομικούς. Στην συνομιλία μας μαζί του μας περιγράφει και άλλες αντίστοιχες επιθέσεις, πιθανώς από τα ίδια άτομα, τα οποία αναγνωρίζει συνήθως από τις φωνές τους και τις ίδιες υποτιμητικές τους εκφράσεις και συμπεριφορές, όπου συχνά επαναλαμβάνουν ειρωνικά «αυτός το παίζει ότι δεν βλέπει!». Κάποιες φορές ο Ούτσε έχει δεχτεί και δέκα αντίστοιχες επιθέσεις τον μήνα. Υπάρχουν μάρτυρες για τα περιστατικά αυτά και έχει γίνει μήνυση.
Ενδεικτικά, κατά την διάρκεια της πρώτης καραντίνας την άνοιξη 2020, η αστυνομία σταμάτησε μια ακόμη μέρα τον Ούτσε για έλεγχο για τα χαρτιά του. Αφού είδαν ότι τα είχε, συνέχισαν να τον παρενοχλούν κάνοντας λεκτικό bullying και σκορπίζοντας τα πράγματά του, την ταυτότητά του και την τραπεζική του κάρτα, για να μην μπορεί να τα βρει. Επίσης ανήμερα πρωτοχρονιάς 1/1/21, αστυνομικοί τον σταμάτησαν, κατέβηκαν από το μηχανάκι και τον πιάνουν από το χέρι που κρατούσε το μπαστούνι του. Όταν τους είπε ότι “είναι μπαστούνι αναπηρίας” οι αστυνομικοί απάντησαν «και πως θέλεις να ξέρουμε εμείς τι είναι αυτό;!».
Συνεχίζοντας ο Ούτσε τονίζει “Δεν νιώθω ασφαλής. Θέλει πολύ κάποιος να στεναχωρηθεί, ως που να αυτοκτονήσει; […] Ναι, μεν, δεν είμαστε εντελώς τυφλοί, επειδή μπορεί να βλέπουμε κάποια χρώματα. Δε σημαίνει αυτό όμως ότι δεν είμαστε ανάπηροι. Είμαστε οι τυφλοί αυτής της κοινωνίας που δεν αναγνωρίζονται. Το καταπίνω και πάω σπίτι. Εγώ θέλω να ξέρει ο κόσμος ότι αυτό που κάνουν είναι απάνθρωπο. Να περνάς το δρόμο και να βαράς ανθρώπους – έτσι στα καλά καθούμενα – στα γεννητικά όργανα; Αν είναι δυνατόν! Με μισείς εμένα επειδή είμαι Αφρικανός; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να αρχίσεις να βαράς κόσμο έτσι χωρίς λόγο;”
Ο Ούτσε δεν μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει τους αστυνομικούς που τον χτύπησαν, καθώς η φωνητική αναγνώριση δεν είναι τόσο διαδεδομένη και αποδεκτή στην Ελλάδα. Τα ρατσιστικά κίνητρα των αστυνομικών όμως τα γνωρίζει. Ο Ούτσε έχει κάθε δικαίωμα να περπατάει στο δημόσιο χώρο χωρίς να φοβάται αν θα γυρίσει σπίτι στο παιδί του, χωρίς να ανησυχεί αν θα τον δουν οι δικοί του ή γείτονες με χειροπέδες, χωρίς να υπόκειται στις βρισιές και τη λεκτική υποτίμηση. Εκτός των άλλων, όσα βιώνει δείχνουν πόσο εύκολα και γρήγορα μπορεί η ψυχολογική βία, να καταλήξει σε σωματική βία, θέτοντας πολλαπλά ερώτημα νομιμότητας: Πότε θεωρείται εγκληματική αυτή η συμπεριφορά από αστυνομικούς; Όταν θα καταλήξει σε βαρύ τραυματισμό; Όταν θα καταλήξει σε θάνατο; Είναι αυτονόητο ένα αστυνομικό σώμα να λειτουργεί με όρους συμμορίας με ολοφάνερα φασιστικές διαθέσεις; Με λίγα λόγια: ποιο είναι το νόμιμο καθεστώς που καλύπτει τους αστυνομικούς της Δράσης;
Το 2020, οι δολοφονίες των Αφροαμερικανών George Floyd, της Breonna Taylor, του Tony McDade από αστυνομική βία συγκλόνισαν τον πλανήτη. Εκατοντάδες μαζικές πορείες και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εξέφρασαν ξεκάθαρα “φτάνει!”. Στην Ελλάδα η δολοφονία του Νιγηριανού αδελφού μας Ebuka το Φεβρουάριο του 2019 στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας είναι ακόμη νωπή στη μνήμη μας. Mε τον φόβο νέων απωλειών, λόγω της ασύδοτης και παντελώς ατιμώρητης συμπεριφοράς της ΕΛΑΣ, έχουμε υποχρέωση να απαιτήσουμε την τιμωρία των αστυνομικών οι οποίοι επανειλημμένα βάζουν τη ζωή του Ούτσε σε κίνδυνο. Πόσοι ακόμη Ebuka, πόσα ακόμη Ζακ, Αλέξης, Βασίλης χρειάζεται να χάσουν τις ζωές τους για να αποδοθεί δικαιοσύνη;
Η ιστορία του Ούτσε υπενθυμίζει πως οι ανάπηροι και οι ανάπηρες έχουν δικαίωμα στο δημόσιο χώρο και τη δημόσια ζωή. Ως Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής στεκόμαστε ενάντια σε τέτοιες επιθέσεις και με αλληλεγγύη με τα θύματα της αστυνομικής βίας. Καταγγέλουμε την αστυνομία βία και στηρίζουμε τον Ούτσε στον αγώνα του για δικαιοσύνη.
Διεκδικούμε:
– Να διαδοθεί το κείμενο αυτό για να ακουστεί η ιστορία του Ούτσε ευρέως.
– Να ανοίξει συζήτηση για την αστυνομική βία που προκύπτει από την διασταύρωση ρατσισμού και αναπηρίας.
– Να πάρουν δημόσια θέση οργανώσεις, συλλογικότητες, ομάδες και φορείς που μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα σχετικά με το περιστατικό αυτό.
– Να βρεθούν οι αστυνομικοί που ευθύνονται για την κατ’ επανάληψη βία αυτή και να απολυθούν από την υπηρεσία τους.
– Να παρθούν μέτρα από το κράτος ώστε να μην επαναληφθούν τέτοιου είδους επιθέσεις και παρενοχλήσεις.
– Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής
